Sectorale valuta
Wat is een sectorale valuta?
Een sectorale valuta is een ruilmiddel dat alleen waarde heeft op een beperkte markt in termen van geografie of doel.
Lokale valuta’s, ook bekend als gemeenschapsvaluta, en lokale ruilhandelssystemen (LETS) zijn voorbeelden van sectorale valuta die in gebruik zijn. De Fureai Kippu is een bekend voorbeeld van een sectorale munteenheid in Japan, waarbij de basiseenheid een uur dienst aan een bejaarde is.
Belangrijkste leerpunten
- Sectorale valuta is een vorm van complementaire valuta die alleen bedoeld is voor lokaal of gemeenschapsgebruik, of in ruil voor een bepaald product of doel.
- Als complementaire valuta worden deze informele monetaire systemen door regeringen niet als wettig betaalmiddel beschouwd, die in sommige gevallen zelfs zo ver gaan dat ze het gebruik ervan verbieden of verbieden.
- Succesvolle voorbeelden van sectorale valuta’s zijn onder meer lokale geldsystemen zoals Ithaca HOURS of op diensten gebaseerde waardetokens zoals Fureai Kippu in Japan.
Inzicht in sectorale valuta
Sectorale valuta’s zijn een soort complementaire valuta en omvatten regionale of lokale valuta, die alleen waarde heeft op specifieke locaties binnen een beperkte geografische regio. Voorbeelden van regionale valuta’s zijn BerkShares, Ithaca HOURS en Lewes-ponden.
De meeste complementaire en sectorale valuta’s hebben in de ogen van de overheid geen werkelijke geldwaarde, aangezien ze geen wettig betaalmiddel zijn. Ze zijn in plaats daarvan specifiek voor een bepaald gebied of product en bedoeld om economische activiteit in een specifieke gemeenschap of bedrijfstak te stimuleren. Deze zijn in wezen waardeloos in elke andere situatie. Omdat sectorale valuta’s kunnen worden gezien als een bedreiging voor standaardvaluta’s wanneer de economie het moeilijk heeft, bagatelliseren regeringen ze vaak als experimenteel.
Hoewel ze indirect of direct met de standaardvaluta zijn gekocht, worden beloningen en cadeaubonnen van loyaliteitsprogramma’s vaak beschouwd als sectorale valuta omdat ze alleen kunnen worden ingewisseld in specifieke winkels of worden gebruikt om bepaalde producten of diensten te kopen, en worden ze meestal beschouwd als een vorm van geld.. Toch dienen deze als sectorale valuta’s met een beperkt product of een beperkt doel.
De opvattingen over complementaire valuta kunnen veranderen
Aanvullende valuta’s zijn al in het oude Egypte te vinden, toen boeren stukken aardewerk kregen op basis van de hoeveelheid goederen die ze oogstten en opslaan. Ze konden deze stukken dan ruilen voor andere goederen of diensten die ze nodig hadden. In moderne tijden kunnen dit soort valuta nog steeds niet worden gekocht, ze moeten worden verdiend.
In het verleden was het moeilijk voor mensen om iets anders te accepteren dan standaardvaluta als een manier om dingen te kopen of ervoor betaald te krijgen. De introductie van cryptocurrency, die niet op een standaardvaluta is gebaseerd, kan de acceptatie van complementaire en sectorale valuta’s in de toekomst vergroten.
Voorbeelden van sectorale valuta
DeFureai Kippu is een bekend soort sectoraalvalutaprogramma. Deze “zorgzame relatiekaartjes” ondersteunen een tijddollarsysteem dat in Japan wordt gebruikt om gezondheidszorg te bieden aan ouderen en gehandicapten. Individuen verdienen de munt door hun tijd te besteden aan het bieden van zorg aan iemand in nood. De door hen opgebouwde diensturen kunnen worden gebruikt om in de toekomst voor hun eigen zorg te betalen of voor de zorg van een gezinslid met een huidige behoefte.
Een ander voorbeeld is de sabelvaluta, in Brazilië voorgesteld door Bernard Lietaer als een manier om hoger onderwijs haalbaarder te maken. Basisschoolkinderen verdienden sabels voor het bijwonen van extra lessen van oudere leerlingen, die sabels verdienden door de lessen te geven. Na hun afstuderen konden deze sabels worden ingewisseld om te helpen betalen voor een hbo-opleiding. Het programma is nooit door de overheid geaccepteerd of in praktijk gebracht.