Servicecertificaten

Wat zijn servicecertificaten?

Servicecertificaten zijn vergelijkbaar met obligaties omdat ze een nominale waarde hadden en betaling beloofden, inclusief samengestelde rente, aan in aanmerking komende veteranen uit de Eerste Wereldoorlog op de vervaldatum.

Inzicht in servicecertificaten

Het congres keurde de World War Adjusted Compensation Act van 1924 goed, die servicecertificaten verleende aan veteranen van de Eerste Wereldoorlog. Deze servicecertificaten waren vergelijkbaar met een levensverzekeringsuitkering. Elk had een nominale waarde en beloofde betaling op de vervaldag, inclusief samengestelde rente. Formeel bekend als Aangepaste Dienstcertificaten, volgden ze in 20 jaar, wat in dit geval 1945 was. Veteranen hadden recht op $ 1,00 voor elke dag thuisdienst en $ 1,25 voor elke dag overzeese dienst. De nominale waarde van de certificaten was beperkt tot $ 500 voor elke dierenarts die in het binnenland diende en $ 625 voor degenen die in het buitenland dienden.

De lange vervaldatum van deze servicecertificaten stelde de houders en de Amerikaanse overheid voor problemen. In de jaren dertig, midden in de Grote Depressie, hadden oorlogsveteranen dringend geld nodig en protesteerden ze om onmiddellijke contante betaling van de dienstcertificaten te eisen. Duizenden oorlogsveteranen en hun families, bekend als het “Bonus’-leger”, marcheerden naar Washington DC om het Congres te overtuigen de vervaldatum van deze certificaten te verhogen.

Hoewel deze mars aanvankelijk de betalingen niet versnelde, keurde het Congres in 1936 een wetsvoorstel goed waarmee veteranen de betaling van het servicecertificaat konden innen. De Wet aangepaste compensatiebetaling voorzag in de onmiddellijke betaling van de nominale waarde van servicecertificaten minus uitstaande leningen en onbetaalde rente. De wet verving de servicecertificaten door niet-verhandelbare maar onmiddellijk inwisselbare serviceobligaties die waren uitgegeven door het ministerie van Financiën in coupures van $ 50, met oneven bedragen tussen $ 50 veelvouden die per cheque werden betaald. Als een veteraan bijvoorbeeld $ 1172 op zijn servicecertificaat zou ontvangen, kreeg hij drieëntwintig servicebonnen van $ 50 betaald en schreef hij een cheque voor het verschil van $ 22. Deze obligaties worden formeel Adjusted Service Bonds genoemd.

De bonusobligaties betaalden een rente van 3% op jaarbasis, hoger dan de rente van 2,5% op bankspaarrekeningen. Hoewel de dienstobligaties niet konden worden verkocht, konden ze na 15 juni 1936 op elk moment voor contanten worden ingewisseld bij de Schatkist.. In de eerste twee weken van juni 1936 incasseerden veteranen 46% van hun totale bonus.

De contante betalingen vormden een efficiënte economische stimulans. Omdat het programma weinig overheidsadministratie vereiste, zou het geld dat aan veteranen werd betaald waarschijnlijk onmiddellijk worden uitgegeven, en het hele proces vergde niet de lange doorlooptijd van een programma voor openbare werken.