Toegevoegde waarde voor aandeelhouders (SVA)

Wat is de toegevoegde waarde voor aandeelhouders (SVA)?

De toegevoegde waarde voor aandeelhouders (SVA) is een maatstaf voor de bedrijfswinsten die een bedrijf heeft behaald boven de financieringskosten of kapitaalkosten. De basisberekening is de netto bedrijfswinst na belastingen (NOPAT) minus de kapitaalkosten, die is gebaseerd op de gewogen gemiddelde kapitaalkosten van het bedrijf.

De formule voor toegevoegde waarde voor aandeelhouders is

Hoe de toegevoegde waarde voor aandeelhouders werkt

Sommige waardebeleggers gebruiken SVA als een instrument om de winstgevendheid en de doeltreffendheid van het management te beoordelen. Deze gedachtegang komt overeen met op waarde gebaseerd management, dat ervan uitgaat dat de belangrijkste overweging van een onderneming moet zijn om de economische waarde voor haar aandeelhouders te maximaliseren.

Aandeelhouderswaarde wordt gecreëerd wanneer de winst van een bedrijf hoger is dan de kosten. Maar er is meer dan één manier om dit te berekenen. De nettowinst is een ruwe maatstaf voor de toegevoegde waarde voor aandeelhouders, maar houdt geen rekening met financieringskosten of kapitaalkosten. Shareholder Value Added (SVA) toont het inkomen dat een bedrijf heeft verdiend boven de financieringskosten.

Toegevoegde waarde voor aandeelhouders heeft een aantal voordelen. De SVA-formule maakt gebruik van NOPAT, dat is gebaseerd op bedrijfswinsten en exclusief belastingbesparingen die voortvloeien uit het gebruik van schulden. Hierdoor wordt het effect van financieringsbeslissingen op de winst weggenomen en kunnen bedrijven appels met appels vergelijken, ongeacht hun financieringsmethode.

NOPAT sluit ook buitengewone posten uit en is dus een nauwkeurigere maatstaf dan de nettowinst van het vermogen van een bedrijf om winst te genereren uit haar normale activiteiten. Buitengewone posten omvatten herstructureringskosten en andere eenmalige uitgaven die tijdelijk van invloed kunnen zijn op de winst van een bedrijf.

SVA in waardebeleggen

De populariteit van SVA bereikte een hoogtepunt in de jaren tachtig toen bedrijfsmanagers en raden van bestuur onder de loep werden genomen omdat ze zich concentreerden op persoonlijke of bedrijfswinst in plaats van zich te concentreren op aandeelhouders. SVA staat niet meer zo hoog in aanzien bij de investeringsgemeenschap.

Waardebeleggers die zich op SVA richten, zijn meer bezig met het genereren van kortetermijnrendementen boven het marktgemiddelde dan met het langetermijnrendement. Deze afweging is impliciet in het SVA-model, dat bedrijven straft voor het maken van kapitaalkosten in een poging de bedrijfsvoering uit te breiden. Critici werpen tegen dat deze waardebeleggers bedrijven ertoe aanzetten om kortzichtige beslissingen te nemen in plaats van zich te concentreren op het tevredenstellen van hun klanten.

In zekere zin zijn beleggers die zich op SVA richten, vaak op zoek naar cash value added (CVA). Bedrijven die via hun activiteiten veel cash genereren, kunnen hogere dividenden uitkeren of op korte termijn grotere winsten laten zien. Dit is echter slechts een benaderend effect van de feitelijke productiviteit of het creëren van welvaart. Echte investeringen vereisen vaak hoge kapitaaluitgaven en verliezen op korte termijn.

Aandeelhouders willen altijd dat hun bedrijf het rendement maximaliseert, dividenden uitkeert en winst laat zien. Waardebeleggers kunnen het risico lopen kortzichtig te worden door alleen op SVA te focussen en de langetermijnimplicaties van te weinig herinvestering niet in overweging te nemen.

Beperkingen van de toegevoegde waarde voor aandeelhouders

Een belangrijk nadeel van de toegevoegde waarde voor aandeelhouders is dat deze moeilijk te berekenen is voor particuliere ondernemingen. SVA vereist het berekenen van de kapitaalkosten, inclusief de kosten van eigen vermogen. Dit is moeilijk voor bedrijven die in privébezit zijn.