Statuut van fraude
Wat is het statuut van fraude?
Het statuut van fraude (SOF) is een juridisch concept dat vereist dat bepaalde soorten contracten schriftelijk worden uitgevoerd. Het statuut heeft betrekking op contracten voor de verkoop van grond, overeenkomsten met betrekking tot goederen met een waarde van meer dan $ 500 en contracten met een looptijd van een jaar of langer.
Het statuut van fraude werd in de VS voornamelijk aangenomen als een common law concept, dat wil zeggen als ongeschreven wet. Het is sindsdien echter geformaliseerd door statuten in bepaalde rechtsgebieden, zoals in de meeste staten. In een geval van contractbreuk waarbij het statuut van fraude van toepassing is, kan de verweerder dit ter verdediging aanvoeren. In feite moeten ze dit vaak bevestigend doen, wil de verdediging geldig zijn. In dat geval rust de bewijslast bij de eiser. De eiser moet aantonen dat er inderdaad een geldig contract bestond.
Belangrijkste leerpunten
- Het statuut van fraude is een common law-concept dat vereist dat schriftelijke contracten bindend zijn voor bepaalde overeenkomsten.
- Het statuut is van toepassing op grondverkopen en de meeste aankopen van goederen van meer dan $ 500.
- Er zijn belangrijke uitzonderingen, zoals mondelinge contracten waarbij het werk al is begonnen.
- Het statuut van fraude verschilt enigszins tussen staten in de Verenigde Staten.
Inzicht in het statuut van fraude
Zoals toegepast in de Verenigde Staten, vereist het concept over het algemeen dat de volgende soorten contracten worden geschreven om juridisch bindend te zijn.
- Alle beloften die zijn gedaan in verband met het huwelijk, inclusief geschenken zoals een verlovingsring.
- Contracten die niet binnen een jaar kunnen worden afgerond.
- Contracten voor de verkoop van grond. (Leaseovereenkomsten hoeven niet te worden gedekt, tenzij ze een jaar of langer duren.)
- Belooft de schuld van een nalatenschap te betalen uit de persoonlijke fondsen van de executeur. (Beloften om een dergelijke schuld uit de fondsen van het landgoed te betalen, zijn echter niet onderworpen aan het statuut van fraude.)
- Contracten voor de verkoop van goederen boven een bepaald dollarbedrag, meestal $ 500.
- Een contract waarin een persoon belooft de schuld van een ander te betalen, wordt als borg beschouwden is onderworpen aan het statuut van fraude.
Geschiedenis van het Fraudestatuut
Het statuut van fraude heeft zijn wortels in de wet ter voorkoming van fraude en meineed, die in 1677 door het Engelse parlement werd aangenomen. om enkele van de misverstanden en frauduleuze activiteiten te voorkomen die kunnen optreden bij het vertrouwen op mondelinge contracten.
Het Engelse rechtssysteem van die tijd leed inderdaad aan een gebrek aan schriftelijk bewijs. De rechtbanken zaten vol rechtszaken en zaken werden vaak beslecht met behulp van professionele getuigen die voor hun getuigenis werden betaald. Meineed en corruptie werden de norm.
Toen de oprichters de Amerikaanse regering vormden, gebruikten ze de wet van 1677 om vorm te geven aan hoe zakelijke transacties en geschillen daarover in de nieuwe wereld moesten worden afgehandeld. Net als hun 17e-eeuwse Britse voorouders, besloten de oprichters dat geschreven en ondertekende contracten dubbelzinnigheid minimaliseerden door een duidelijk verslag van de overeenkomst te verstrekken. Dat verkleinde de mogelijkheid voor latere rechtszaken en vereenvoudigde de afwikkeling van dergelijke rechtszaken toen ze zich voordeden.
Speciale overwegingen
In sommige situaties kunnen zelfs sommige overeenkomsten die normaal gesproken een schriftelijk contract vereisen volgens het statuut van fraude, uitvoerbaar zijn zonder deze overeenkomsten.
Enkele uitzonderingen hebben betrekking op situaties waarin mondelinge afspraken leiden tot werkbegin of financiële uitgaven. Neem een casus waarin stappen worden ondernomen om een reeks speciaal vervaardigde artikelen te maken, zoals overhemden met monogram. Als de klant die hem telefonisch opdracht heeft gegeven vervolgens besluit de bestelling te annuleren, is hij waarschijnlijk nog steeds verantwoordelijk voor ten minste een gedeeltelijke betaling.
Hetzelfde geldt meestal als er op basis van mondelinge afspraken wordt begonnen met het verbeteren of aanpassen van eigendommen van een klant en vervolgens wordt geannuleerd.
Neem een situatie waarin een huisschilder, nadat een huiseigenaar daarom verzoekt, materialen koopt en een huis begint op te knappen. Als de huiseigenaar vervolgens van koers verandert en beweert dat er geen vaste verfovereenkomst was, zou de aannemer waarschijnlijk zegevieren. Dat komt door wat bekend staat als promesse uitsluiting. Het wordt gedefinieerd als een principe van “fundamentele billijkheid” dat bedoeld is om een substantieel onrecht te verhelpen. Er zijn ook gevallen van gedeeltelijke uitvoering. Het feit dat een partij zijn verantwoordelijkheden uit hoofde van de overeenkomst al heeft vervuld, kan dienen om te bevestigen dat er een contract bestaat.
Vereisten van het Fraudestatuut
Niet elk geschreven document is noodzakelijkerwijs beschermd onder het statuut van fraude. De volgende kenmerken van de overeenkomst zijn over het algemeen vereist om het contract als geldig en bindend te beschouwen:
- Het moet in schriftelijke vorm zijn, hoewel het niet noodzakelijk in formele taal hoeft te zijn geschreven. Een lijst met opsommingstekens is bijvoorbeeld voldoende.
- Het onderwerp van het contract moet op een gemakkelijk te begrijpen manier worden geïdentificeerd. Bijnamen en andere cryptische identificatie moeten worden vermeden.
- De essentiële voorwaarden moeten worden gespecificeerd – inclusief de exacte aard van de goederen of diensten, en de overeengekomen prijs (s) of andere overwegingen.
- Idealiter ondertekenen beide partijen de overeenkomst. Minimaal is doorgaans de handtekening vereist van de partij die kosten in rekening wordt gebracht voor goederen of diensten.