Geschiktheid voor investeringen

DeFINRA Regel 2111 regelt de algemene geschiktheidsverplichtingen.

Hier zullen we het concept van geschiktheid bekijken vanuit het perspectief van een makelaar / adviseur.

Wat is een geschikte investering?

Een geschikte investering wordt gedefinieerd als een investering die passend is in termen van de bereidheid en het vermogen van een investeerder (persoonlijke omstandigheden) om een ​​bepaald risiconiveau te nemen. Aan beide criteria moet worden voldaan. Als een investering geschikt moet zijn, is het niet voldoende om te stellen dat een investeerder risicovriendelijk is. Ze moeten ook in een financiële positie verkeren om bepaalde risico’s te kunnen nemen. Het is ook nodig om de aard van de risico’s en de mogelijke gevolgen te begrijpen.

Asset allocatie en risicoprofiel

Waarom is geschiktheid zo’n probleem? Het grootste probleem is dat beleggers vaak niet begrijpen wat risico inhoudt, terwijl makelaars in de verleiding kunnen komen om mensen te adviseren over riskantere beleggingen. Wat de zaak nog ingewikkelder maakt, is het feit dat beleggingen met een te laag risico net zo schadelijk kunnen zijn voor de portefeuille van een belegger als beleggingen met een ongeschikt risiconiveau. Geschiktheid vereist daarom investeringen die niet te risicovriendelijk en niet te risicomijdend zijn voor een bepaalde belegger.

Volgens de FINRA-voorschriften moet een makelaar een redelijke basis hebben om aan te nemen dat een investering voldoet aan de behoeften en doelstellingen van een klant.  Helaas is geschiktheid niet altijd geheel duidelijk. Hoewel er geen twijfel over bestaat dat zelfs een risicovriendelijke belegger niet 100% van zijn totale vermogen op de aandelenmarkt zou moeten stoppen, wordt het probleem minder duidelijk wanneer het percentage daalt tot bijvoorbeeld 60% of lager. Als een belegger onroerend goed bezit en een conservatief pensioenplan heeft, krijgen de cijfers van 80% en 60% een ander perspectief dan iemand zonder andere activa. Gezien de leeftijd en andere aspecten van de persoonlijke en financiële situatie van de klant is ook cruciaal.

Een andere manier om naar geschiktheid te kijken, is dat het verwijst naar investeringen die gewoon niet geschikt zijn voor iemand. Het is bijvoorbeeld onwaarschijnlijk dat iemand die op het punt staat met pensioen te gaan, zijn hele rekening vasthoudt op de termijnmarkt. Het is echter mogelijk dat dezelfde persoon 50% van zijn portefeuille in conventionele aandelen kan hebben, hoewel dit te riskant kan zijn voor iemand die op het punt staat met pensioen te gaan, op welk moment een portefeuille van ongeveer 25% aandelen over het algemeen als geschikter wordt beschouwd.

Geschiktheid komt grotendeels neer op assetallocatie. Zowel de wet als de goede beleggingspraktijken verbieden dat iemand wordt geadviseerd over een activaspreiding die op dat moment niet logisch is voor die specifieke persoon. De portefeuille van een belegger moet op passende wijze worden gediversifieerd om een ​​redelijk rendement en een redelijk risiconiveau te genereren.

Geschiktheid is constant in beweging. Zoals hierboven aangegeven, is wat geschikt is voor iemand van 30 jaar oud, heel anders dan wat die persoon nodig heeft als hij 60 is. Trouwen, kinderen krijgen, een hoge salarisverhoging krijgen of helemaal een baan verliezen, zou moeten leiden tot een heroverweging van de geschiktheid.. Zoals gewoonlijk komt dit neer op risico en liquiditeit. Als iemand zijn geld binnenkort nodig heeft, kan het mogelijk niet vastzitten in aandelen of andere langetermijninvesteringen. Voor degenen die op de lange termijn het beste uit hun geld willen halen, kunnen zoiets als staatsobligaties geschikt zijn.

Inzicht in handelsrisico’s

Voor investeerders spelen kennis en begrip ook een rol bij geschiktheid. Dit betekent niet dat alleen omdat een belegger de risico’s van futures begrijpt, deze belegging geschikt is. Beleggers dienen echter inzicht te hebben in de risico’s van de effecten in hun portefeuilles.

Als een belegger een ingewikkelder beleggingsinstrument niet begrijpt, zoals een gestructureerd product, kan iets eenvoudiger, zoals een beleggingsfonds, geschikter zijn. Wat vanuit een verkoopperspectief iets ongeschikt maakt in de context van het begrip van de investeerder, is dat een investeerder activa verkoopt die hij anders niet zou kopen. Dit kan worden gezien als een misbruik van het onbegrip van de belegger. En als er perfect goede alternatieven zijn waarmee een belegger vertrouwd en vertrouwd is, is er misschien geen reden om meer geavanceerde instrumenten aan te nemen.

Ongeschikte investeringen en de wet

Wat zegt de wet over ongeschikte investeringen? Als een investeerder puur op eigen initiatief een investering doet (ook wel bekend als execution-only ) en niemand de persoon heeft geadviseerd om dat te doen, kan de wet niet veel doen.

Aan de andere kant, als een makelaar of bank een belegger adviseert over een ongeschikte belegging, kan die financiële professional aansprakelijk zijn voor de verliezen van de belegger, op voorwaarde dat de persoon kan bewijzen dat de belegging ongeschikt was en dat de makelaar of adviseur de risico’s niet duidelijk heeft gemaakt.. Als gevolg hiervan zullen in sommige gevallen voorzichtige makelaars alleen echt risicovolle en potentieel ongeschikte beleggingen verkopen als kopers een document ondertekenen waarin staat dat ze zich bewust zijn van de risico’s die aan deze beleggingen zijn verbonden.

Bedrijven hebben over het algemeen een geschillenverzekering, zodat ze het zich kunnen veroorloven om claims van ongeschiktheid voor de rechtbank te bestrijden. Als beleggers echter duidelijke documentatie kunnen overleggen over risicoaversie en dat een duidelijk risicovolle investering hen duur komt te staan, maken ze wel degelijk een kans voor de rechtbank.  Maar voor investeerders blijft procederen een rotsachtige weg, die vaak niet minder duur is dan de ongeschikte investeringen zelf.

Het komt neer op 

Niemand mag ooit investeringen hebben die niet passen bij hun persoonlijke omstandigheden en bereidheid om risico’s te nemen. In het uiterste geval kunnen echt ongeschikte investeringen een portefeuille kapot maken, maar zelfs mindere gevallen kunnen veel stress voor beleggers veroorzaken. Niets in het beleggingsproces is belangrijker dan de activa correct toewijzen. Bovendien moet het proces om de geschiktheid te waarborgen regelmatig worden gecontroleerd door zowel investeerders als adviseurs.