Synthetic Collateralized Debt Obligation (CDO)
Wat is een synthetische CDO?
Een synthetische CDO, ook wel een schuldverplichting met onderpand genoemd, belegt in niet-contante activa om blootstelling te verkrijgen aan een portefeuille met vastrentende activa. Het is een soort van collateralized debt obligatie (CDO) – een gestructureerd product dat kasstroomgenererende activa combineert die worden herverpakt in pools en verkocht aan investeerders. Synthetische CDO’s worden doorgaans onderverdeeld in krediettranches op basis van het kredietrisico dat de belegger neemt. Initiële investeringen in de CDO worden gedaan door de lagere tranches, terwijl de senior tranches mogelijk geen initiële investering hoeven te doen.
Inzicht in synthetische CDO’s
Synthetische CDO’s zijn een modern voorschot in gestructureerde financiering dat beleggers extreem hoge opbrengsten kan bieden. Ze zijn anders dan andere CDO’s, die doorgaans beleggen in reguliere schuldproducten zoals obligaties, hypotheken en leningen. In plaats daarvan genereren ze inkomsten door te beleggen in niet-contante derivaten, zoals credit default swaps (CDS’s), opties en andere contracten.
Terwijl een traditionele CDO inkomsten genereert voor de verkoper uit liquide middelen zoals leningen, creditcards en hypotheken, komt de waarde van een synthetische CDO uit verzekeringspremies van credit default swaps die door beleggers worden betaald. De verkoper neemt een longpositie in de synthetische CDO, ervan uitgaande dat de onderliggende activa zullen presteren. De belegger daarentegen neemt een shortpositie in, ervan uitgaande dat de onderliggende activa in gebreke blijven.
Beleggers kunnen veel meer aan de haak slaan dan hun initiële investeringen als er zich meerdere kredietgebeurtenissen voordoen in de referentieportefeuille. Bij een synthetische CDO ontvangen alle tranches periodieke betalingen op basis van kasstromen uit de credit default swaps.
Normaal gesproken worden synthetische CDO-uitbetalingen alleen beïnvloed door kredietgebeurtenissen die verband houden met CDS’s. Als zich een kredietgebeurtenis voordoet in de vastrentende portefeuille, worden de synthetische CDO en zijn investeerders verantwoordelijk voor de verliezen, beginnend bij de tranches met de laagste rating en zich verder oplopend.
Synthetische CDO’s genereren inkomsten uit niet-contante derivaten zoals kredietverzuimswaps, opties en andere contracten.
Synthetische CDO’s en tranches
Tranches worden ook wel segmenten van kredietrisico tussen risiconiveaus genoemd. Normaal gesproken staan de drie tranches die voornamelijk in CDO’s worden gebruikt, bekend als senior, mezzanine en equity. De senior tranche omvat effecten met een hoge kredietwaardigheid, hebben doorgaans een laag risico en hebben dus een lager rendement.
Omgekeerd houdt een tranche op aandelenniveau een hoger risico in en bevat derivaten met een lagere kredietwaardigheid, waardoor het een hoger rendement oplevert. Hoewel de tranche op aandelenniveau een hoger rendement kan bieden, is het de eerste tranche die eventuele verliezen zou opvangen.
Tranches maken synthetische CDO’s aantrekkelijk voor beleggers omdat ze blootstelling aan CDS’s kunnen verwerven op basis van hun risicobereidheid. Stel dat een belegger bijvoorbeeld wil beleggen in een synthetische CDO met een hoge rating, waaronder Amerikaanse staatsobligaties en bedrijfsobligaties met een AAA-rating, de hoogste kredietrating die Standard & Poor’s biedt. De bank kan de synthetische CDO creëren die aanbiedt om het rendement van de Amerikaanse staatsobligatie plus het rendement van de bedrijfsobligaties te betalen. Dit zou een synthetische CDO met één tranche zijn die alleen de tranche op senior niveau omvat.
Belangrijkste leerpunten
- Een synthetische CDO is een type schuldverplichting met onderpand dat belegt in niet-contante activa om blootstelling te verkrijgen aan een portefeuille met vastrentende activa.
- Synthetische CDO’s zijn onderverdeeld in tranches op basis van het aangenomen kredietrisico – senior tranches hebben een laag risico met lagere rendementen, terwijl tranches op aandelenniveau een hoger risico en hogere rendementen met zich meebrengen.
- De waarde van een synthetische CDO is afkomstig van verzekeringspremies van kredietverzuimswaps.
- Synthetische CDO’s kregen veel kritiek vanwege de rol die ze speelden in de Grote Recessie.
Synthetische CDO’s: toen en nu
Synthetische CDO’s werden voor het eerst gecreëerd aan het einde van de jaren negentig als een manier voor grote houders van commerciële leningen om hun balans te beschermen zonder de leningen te verkopen en mogelijk de klantrelaties te schaden. Ze werden steeds populairder omdat ze doorgaans een kortere levensduur hebben dan cashflow-CDO’s, en er is geen verlengde aanloopperiode voor winstinvesteringen. Synthetische CDO’s zijn ook in hoge mate aanpasbaar tussen de verzekeraar en investeerders.
Ze kregen veel kritiek vanwege hun rol in de subprime-hypotheekcrisis, die leidde tot de Grote Recessie. Beleggers hadden aanvankelijk alleen toegang tot subprime-hypotheekobligaties voor zo veel hypotheken er waren. Maar met de creatie van synthetische CDO’s en credit default swaps nam de blootstelling aan deze activa toe, en beleggers realiseerden zich niet dat de onderliggende activa veel risicovoller waren dan ze dachten. Omdat huiseigenaren hun hypotheken in gebreke bleven, verlaagden ratingbureaus de CDO’s, waardoor beleggingsondernemingen investeerders op de hoogte brachten dat ze hun geld niet zouden kunnen terugbetalen.
Ondanks hun bewogen verleden maken synthetische CDO’s mogelijk een heropleving door. Beleggers die op zoek zijn naar hoge opbrengsten, wenden zich opnieuw tot deze investeringen, en grote banken en investeringsfirma’s spelen in op de vraag door krediethandelaren in te huren die gespecialiseerd zijn in dit gebied.