Gerichte aflossingsklasse (TAC)

Wat is een gerichte aflossingsklasse?

Targeted amortization class (TAC) is een type door activa gedekt effect dat is ontworpen om beleggers te beschermen tegen het risico van vervroegde aflossing. Een gerichte tranche van de afschrijvingsklasse is ontworpen om te betalen volgens een gedefinieerd schema van de hoofdsombalans dat is opgesteld met behulp van een aanname van de vooruitbetalingssnelheid (PSA). Een TAC-tranche is vergelijkbaar met een geplande-amortisatieklasse (PAC) -tranche omdat het investeerders beschermt tegen vooruitbetalingen en zorgt voor een stabiele, stabiele cashflow en een vast betalingsschema voor de hoofdsom. Tranches met gerichte aflossingsklassen zijn echter anders gestructureerd dan PAC-tranches doordat ze slechts één PSA gebruiken in plaats van een range, zoals PAC-tranches doen.

Inzicht in Targeted Amortization Class (TAC)

Tranches met gerichte afschrijvingsklassen zijn gestructureerde producten die de zekerheid van de cashflow vergroten. TAC-tranches kunnen worden gecreëerd met elk door activa gedekt effect met een betalingsschema, maar ze worden het sterkst geassocieerd met door onderpand gedekte hypotheekverplichtingen (CMO) en door hypotheek gedekte effecten (MBS). De beoogde tranche van de afschrijvingsklasse is in wezen een obligatie onder een CMO of MBS. Voor de TAC-tranches wordt de hoofdsom betaald volgens een vooraf bepaald schema. Elke vervroegde aflossing wordt afgeschreven om het schema te handhaven, waarbij de kasstroom voorspelbaar wordt uitgerekt in plaats van kapitaal terug te geven in een omgeving met een waarschijnlijk lagere rente dan toen het product werd gecreëerd.

De relatie tussen TAC en PAC

Zoals vermeld, gebruikt een tranche van de geplande aflossingsklasse een reeks vervroegde aflossingspercentages, terwijl een tranche van de gerichte aflossingsklasse er een gebruikt. Voor een PAC worden veranderingen in de vooruitbetalingspercentages – ofwel een stijging van de vooruitbetaling of een burn-out – tot op zekere hoogte in het model verwerkt. In tegenstelling tot een PAC-houder, zal een TAC-investeerder meer of minder hoofdsom zien dan gepland, afhankelijk van het feit of het vooruitbetalingspercentage hoger of lager is dan het vastgestelde tarief. Als de vooruitbetalingspercentages bijvoorbeeld lager zijn dan het tarief dat voor de TAC wordt gebruikt, zijn de hoofdsommen niet beschikbaar voor geplande betaling, dus moet de looptijd van de TAC worden verlengd. Als alternatief is de vooruitbetalingsbescherming ook beperkt als het vooruitbetalingspercentage hoger is dan de PSA die voor de TAC wordt gebruikt. Beleggers zullen hun investering terugverdiend zien in wat ongetwijfeld een slechtere renteomgeving zal zijn.

Het bestaan ​​van PAC-tranches heeft zelfs een negatieve invloed op de TAC-tranches. De PAC-tranches hebben een hogere rangorde dan de TAC-tranches. In de hiërarchie leveren PAC-tranches dus minder op en hebben ze het laagste risico, TAC-tranches leveren meer op dan PAC’s maar hebben een beperkte bescherming, en andere tranches leveren meer op, maar bieden geen bescherming tegen vooruitbetaling.