Termijndeposito

Wat is een termijndeposito?

Een termijndeposito is een investering met een vaste termijn die de storting van geld op een rekening bij een financiële instelling omvat. Termijnbeleggingen hebben meestal een korte looptijd variërend van een maand tot een paar jaar en zullen verschillende niveaus van vereiste minimale inleg hebben.

De belegger moet bij het kopen van een termijndeposito begrijpen dat hij zijn geld pas kan opnemen nadat de termijn is afgelopen. In sommige gevallen kan de rekeninghouder de belegger toestaan ​​de belegger vervroegd op te zeggen – of op te nemen – als hij dit meerdere dagen op de hoogte stelt. Ook zal er een boete worden opgelegd voor vroegtijdige beëindiging.

Voorbeelden van termijndeposito’s zijn onder meer depositocertificaten (cd’s) en termijndeposito’s.

Termijndeposito uitgelegd

Wanneer een rekeninghouder geld stort bij een bank, kan de bank dat geld gebruiken om geld uit te lenen aan andere consumenten of bedrijven. In ruil voor het recht om deze middelen te gebruiken voor leningen, zullen zij de deposant een vergoeding betalen in de vorm van rente over het rekeningsaldo. Bij de meeste deposito’s van deze aard kan de eigenaar zijn geld op elk moment opnemen. Dit maakt het voor de bank moeilijk om van tevoren te weten hoeveel ze op een bepaald moment mag uitlenen.

Om dit probleem op te lossen, bieden banken termijnrekeningen aan. Een klant zal storten of investeren in een van deze rekeningen, waarbij hij ermee instemt zijn geld gedurende een vaste periode niet op te nemen in ruil voor een hogere rente die op de rekening wordt betaald.

De rente die wordt verdiend op een termijnrekening is iets hoger dan de rente die wordt betaald op gewone spaar- of rentedragende betaalrekeningen. Het verhoogde tarief is omdat de toegang tot het geld beperkt is gedurende de periode van de termijndeposito.

Termijndeposito’s zijn een uiterst veilige belegging en zijn daarom erg aantrekkelijk voor conservatieve beleggers met een laag risico. De financiële instrumenten worden verkocht door banken, kringloopinstellingen en  kredietverenigingen. Termijndeposito’s die door banken worden verkocht, zijn verzekerd door de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC). De National Credit Union Administration (NCUA) biedt dekking voor die verkocht door kredietverenigingen.

Hoe een bank een termijndeposito gebruikt

Als een klant geld in een termijndeposito plaatst, kan de bank het geld investeren in andere financiële producten die een hoger rendement (RoR) betalen dan wat de bank de klant betaalt voor het gebruik van hun geld. De bank kan het geld ook uitlenen aan haar andere klanten, waardoor ze een hogere rente ontvangt van de leners in vergelijking met wat de bank aan rente betaalt voor het termijndeposito.

Een kredietverstrekker kan bijvoorbeeld een tarief van 2% aanbieden voor termijndeposito’s met een looptijd van twee jaar. De gestorte gelden worden vervolgens gestructureerd als leningen aan leners die 7% rente over die bankbiljetten in rekening worden gebracht. Dit renteverschil betekent dat de bank een netto rendement van 5% behaalt. Het verschil tussen het tarief dat de bank haar klanten betaalt voor deposito’s en het tarief dat zij haar leners in rekening brengt, wordt de nettorentemarge genoemd. De nettorentemarge is een maatstaf voor winstgevendheid voor banken.

Banken zijn bedrijven en als zodanig willen ze het laagst mogelijke tarief betalen voor termijndeposito’s en een veel hoger tarief aan kredietnemers rekenen voor leningen. Deze praktijk verhoogt hun marges of winstgevendheid. Er is echter een saldo dat de bank moet behouden. Als het te weinig rente betaalt, zal het geen nieuwe investeerders aantrekken op de termijndeposito’s. Als ze een te hoog tarief aanrekenen voor leningen, zal het ook geen nieuwe leners aantrekken.

Termijndeposito’s en rentetarieven

In periodes van stijgende rentetarieven is de kans groter dat consumenten termijndeposito’s kopen, aangezien de hogere kosten van lenen sparen aantrekkelijker maken. Bovendien zal de financiële instelling bij hogere marktrente de belegger een hogere rente moeten bieden, zodat de belegger ook meer verdient.

Als de rente daalt, worden consumenten aangemoedigd om meer te lenen en uit te geven, waardoor de economie wordt gestimuleerd. In een omgeving met lage rentetarieven kan de vraag naar termijndeposito’s afnemen, aangezien beleggers doorgaans alternatieve investeringsvehikels kunnen vinden die een hogere rente betalen.

Doorgaans moeten de rentetarieven in verhouding staan ​​tot de tijd tot de vervaldatum en het minimumbedrag van de hoofdsom dat aan de kredietvereniging of bank wordt uitgeleend. Met andere woorden, een termijndeposito van zes maanden zal waarschijnlijk een lagere rente uitbetalen dan een termijndeposito van twee jaar. Beleggers ontvangen niet alleen een hoger tarief voor het voor langere tijd opsluiten van hun geld bij de bank, maar zouden ook een hoger tarief moeten verdienen voor grote deposito’s. Een jumbo-cd, die een termijndeposito is van meer dan $ 100.000, zal bijvoorbeeld een hogere rente ontvangen dan een cd van $ 1.000.

Een termijndeposito openen of sluiten

Termijndeposito’s worden ook wel depositocertificaten genoemd. Via een papieren afschrift kunnen klanten de voorwaarden van het termijndeposito inzien. Dit overzicht bevat de vereiste minimale hoofdsom, het betaalde rentepercentage en de looptijd (of looptijd), zoals overeengekomen tussen de bank en de bewaargever. 

Als een klant een termijndeposito wil afsluiten voor het einde van de looptijd of de vervaldatum, krijgt de klant een boete. Deze boete kan bestaan ​​uit het verlies van enige rente die tot dat moment op de deposito-rekening is betaald. Door de CD te sluiten voordat de looptijd afloopt, kan de klant de geïnvesteerde hoofdsom terugnemen, maar met verbeurdverklaring van de verdiende rente.

De boete voor tussentijdse opzegging of tegen de overeenkomst wordt vermeld bij het openen van een termijndeposito, zoals vereist door de Truth in Savings Act.

Soms, als de rentetarieven aanzienlijk zijn gestegen, kan het voor een klant de moeite waard zijn om de termijndeposito vervroegd af te sluiten, de boete op zich te nemen voor de vervroegde opname en het geld elders tegen een hoger tarief te herbeleggen. Het is belangrijk om er zeker van te zijn dat het alternatieve tarief hoog genoeg is om het oorspronkelijke tarief op de termijndeposito plus de kosten van de boete ruimschoots te compenseren.

Wanneer een termijndeposito zijn vervaldatum nadert, zal de bank die het deposito aanhoudt, gewoonlijk een brief sturen om de klant op de hoogte te brengen van de aanstaande vervaldatum. In de brief zal de bank vragen of de klant wil dat de aanbetaling opnieuw wordt verlengd voor dezelfde duur tot de vervaldatum. De rollover zal waarschijnlijk een ander tarief hebben op basis van de marktrente op dat moment. Als alternatief heeft de klant de mogelijkheid om het geld in een ander financieel product te plaatsen.

Nadelen

• Rentetarieven op termijndeposito’s zijn doorgaans lager of minder aantrekkelijk dan de meeste vastrentende beleggingen.

• Termijndeposito’s kunnen niet vervroegd worden opgenomen zonder boete of verlies van alle verdiende rente.

• De rentetarieven houden de stijgende inflatie niet bij.

• Het renterisico bestaat als beleggers vastzitten in een termijndeposito met een lage rente terwijl de algemene rentetarieven stijgen.