Handel

Handel is een fundamenteel economisch concept dat betrekking heeft op het kopen en verkopen van goederen en diensten, waarbij een koper een vergoeding betaalt aan een verkoper, of de uitwisseling van goederen of diensten tussen partijen. Handel kan plaatsvinden binnen een economie tussen producenten en consumenten. Internationale handel stelt landen in staat markten uit te breiden voor zowel goederen als diensten die anders misschien niet beschikbaar waren. Het is de reden waarom een ​​Amerikaanse consument kan kiezen tussen een Japanse, Duitse of Amerikaanse auto. Als gevolg van de internationale handel is er op de markt meer concurrentie en dus meer concurrerende prijzen, wat een goedkoper product bij de consument naar huis brengt.

Op de financiële markten verwijst handel naar het kopen en verkopen van effecten, zoals het kopen van aandelen op de beursvloer van de New York Stock Exchange (NYSE). Voor meer informatie over dit soort transacties, zie het artikel over ‘ wat is een order? ‘

Hoe handel werkt

Handel verwijst in grote lijnen naar transacties die in complexiteit variëren, van de uitwisseling van honkbalkaarten tussen verzamelaars tot multinationaal beleid dat protocollen vaststelt voor import en export tussen landen. Ongeacht de complexiteit van de transactie, wordt de handel vergemakkelijkt via drie primaire soorten uitwisselingen.

Door wereldwijd tussen landen te handelen, kunnen consumenten en landen worden blootgesteld aan goederen en diensten die niet beschikbaar zijn in hun eigen land. Bijna elk soort product is te vinden op de internationale markt: voedsel, kleding, reserveonderdelen, olie, sieraden, wijn, aandelen, valuta en water. Er worden ook diensten verhandeld: toerisme, bankwezen, advies en transport. Een product dat op de wereldmarkt wordt verkocht, is een  export, en een product dat op de wereldmarkt wordt gekocht, is een  import. In- en uitvoer worden verantwoord op de lopende rekening van een land op de betalingsbalans.

Internationale handel leidt niet alleen tot meer efficiëntie, maar stelt landen ook in staat deel te nemen aan een wereldeconomie, waardoor de mogelijkheid van directe buitenlandse investeringen  (FDI) wordt aangemoedigd , wat de hoeveelheid geld is die individuen in buitenlandse bedrijven en andere activa investeren. In theorie kunnen economieën daarom efficiënter groeien en gemakkelijker concurrerende economische deelnemers worden. Voor de ontvangende regering is FDI een middel waarmee vreemde valuta en expertise het land kunnen binnenkomen. Deze verhogen de werkgelegenheid en leiden theoretisch tot een groei van het bruto binnenlands product. Voor de investeerder biedt FDI uitbreiding en groei van het bedrijf, wat hogere inkomsten betekent.

Een handelstekort is een situatie waarin een land meer uitgeeft aan de totale invoer uit het buitenland dan het verdient aan de totale uitvoer. Een handelstekort vertegenwoordigt een uitstroom van binnenlandse valuta naar buitenlandse markten. Dit wordt ook wel een negatieve  handelsbalans  (BOT) genoemd.

Comparatief voordeel: verhoogde efficiëntie van wereldwijde handel

Wereldwijde handel stelt rijke landen in theorie in staat hun hulpbronnen – of het nu gaat om arbeid, technologie of kapitaal – efficiënter te gebruiken. Omdat landen over verschillende activa en natuurlijke hulpbronnen beschikken (land, arbeid, kapitaal en technologie), kunnen sommige landen hetzelfde goed efficiënter produceren en daarom goedkoper verkopen dan andere landen. Als een land een item niet efficiënt kan produceren, kan het het item verkrijgen door te handelen met een ander land dat dat wel kan. Dit staat bekend als specialisatie in internationale handel.

Laten we een eenvoudig voorbeeld nemen. Land A en Land B produceren beide katoenen truien en wijn. Land A produceert tien truien en tien flessen wijn per jaar, terwijl land B ook tien truien en tien flessen wijn per jaar produceert. Beide kunnen in totaal 20 eenheden produceren zonder te handelen. Land A heeft echter twee uur nodig om de tien truien te produceren en een uur om de tien flessen wijn te produceren (in totaal drie uur). Land B daarentegen heeft een uur nodig om tien truien te produceren en een uur om tien flessen wijn te produceren (in totaal twee uur).

Maar deze twee landen realiseren zich door de situatie te onderzoeken dat ze in totaal meer zouden kunnen produceren met dezelfde hoeveelheid middelen (uren) door zich te concentreren op die producten waarmee ze een comparatief voordeel hebben. Land A begint dan alleen wijn te produceren, en land B produceert alleen katoenen truien. Land A kan, door zich te specialiseren in wijn, vóór specialisatie 30 flessen wijn produceren met zijn 3 uur aan middelen tegen dezelfde productiesnelheid per uur aan gebruikte middelen (10 flessen per uur). Land B kan, door zich te specialiseren in sweaters, 20 sweaters produceren met zijn 2 uur aan middelen tegen dezelfde productiesnelheid per uur (10 sweaters per uur) vóór specialisatie. De totale productie van beide landen is nu hetzelfde als voorheen in termen van truien – 20 – maar ze maken 10 flessen wijn meer dan wanneer ze niet gespecialiseerd waren. Dit is de winst van specialisatie die het gevolg kan zijn van handelen. Land A kan 15 flessen wijn naar land B sturen voor 10 truien en dan is elk land beter af – 10 truien en 15 flessen wijn elk vergeleken met 10 truien en 10 flessen wijn voordat ze verhandelen.

Merk op dat in het bovenstaande voorbeeld land B wijn efficiënter kan produceren dan land A (minder tijd) en truien even efficiënt. Dit wordt een absoluut voordeel genoemd bij de wijnproductie en tegen gelijke kosten in termen van truien. Land B kan deze voordelen hebben vanwege een hoger technologieniveau. Zoals het voorbeeld laat zien, kan land B echter nog steeds profiteren van specialisatie en handel met land A.

De wet van comparatief voordeel wordt in de volksmond toegeschreven aan de Engelse politieke econoom David Ricardo en zijn boek On the Principles of Political Economy and Taxation in 1817, hoewel het waarschijnlijk is dat Ricardo’s mentor James Mill de analyse heeft bedacht. David Ricardo liet op beroemde wijze zien hoe Engeland en Portugal beide profiteren door zich te specialiseren en te handelen op basis van hun comparatieve voordelen. In dit geval kon Portugal tegen lage kosten wijn maken, terwijl Engeland goedkoop laken kon vervaardigen. Beide landen hadden inderdaad ingezien dat het in hun voordeel was om te stoppen met hun pogingen om deze artikelen thuis te produceren en in plaats daarvan met elkaar te handelen om ze te verwerven.

Een hedendaags voorbeeld: China’s comparatieve voordeel ten opzichte van de Verenigde Staten ligt in de vorm van goedkope arbeidskrachten. Chinese arbeiders produceren eenvoudige consumptiegoederen tegen veel lagere alternatieve kosten. Het comparatieve voordeel van de Verenigde Staten ligt in gespecialiseerde, kapitaalintensieve arbeid. Amerikaanse arbeiders produceren geavanceerde goederen of investeringsmogelijkheden tegen lagere alternatieve kosten. Specialisatie en handel langs deze lijnen komen elk ten goede.

De theorie van comparatief voordeel helpt te verklaren waarom protectionisme doorgaans geen succes heeft. Aanhangers van deze analytische benadering zijn van mening dat landen die zich bezighouden met internationale handel al hebben gewerkt aan het vinden van partners met comparatieve voordelen. Als een land zich terugtrekt uit een internationale handelsovereenkomst, als een regering tarieven oplegt, enzovoort, kan het een lokaal voordeel opleveren in de vorm van nieuwe banen en industrie. Dit is echter geen langetermijnoplossing voor een handelsprobleem. Uiteindelijk zal dat land in het nadeel zijn ten opzichte van zijn buren: landen die al beter in staat waren om deze artikelen tegen lagere alternatieve kosten te produceren.

Kritiek op comparatief voordeel

Waarom heeft de wereld geen open handel tussen landen? Als er vrijhandel is, waarom blijven sommige landen dan arm ten koste van andere? Misschien werkt comparatief voordeel niet zoals gesuggereerd. Er zijn veel redenen waarom dit het geval zou kunnen zijn, maar de meest invloedrijke is iets dat economen huurzoeker noemen. Huurzoeking vindt plaats wanneer een groep de overheid organiseert en lobbyt om haar belangen te beschermen.

Stel dat de producenten van Amerikaanse schoenen het vrijhandelsargument begrijpen en ermee instemmen, maar ze weten ook dat goedkopere buitenlandse schoenen een negatief effect zouden hebben op hun beperkte belangen. Zelfs als arbeiders het meest productief zouden zijn door over te stappen van het maken van schoenen naar het maken van computers, wil niemand in de schoenenindustrie zijn of haar baan verliezen of de winst op korte termijn zien dalen.

Dit verlangen leidt ertoe dat de schoenmakers gaan lobbyen voor bijvoorbeeld speciale belastingvoordelen voor hun producten en / of extra rechten (of zelfs regelrechte verboden) op buitenlands schoeisel. Er is een overvloed aan oproepen om Amerikaanse banen te redden en een aloud Amerikaans ambacht te behouden – ook al zouden op de lange termijn Amerikaanse arbeiders relatief minder productief worden en Amerikaanse consumenten relatief armer door dergelijke protectionistische tactieken.

Vrije handel Vs. Protectionisme

Net als bij andere theorieën zijn er tegengestelde opvattingen. Internationale handel heeft twee tegengestelde opvattingen over de mate van controle op de handel: vrijhandel en protectionisme. Vrijhandel is de eenvoudigste van de twee theorieën: een laissez-faire-benadering, zonder handelsbeperkingen. Het belangrijkste idee is dat  vraag- en aanbodfactoren, die op wereldschaal opereren, ervoor zorgen dat de productie efficiënt verloopt. Daarom hoeft er niets te worden gedaan om handel en groei te beschermen of te bevorderen, omdat de marktkrachten dit automatisch doen.

Protectionisme daarentegen stelt dat regulering van de internationale handel belangrijk is om ervoor te zorgen dat markten goed functioneren. Voorstanders van deze theorie zijn van mening dat marktinefficiënties de voordelen van internationale handel kunnen belemmeren, en zij streven ernaar de markt dienovereenkomstig te sturen. Protectionisme bestaat in veel verschillende vormen, maar de meest voorkomende zijn tarieven, subsidies en quota. Deze strategieën proberen elke inefficiëntie op de internationale markt te corrigeren.

Valuta als ruilmiddel dat de handel vergemakkelijkt

Geld, dat ook fungeert als een rekeneenheid en een waardeopslag, is het meest gebruikelijke ruilmiddel en biedt een verscheidenheid aan methoden voor geldoverboekingen tussen kopers en verkopers, waaronder contant geld, ACH-overboekingen, creditcards en vast geld. De eigenschap van geld als waardeopslag zorgt er ook voor dat geld dat door verkopers wordt ontvangen als betaling voor goederen of diensten, kan worden gebruikt om in de toekomst aankopen van gelijke waarde te doen.

Ruiltransacties

Cashless transacties met betrekking tot de uitwisseling van goederen of diensten tussen partijen worden aangeduid als ruilhandel transacties. Hoewel ruilhandel vaak wordt geassocieerd met primitieve of onontwikkelde samenlevingen, worden deze transacties ook door grote bedrijven en individuen gebruikt om goederen te verwerven in ruil voor overtollige, onderbenutte of ongewenste activa. Zo sloot PepsiCo Inc. in de jaren zeventig een ruilovereenkomst met de Russische regering om colasiroop te verhandelen voor Stolichnaya-wodka. In 1990 werd de deal uitgebreid tot $ 3 miljard dollar en omvatte 10 in Rusland gebouwde schepen, die PepsiCo in de jaren na de overeenkomst verhuurde of verkocht.