Onbedoelde onrechtmatige daad
Wat is een onbedoelde onrechtmatige daad?
Een onbedoelde onrechtmatige daad is een soort onbedoeld ongeval dat leidt tot letsel, materiële schade of financieel verlies. In het geval van een onopzettelijke onrechtmatige daad, deed de persoon die het ongeval veroorzaakte dit per ongeluk en meestal omdat ze niet oppassen. De persoon die het ongeval heeft veroorzaakt, wordt als nalatig beschouwd omdat hij niet dezelfde mate van zorg heeft betracht als een redelijk persoon in dezelfde situatie zou hebben.
Belangrijkste leerpunten
- Een onopzettelijke onrechtmatige daad wordt anders behandeld door rechtbanken en verzekeringsmaatschappijen, aangezien het ongeval werd veroorzaakt door nalatigheid, in plaats van met opzet of kwade opzet.
- Net als bij andere gerechtelijke procedures worden kinderen anders behandeld. De rechtbank beoordeelt een breed beeld van het kind, hun achtergrond en de omstandigheden van de onbedoelde onrechtmatige daad.
- Een kind kan zijn ouders aanklagen wegens onbedoelde onrechtmatige daad.
- Onopzettelijke onrechtmatige daad moet aan drie voorwaarden voldoen om als zodanig te worden beschouwd: de verdachte heeft de verwondingen veroorzaakt, de verdachte heeft niet de zorgstandaard van een redelijk persoon geboden en de verdachte was de eiser verplicht om onzorgvuldig handelen te vermijden.
Inzicht in onbedoelde onrechtmatige daad
De meest voorkomende vorm van onbedoelde onrechtmatige daad is nalatigheid. Iemand is nalatig als hij onbedoeld iemand letsel toebrengt in een situatie waarin een “redelijk” persoon voldoende op de hoogte zou zijn geweest van zijn daden om geen schade te berokkenen. Om te bewijzen dat een verdachte nalatig was, moet een eiser drie factoren bewijzen.
De onbedoelde nalatigheid in de rechtbank
Om onopzettelijke nalatigheid in een rechtbank te bewijzen, moet een eiser eerst bewijzen dat de verdachte de eiser een ” zorgplicht ” verschuldigd was of een verplichting om onzorgvuldige handelingen te vermijden die een of meer personen schade zouden kunnen berokkenen. Ten tweede moet de eiser bewijzen dat de verdachte niet de zorg van een redelijk persoon heeft geboden. De zorgstandaard is een graadmeter voor hoeveel zorg de ene persoon de ander verschuldigd is, en is voor sommige mensen hoger dan voor anderen. Artsen zijn bijvoorbeeld meer zorg verschuldigd aan anderen dan aan gewone mensen.
Ten slotte moet de eiser bewijzen dat de acties van de verdachte hun verwondingen hebben veroorzaakt. Het bepalen van de oorzaak, de zogenaamde cause-in-fact, wordt vaak gedaan door de “maar voor” -test toe te passen, omdat bij een blessure niet “zonder” het optreden van de verdachte zou zijn gebeurd.
Kinderen kunnen verantwoordelijk worden gehouden voor de schade die ze veroorzaken, maar de rechtbanken geven een kind een andere zorgstandaard. Rechtbanken zullen rekening houden met de leeftijd van het kind, de levenservaring en wat een kind van dezelfde leeftijd onder vergelijkbare omstandigheden zou hebben gedaan. Kinderen onder de 6 jaar worden zelden aansprakelijk gesteld voor hun daden. Ouders kunnen aansprakelijk worden gesteld als ze hun kinderen niet opvoeden of niet goed toezicht houden op hun activiteiten, maar ze worden niet automatisch aansprakelijk gesteld voor de daden van een kind. Een kind kan een ouder echter aanklagen als deze gewond is geraakt door nalatigheid van een ouder.
Een voorbeeld van onbedoelde onrechtmatige daad
Om dit concept te illustreren, kunt u een kampadviseur overwegen die een groep kampeerders meeneemt op een raftingtrip op de rivier, maar geen reddingsvesten verstrekt. Als een kampeerder valt en verdrinkt, zou een rechtbank kunnen beweren dat de kampeerder niet zou zijn verdronken “als” de kampadviseur geen reddingsvest had verstrekt. In dit voorbeeld was de nalatigheid van de kampadviseur de feitelijke oorzaak van het letsel.