Universele dekking in de gezondheidszorg
Wat is dekking voor universele gezondheidszorg?
Universele dekking van de gezondheidszorg verwijst naar systemen waarin alle inwoners van een bepaald geografisch gebied of land een ziektekostenverzekering hebben. Een vroeg voorbeeld van universele dekking voor gezondheidszorg is Duitsland in de jaren 1880, toen kanselier Otto von Bismarck een reeks wetsvoorstellen introduceerde die de toegang tot gezondheidszorg garandeerden. Tegenwoordig bieden de meeste geïndustrialiseerde landen – waaronder Frankrijk, Zwitserland en het Verenigd Koninkrijk, maar niet de Verenigde Staten – universele gezondheidszorgdekking voor hun burgers.
Hoewel de VS de geïndustrialiseerde landen leidt wat betreft uitgaven voor gezondheidszorg, heeft het slechtere gezondheidsresultaten en wordt een kleiner percentage van de bevolking bediend. Nu kampt de gezondheidszorg nog meer onder de dubbele last van de coronaviruspandemie en het verlies van inkomsten uit electieve chirurgie en routinematige medische zorg die tijdens de pandemie werd opgeschort. Een antwoord op de COVID-19-crisis is volgens iedereen, van de burgemeester van New York Bill De Blasio tot de Wereldgezondheidsorganisatie en paus Franciscus4, om Amerikanen universele gezondheidszorg te bieden.
Belangrijkste leerpunten
- Veel landen hebben bijna 100% universele dekking voor gezondheidszorg bereikt, wat betekent dat alle burgers toegang hebben tot medische zorg en ziekenhuiszorg.
- Sommige landen eisen dat iedereen een particuliere ziektekostenverzekering aanschaft, anders worden boetes of belastingboetes opgelegd.
- In systemen met één betaler verzekert de overheid iedereen, maar de medische zorg is in particuliere handen.
- In gesocialiseerde systemen biedt de overheid verzekeringen en medische zorg.
Inzicht in de dekking van universele gezondheidszorg
Er zijn ten minste drie soorten systemen die er mogelijk voor kunnen zorgen dat iedereen in een rechtsgebied gedekt is voor medische zorg en ziekenhuiszorg. Deze omvatten het vereisen of verplicht stellen van een ziektekostenverzekering, het verstrekken van verzekeringen (maar geen zorg) via één enkele betaler van de overheid, en gesocialiseerde geneeskunde, waarbij zowel de verzekering als de medische zorg door de overheid worden beheerd.
Soorten universele gezondheidszorgdekking
Vereiste ziektekostenverzekering
Sommige regeringen verplichten alle inwoners om een ziektekostenverzekering af te sluiten, anders wordt er een boete of een boete opgelegd. De overheid mag een deel van de premies subsidiëren, maar de meeste verzekeringen worden verzorgd door particuliere bedrijven. Het Duitse systeem omvat bijvoorbeeld zowel winstgevende als non-profitverzekeraars. Door een ziektekostenverzekering te eisen, hebben sommige landen, waaronder Duitsland, Nederland en Zwitserland, universele dekking bereikt.
In de VS heeft de Affordable Care Act van 2010een vergelijkbare vereiste en een vergelijkbaar systeem ingevoerd. Het oorspronkelijke ‘individuele mandaat’ van de wet legde een belastingboete op aan mensen die geen ziektekostenverzekering hadden afgesloten. DeTax Cuts and Jobs Act (TCJA) heeft de boete met ingang van 2019 ingetrokken.
Sommige Amerikaanse staten (Californië, Massachusetts, New Jersey, Rhode Island, Vermont) en het District of Columbia heffen hun eigen sancties op degenen die geen ziektekostenverzekering afsluiten. Sinds 2006 verplicht Massachusetts zijn inwoners bijvoorbeeld om een ziektekostenverzekering te hebben of een boete te betalen. Dit heeft bijgedragen aan het aanmoedigen van verzekeringstarieven tot 97,5% in de staat.
Verzekeringssystemen voor één betaler
Bij een systeem met één betaler worden alle gezondheidskosten door de overheid betaald uit belastinginkomsten. Dit stelt landen in staat om de kosten te beheersen, onder meer door de overheid een sterkere rol te laten spelen bij het onderhandelen over prijzen voor gezondheidszorg. De ziektekostenverzekering is universeel en wordt aangeboden door één enkele entiteit. De medische zorg zelf wordt echter verleend door artsen en ziekenhuizen uit de particuliere sector.
Voorbeelden van dit model zijn onder meer Canada en Frankrijk. In beide landen bestaan ook verzekeraars uit de particuliere sector, maar die spelen een ondergeschikte rol als aanvullende dekking.8
Nationale gezondheidszorgstelsels
In deze systemen wordt zowel de verzekering als de medische zorg verleend door de overheid.
In de National Health Service van het Verenigd Koninkrijk bezit de overheid bijvoorbeeld de meeste ziekenhuizen en heeft zij medische zorgverleners in dienst. Het door de overheid gefinancierde systeem van Zweden biedt voornamelijk zorg via overheidsaanbieders, hoewel particuliere bedrijven een beperkte rol spelen. Gesocialiseerde systemen komen minder vaak voor dan systemen met één betaler.10
Door de coronaviruscrisis is de druk op het zeer complexe en dure Amerikaanse gezondheidszorgsysteem toegenomen, waardoor het urgenter wordt om de kosten te verlagen en wellicht universele gezondheidszorg te bieden.
Speciale overwegingen
In de VS heeft de ACA het aantal verzekerden verhoogd, maar geen universele dekking voor gezondheidszorg bereikt. Eind 2018, lang voordat het coronavirus toesloeg, bedroeg het percentage Amerikaanse volwassenen zonder ziektekostenverzekering 13,7%. De overige 86% van de mensen heeft een ziektekostenverzekering via een mix van overheids- en particuliere verzekeraars.
In de wereld van werkgeversverzekeringen gebruiken grote bedrijven vaak een combinatie van particuliere verzekeringen en eigen verzekeringen om een percentage van de ziektekosten van hun werknemers te dekken.
Ook heeft de federale overheid sinds 2011 prikkels gegeven aan particuliere verzekeraars om te concurreren met overheidsprogramma’s zoals Medicare door lagere kosten en meer voordelen te bieden aan ingeschreven personen. Enkele van debeste Medicare Advantage-plannen zijn uitstekende voorbeelden. Ontvangers van Medicaid kiezen voor een privéverzekeringsplan waarvoor staats- en federale regeringen een groot deel van de kosten betalen.
Deze mix van benaderingen kan concurrentie en ondernemingskansen aanmoedigen, en biedt consumenten keuzemogelijkheden en prikkels om te proberen de zorgkosten laag te houden. Maar het resulteert in een zeer duur gezondheidszorgsysteem dat tekortschiet in het leveren van universele zorg en op vele maatstaven van de volksgezondheid.
Deze kwesties zullen waarschijnlijk cruciaal zijn in de partijplatforms en de presidentiële campagne van 2020.