Welvaartsstaat

Wat is een verzorgingsstaat?

De term “verzorgingsstaat” verwijst naar een type bestuur waarin de nationale overheid een sleutelrol speelt bij de bescherming en bevordering van het economische en sociale welzijn van haar burgers. Een verzorgingsstaat is gebaseerd op de principes van gelijke kansen, eerlijke verdeling van rijkdom en publieke verantwoordelijkheid voor degenen die niet in staat zijn om gebruik te maken van de minimale voorzieningen voor een goed leven. Sociale zekerheid, federaal verplichte werkloosheidsverzekeringsprogramma’s en uitkeringen aan mensen die niet kunnen werken zijn allemaal voorbeelden van de welvaartsstaat.

De meeste moderne landen oefenen enkele elementen uit van wat wordt beschouwd als de verzorgingsstaat. Dat gezegd hebbende, wordt de term vaak in een denigrerende zin gebruikt om een ​​situatie te beschrijven waarin de regering in kwestie prikkels creëert die niet redelijk zijn, waardoor een werkloze met een uitkering meer verdient dan een worstelende werknemer. De verzorgingsstaat wordt soms bekritiseerd als een “nanny-staat” waarin volwassenen worden vertroeteld en behandeld als kinderen.

Inzicht in de verzorgingsstaat

De verzorgingsstaat is het doelwit van spot geworden. Volgens dit systeem is het welzijn van zijn burgers de verantwoordelijkheid van de staat. Sommige landen zien dit als het aanbieden van werkloosheidsuitkeringen en basisuitkeringen, terwijl andere veel verder gaan met universele gezondheidszorg, gratis onderwijs, enzovoort. Ondanks dat de meeste landen vallen op een spectrum van welvaartsstaatactiviteiten, met weinig holdouts onder de meest ontwikkelde landen, is er veel geladen retoriek wanneer de term ter sprake komt. Veel hiervan is te danken aan de geschiedenis van de verzorgingsstaat. 

De geschiedenis van de verzorgingsstaat

Hoewel een eerlijke behandeling van burgers en een door de staat geboden levensstandaard voor de armen verder teruggaat dan het Romeinse rijk, zijn de moderne verzorgingsstaten die het beste de historische opkomst en ondergang van dit concept illustreren, het VK en de Verenigde Staten. Van de jaren veertig tot de jaren zeventig nam de welvaartsstaat in het Verenigd Koninkrijk – op basis van het Beveridge-rapport – stand, wat leidde tot een groei van de regering om de diensten te vervangen die ooit werden verleend door liefdadigheidsinstellingen, vakbonden en de kerk. In de VS ontstond de basis voor de verzorgingsstaat uit de Grote Depressie en de enorme prijs die de armen en werkende armen in deze periode betaalden.

Het Britse systeem groeide ondanks enige pittige oppositie van Margaret Thatcher in de jaren tachtig, en het gaat door tot op de dag van vandaag, hoewel het vaak moet worden geherstructureerd en aangepast om te voorkomen dat het te log wordt. De VS gingen nooit zo ver als het VK, laat staan ​​ergens als Duitsland of Denemarken, en Ronald Reagan had veel meer succes dan Thatcher in de krimpende regering. Veel mensen kijken naar de verschillende economische groeicijfers van de VS en het VK in perioden waarin de verzorgingsstaat bloeide en botste om conclusies te trekken over de vraag of het goed of slecht is voor een land als geheel.

Speciale overwegingen

Hoewel het waar is dat de overheid zelden de meest kosteneffectieve agent is om een ​​programma uit te voeren, is het ook waar dat de overheid de enige organisatie is die potentieel voor al haar burgers kan zorgen zonder daartoe gedreven te worden als onderdeel van een andere agenda.. Het runnen van een verzorgingsstaat is beladen met moeilijkheden, maar het is ook moeilijk om een ​​natie te leiden waar grote delen van de bevolking worstelen om het voedsel, het onderwijs en de zorg te krijgen die nodig zijn om hun persoonlijke situatie te verbeteren.