Waren er periodes van grote deflatie in de geschiedenis van de VS?

Deflatie is een daling van het algemene prijsniveau van goederen en diensten. Het is het tegenovergestelde van inflatie, die optreedt wanneer de kosten van goederen en diensten stijgen. Deflatie kan worden veroorzaakt door veel verschillende economische factoren, waaronder een afname van de vraag naar producten, een toename van het aanbod van producten, overproductiecapaciteit, een toename van de vraag naar geld of een afname van het aanbod van geld of de beschikbaarheid van credit.

Deflatie kan bij economen zorgen baren, omdat een daling van de prijzen van goederen en diensten soms kan leiden tot een daling van de huizenprijzen, aandelenkoersen en zelfs de salarissen van mensen. Er zijn verschillende deflatoire periodes geweest in de geschiedenis van de VS, waaronder tussen 1817 en 1860, en opnieuw tussen 1865 en 1900. De meest dramatische deflatoire periode in de geschiedenis van de VS vond plaats tussen 1930 en 1933, tijdens de Grote Depressie. Deflatie kwam zelden voor in de tweede helft van de 20e eeuw. In feite zijn de dramatische en consistente prijsstijgingen van 1950 tot 2000 ongeëvenaard sinds de oprichting van het land. Het meest recente voorbeeld van deflatie deed zich voor in de 21e eeuw, tussen 2007 en 2008, tijdens de periode in de geschiedenis van de VS die door economen de Grote Recessie wordt genoemd.

Deflatie in de 19e eeuw

Hoewel de VS pas na de burgeroorlog over één nationale munteenheid beschikten, kunnen economen de consumentenprijzen nog steeds volgen in termen van de ruilwaarde van goud. Tijdens de oorlog van 1812, een conflict tussen de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk van juni 1812 tot februari 1815, stegen de prijzen en de Amerikaanse regering drukte geld en leende veel geld gedurende deze tijd. Gesteund door de opkomst van industriële mechanisatie na de oorlog, daalden de prijzen van goederen vanaf 1817 en bleven dalen tot 1860. Hoewel de prijzen daalden, groeide de productie in deze periode constant en bleef groeien terwijl de prijzen daalden. tot ongeveer 1860, aan het begin van de burgeroorlog.

In de periode tussen 1873 en 1879 daalden de prijzen elk jaar met bijna drie procent, maar de reële groei van het nationale product bedroeg in dezelfde periode bijna zeven procent. Ondanks deze economische groei en de stijging van de reële lonen hebben historici deze periode echter “De Lange Depressie” genoemd vanwege de aanwezigheid van deflatie.

De grote Depressie

In de 19e eeuw waren periodes van deflatie het gevolg van een toename van de productie, niet van een afname van de vraag. Tijdens de Grote Depressie was deflatie het resultaat van een ineenstortende financiële sector en bankfaillissementen. De deflatie die plaatsvond aan het begin van de Grote Depressie was de meest dramatische die de VS ooit heeft meegemaakt. De prijzen daalden elk jaar met gemiddeld tien procent tussen de jaren 1930 en 1933. Naast een prijsdaling was er ook een dramatische daling van de productie tijdens de Grote Depressie.

Deflatie in de 21e eeuw

De meest recente deflatoire periode in de geschiedenis van de VS was tijdens de Grote Recessie, die officieel duurde van december 2007 tot juni 2009. Gedurende deze periode was er een daling van de grondstoffenprijzen, met name olie, en economen waren bang dat deflatie zou leiden tot een langdurige recessie, stijgende werkloosheid en verdere druk op de Amerikaanse economie. In werkelijkheid was de deflatie die plaatsvond minder ernstig dan sommige economen hadden voorspeld. Hoewel de exacte reden hiervoor onduidelijk is, hebben sommige economen gespeculeerd dat de ongewoon hoge kosten van het lenen eind 2008 en 2009 druk uitoefenden op bedrijven en hen ervan weerhielden hun prijzen te verlagen.