Waarom gebruiken beleggers de S&P 500 als benchmark?
De Standard & Poor’s 500 Index is de meest gebruikte benchmark om de toestand van de economie als geheel te bepalen. Veel beleggers gebruiken de S&P 500 ook als benchmark voor hun individuele portefeuilles.
De Dow Jones Industrial Average was vroeger de belangrijkste graadmeter voor de economische gezondheid van de Verenigde Staten, maar die index bevat slechts 30 bedrijven en is beperkt in de sectoren die hij vertegenwoordigt. De S&P 500 is de leidende aandelenindex geworden vanwege zijn bredere reikwijdte. Veel hedgefondsen vergelijken hun jaarlijkse prestaties met die van de S&P 500, waarbij ze proberen een alfa te realiseren die het rendement van de index overtreft.
Belangrijkste leerpunten
- De S&P 500 wordt grotendeels beschouwd als een essentiële referentie-index voor de Amerikaanse aandelenmarkt.
- De index, die bestaat uit 500 large-capbedrijven in een breed scala van industriesectoren, geeft de polsslag van de Amerikaanse bedrijfseconomie weer.
- De index is beperkt tot alleen large-caps, maar mist het veel grote deel van mid- en small-capaandelen die het grootste deel van de economie uitmaken.
- Als een naar marktkapitalisatie gewogen index kent deze benchmark ook een onevenredig gewicht toe aan de grootste bedrijven, die dus het grootste deel van de index uitmaken.
Voordelen van het gebruik van de S&P 500 als maatstaf
Het centrale voordeel van het gebruik van de S&P 500 als benchmark is de brede marktbreedte van de large-capbedrijven die in de index zijn opgenomen. De index kan een breed beeld geven van de economische gezondheid van de Verenigde Staten.
Naast het brede bereik is een ander voordeel van de S&P 500 dat componenten van de index elk kwartaal worden bijgewerkt. Een commissie bepaalt welke bedrijven in de index worden opgenomen. De factoren die in overweging zijn genomen, zijn onder meer een marktkapitalisatie van meer dan $ 6,1 miljard, een beursgang van ten minste 50 procent, een hoofdkantoor in de VS, voldoende liquiditeit en financiële levensvatbaarheid.
Bedrijven moeten zes tot twaalf maanden na hun beursintroductie hebben gehandeld voordat ze in aanmerking komen voor opname in de index. Door de indexcomponenten bij te werken, kan de index de toestand van de large-capmarkt nauwkeurig weergeven.
Nadelen van het gebruik van de S&P 500 als benchmark
Er kleven ook enkele nadelen aan het gebruik van de S&P 500 als benchmark voor de prestaties van individuele portefeuilles. De meeste beleggers zijn sterk gediversifieerd in andere activa dan aandelen, zoals obligaties, edele metalen en contanten – waarvan de waarde niet wordt weerspiegeld in de S&P 500.
De index bevat ook alleen bedrijven met een grotere marktkapitalisatie uit de Verenigde Staten. Beleggers kunnen daarentegen kleine of buitenlandse bedrijven in hun portefeuilles bezitten. Het gebruik van de S&P 500 als benchmark kan voor individuele beleggers een onnauwkeurige maatstaf zijn voor het portefeuillerendement.
Een ander nadeel van het gebruik van de S&P 500 voor benchmarkdoeleinden is dat de index onevenredig zwaar wordt gewogen naar grotere bedrijven. De top 50 bedrijven op basis van marktkapitalisatie zijn goed voor meer dan de helft van de waarde van de index. Hierdoor hebben deze 50 bedrijven een grotere impact op de berekening van de index. Scherpe prijsbewegingen bij de grotere bedrijven hebben een ongepaste invloed op de algemene index.
De S&P 500 gebruikt voor zijn constructie een gewogen marktkapitalisatie. De index neemt het aantal aandelen vermenigvuldigd met de huidige marktaandeelprijs om de marktkapitalisatie voor elk bedrijf te bepalen. Alle marktkapitalisaties worden vervolgens bij elkaar opgeteld en vervolgens gedeeld door een getal dat bekend staat als de indexdeler. Het resultaat van die berekening is de indexwaarde.