De Current Population Survey (CPS), uitgevoerd door het Amerikaanse Bureau of Labor Statistics (BLS), is een belangrijke bron van gegevens over werkloosheid in de Verenigde Staten. Het nationale werkloosheidspercentage wordt bepaald op basis van deze enquête; dit aantal wordt vervolgens door de media aangeprezen om de toestand van de economie en haar arbeiders samen te vatten. Maar het werkloosheidspercentage vertelt niet het hele verhaal van hoe het met Amerikaanse arbeiders gaat.
Belangrijkste leerpunten
Het nationale werkloosheidspercentage wordt bepaald als resultaat van de Current Population Survey (CPS), uitgevoerd door het Amerikaanse Bureau of Labor Statistics (BLS).
Het werkelijke percentage mensen dat geen baan heeft of niet genoeg verdient, is vaak slechter dan het officiële werkloosheidscijfer suggereert, omdat de Current Population Survey (CPS) bepaalde informatie niet verzamelt van de ondervraagden.
Het CPS-rapport houdt geen rekening met het feit of werknemers al dan niet voltijds tewerkgesteld zijn, of ze onvoldoende werk hebben (werken in een baan die minder vaardigheden vereist en een lager loon biedt dan de beste banen waarvoor een werknemer gekwalificeerd is), of als een werknemer heeft het zoeken naar werk opgegeven (ook al hebben ze een baan nodig) omdat ze ontmoedigd zijn.
Volgens de BLS-website telt de CPS de volgende mensen als werkzaam:
Alle personen die tijdens de enquêtereferentieweek voor loon of winst hebben gewerkt.
Alle personen die ten minste 15 uur onbetaald werk hebben verricht in een familiebedrijf dat wordt gerund door iemand in hun huishouden.
Alle personen die tijdelijk afwezig waren in hun reguliere baan, al dan niet betaald. (Dit omvat personen die op vakantie waren, ziek waren, problemen met de kinderopvang hadden, te maken hadden met gezins- of persoonlijke verplichtingen, met zwangerschaps- of vaderschapsverlof, betrokken waren bij een arbeidsconflict of die wegens slecht weer niet konden werken.)
Welke informatie ontbreekt in de CPS?
Het is duidelijk dat de CPS een belangrijke maatregel is, maar het kan ons niet alles vertellen over de werkloosheid in de VS. Hier zijn enkele factoren die van invloed zijn op werknemers in de VS, maar die niet worden vermeld in de CPS.
Of werknemers voltijds werken
De CPS telt mensen als werknemer als ze in deeltijd- of tijdelijke banen werken, ongeacht het aantal gewerkte uren of of deze tewerkstelling een toereikende of ideale werkgelegenheidssituatie voor die werknemer vertegenwoordigt. Als een ontslagen adviseur 10 uur in een fastfoodrestaurant werkt, worden ze als werknemer beschouwd.
Deze baan is echter waarschijnlijk niet voldoende om hun rekeningen te betalen, noch ideaal voor deze persoon (of de samenleving als geheel), aangezien hij gekwalificeerd is om uitdagender, productiever en beter betaald werk te doen.
Of werknemers onderbezet zijn
De consultant die als server in een fastfoodrestaurant werkt, is een voorbeeld van iets anders dat niet wordt afgemeten aan het werkloosheidspercentage: ondertewerkstelling of werken in een baan die minder vaardigheden vereist en een lager loon biedt dan de beste banen waarvoor een werknemer is gekwalificeerd. Onze consulent zou ook worden beschouwd als een onvrijwillige deeltijdwerker, nog een andere factor waarmee het werkloosheidspercentage geen rekening houdt.
Of een werknemer het zoeken naar werk heeft opgegeven
De BLS telt alleen als werklozen die “geen baan hebben, de afgelopen vier weken actief naar werk hebben gezocht en momenteel beschikbaar zijn voor werk”. Als u verkouden bent (bekend als een “tijdelijke ziekte”), wordt u door de enquête nog steeds als beschikbaar voor werk beschouwd.
Als de toestand van de economie echter zo slecht is dat u depressief wordt omdat u uw baan kwijtraakt, of als uw recente pogingen om een baan te zoeken zo nutteloos zijn geweest dat u de afgelopen vier weken niet hebt geprobeerd een nieuwe baan te vinden, dan bent u dat wel. niet langer als werkloos beschouwd. In plaats daarvan raakt u “marginaal gehecht” aan de beroepsbevolking of een ” ontmoedigde werknemer ” en wordt u niet langer meegeteld in het werkloosheidspercentage.
Andere mensen die niet tot de beroepsbevolking worden gerekend, zijn onder meer gevangenen, mensen die in verpleeghuizen zijn opgesloten, leden van de strijdkrachten in actieve dienst, huisvrouwen, studenten en gepensioneerden.
Wat de werkloosheidscijfers betekenen in context
Een ander probleem met het werkloosheidspercentage is dat het niet kan worden gebruikt om de werkloosheidsniveaus van verschillende jaren nauwkeurig te vergelijken. Volgens een rapport uit 2009 van economen John Schmitt en Dean Baker van het Center for Economic and Policy Research is het moeilijk om bijvoorbeeld het werkloosheidspercentage in 1982 nauwkeurig te vergelijken met het werkloosheidspercentage in 2009 vanwege veranderingen in de leeftijdsopbouw van de bevolking.
Volgens Schmitt en Baker zal een jongere bevolking resulteren in een hoger werkloosheidspercentage omdat “de jongeren vaker van baan wisselen” en meer kans hebben om in en uit de beroepsbevolking te gaan. Voorts kan de overheid methoden voor het meten van de werkloosheid kan in de loop van de tijd veranderen, zoals ze deden in 1994, toen de BLS opnieuw gekeken naar de CPS, het veranderen van de vragenlijst en een aantal van haar arbeidsparticipatie concepten.
Echte werkloosheid wordt niet weerspiegeld in het werkloosheidspercentage
Er zijn veel problemen met het te zwaar leunen op het nationale werkloosheidspercentage als een zinvolle indicator van de toestand van de economie en haar personeelsbestand. Helaas betekent dit vaak dat het werkelijke percentage mensen dat geen baan heeft of niet genoeg verdient, vaak slechter is dan het officiële werkloosheidspercentage suggereert.