Amerikaanse herstel- en herinvesteringswet (ARRA)
Wat is de American Recovery and Reinvestment Act (ARRA)?
De American Recovery and Reinvestment Act of 2009 (ARRA) was een stuk fiscale stimuleringswetgeving die door het Amerikaanse Congres werd aangenomen als reactie op de Grote Recessie van 2008. Het is beter bekend als het “stimuleringspakket van 2009” of gewoon het “Obama-pakket”. stimulus. ” Het ARRA-pakket omvatte een reeks uitgaven van de federale overheid om het banenverlies als gevolg van de recessie van 2008 tegen te gaan.
Belangrijkste leerpunten
- De American Recovery and Reinvestment Act of 2009 (ARRA) was een fiscale stimuleringswet die op 17 februari 2009 door president Barack Obama werd ondertekend om de Grote Recessie aan te pakken.
- De wet bestond uit $ 787 miljard aan uitgaven (later verhoogd tot $ 831 miljard) aan belastingverlagingen / -kredieten en werkloosheidsuitkeringen voor gezinnen;er werden ook uitgaven geoormerkt voor gezondheidszorg, infrastructuur en onderwijs.
- ARRA was destijds controversieel – met voor- en tegenstanders die voornamelijk in politieke kampen vielen – en zijn rol bij het beëindigen van de Grote Recessie blijft tot op de dag van vandaag besproken.
Inzicht in de American Recovery and Reinvestment Act
De American Recovery and Reinvestment Act (ARRA) was een enorme ronde van federale uitgaven bedoeld om nieuwe banen te creëren en banen te herstellen die tijdens de Grote Recessie van 2008 verloren waren gegaan. Deze overheidsuitgaven moesten een vertraging van de particuliere investeringen in dat jaar compenseren.
Wetgevers begonnen aan het wetsvoorstel in de maanden voorafgaand aan de inauguratie van president Barack Obama in januari 2009. De assistenten van de aanstaande president werkten samen met leden van het Amerikaanse Congres, en een gestroomlijnd wijzigingsproces stond op 28 januari toe in het Huis van Afgevaardigden. 2009. De Amerikaanse Senaat heeft zijn versie op 10 februari aangenomen.
Snel bewegende conferentieonderhandelingen volgden, en democratische congresleiders kwamen uiteindelijk overeen om de uitgaven van het wetsvoorstel te verlagen om een handvol Republikeinse stemmen te trekken. Het uiteindelijke prijskaartje van het wetsvoorstel van $ 787 miljard vertegenwoordigde het grootste uitgavenpakket tegen recessie sinds de Tweede Wereldoorlog. President Obama ondertekende het wetsvoorstel op 17 februari 2009.
Het Congres droeg bij aan de uitgaven van ARRA in volgende begrotingen, waardoor de totale kosten tussen 2009 en 2019 uiteindelijk op $ 831 miljard kwamen.
Doelstellingen van de American Recovery and Reinvestment Act
Onder de belangrijkste initiatieven van de ARRA waren:
- Belastingvermindering voor gezinnen, inclusief inhoudingsverminderingen tot $ 800 per gezin en een verlenging van bijna $ 70 miljard van de alternatieve minimumbelasting1
- Meer dan $ 120 miljard in nieuwe uitgaven voor infrastructuur projecten
- Uitbreiding van de gezondheidszorg, inclusief $ 87 miljard aan hulp aan staten om extra recessiegerelateerde Medicaid kosten te dekken
- Meer dan $ 100 miljard aan onderwijsuitgaven, inclusief salarisondersteuning voor leerkrachten en Head Start-programma’s
Voors en tegens van de American Recovery and Reinvestment Act
Hedendaagse reacties op de ARRA waren oorspronkelijk een mix van positieve en negatieve, meestal volgens voorspelbare partijdige lijnen, maar met een hoge mate van onenigheid te goeder trouw onder economen over de wijsheid en verwachte resultaten van massale fiscale stimuleringsmaatregelen.
Voorstanders waren van mening dat de stimuleringsuitgaven niet voldoende waren om de nationale economie uit de recessie te halen. Professor economie en columnist Paul Krugman verklaarde in eenopiniestuk in deNew York Times van november 2009dat de ARRA al vroeg een succes was – “werkt ongeveer zoals het leerboek macro-economie zei dat het zou werken” – met als enige mislukking dat het niet ver ging genoeg om de Amerikaanse economie nieuw leven in te blazen. Krugman voerde aan dat de stimulans de economie had geholpen om weer te groeien, waarbij het bruto binnenlands product (bbp) toen sneller groeide dan verwacht. Het tempo van de bbp-groei was echter niet robuust genoeg om de werkloosheid in de komende jaren terug te draaien.
Tegenstanders van de ARRA waren van mening dat de enorme overheidsuitgaven steevast inefficiënt zouden zijn en belemmerd zouden worden door bureaucratische obstakels. In een opinieartikel in het Forbes-magazine van juni 2009, “The $ 787 Billion Mistake”, betoogde econoom Lee Ohanian dat de economie vroege maar veelbelovende tekenen van herstel vertoonde zonder dat de stimulans nog effect had gehad. Hij beweerde dat “de economische argumenten voor ARRA zwaar gedateerd en onjuist waren”, en hij benadrukte dat overheidsprikkels voor particuliere uitgaven en personeelswerving krachtiger zouden blijken te zijn dan de economie te overspoelen met onverdiende dollars.
Meer dan een decennium later maakt het ontbreken van een sluitend nulscenario de evaluatie van de ARRA moeilijk. Het is onmogelijk met precisie te zeggen in welke richting de economie zou zijn gegaan zonder de ARRA. Waarschijnlijk de meest betrouwbare manier om dit te doen, is door de alternatieve economische projecties die worden gebruikt om de ARRA te rechtvaardigen, te vergelijken met de werkelijke resultaten.
De econoom Gregory Mankiw van Harvard en anderen deden dit door het werkelijke werkloosheidspercentage in de VS in de maanden na de goedkeuring van de wet te volgen tegen het percentage dat door ARRA-voorstanders werd geprojecteerd op de President’s Council of Economic Advisers. Dit toonde aan dat de werkelijke werkloosheidsresultaten onder de massale stimuleringsmaatregelen ruimschoots hoger waren dan het basisscenario “zonder stimulering” en de lagere projecties die de verwachte voordelen van de enorme nieuwe federale uitgaven lieten zien. Dit suggereert dat de ARRA de werkloosheidscijfers in feite dramatisch heeft verhoogd en heeft bijgedragen aan het vertragen van het economische herstel.
De economische omstandigheden in de VS zijn verbeterd sinds de recessie van 2008, maar de post-grote recessie kan het best worden gekarakteriseerd als een L-vormig herstel. Het reële bbp had vier jaar nodig om de verliezen van de recessie te herstellen en de werkloosheid had bijna acht jaar nodig om zich te herstellen.
2020 en begin 2021 brachten een nieuwe golf van uitdagingen en een nieuwe groep massale stimuleringsplannen van de overheid, aangezien de Amerikaanse regering de impact van de COVID-19-pandemie heeft bestreden. De pandemie leidde tot een stijging van de werkloosheidscijfers, de sluiting van veel kleine bedrijven en een klap voor het bbp.10 Maar de economie begint zich te herstellen, vanaf het eerste kwartaal van 2021, deels als gevolg van de impact van belangrijke stimuleringsmaatregelen van de overheid, waaronder de CARES-wet van 2020 en de Consolidated Appropriations Act, 2021.12