Ethiek van vermogensbeheerder: beleggingsproces en acties

De mondiale financiële markten zijn aantrekkelijk voor zowel professionals als particulieren; beiden zijn hongerig om de markt te slim af te zijn, in een poging haar te verslaan. Beleggers worden echter vaak overtroffen door de markt omdat deze niet meewerkte en zich gedroeg zoals verwacht. Omdat de markt moeilijk nauwkeurig te voorspellen is, hebben professionele vermogensbeheerders de neiging om een ​​beleggingsproces te ontwikkelen – een procedure die ze volgen om de activa van klanten te beheren, zodat klanten weten wat ze van de beheerder en hun belegging kunnen verwachten. 

Beleggingsprocessen worden niet zomaar uitgevonden, en ook niet onmiddellijk. Ze worden vaak aangescherpt gedurende vele jaren van vallen en opstaan, van onderzoek naar en deelname aan de markten, in tijden van frequente overwinningen en onoverkomelijke verliezen. En deze processen worden vaak getest op verschillende punten in de economische cyclus en worden herhaalbaar gemaakt. De overtuiging is dat het proces het team (de manager en de klant) de beste kans geeft om de markt te ‘verslaan’ om hun doelen te bereiken. (Zie voor meer informatie: Inzicht in uw rol in het investeringsproces.)

Beleggingsproces en acties

Beheerders moeten bij het ontwikkelen van hun beleggingsproces enkele “algemene regels” vaststellen die het zinvol maken. Velen houden zich aan de richtlijnen van hetCFA Institute. Hoewel het CFA Institute geen wettelijk bestuursorgaan is, is het een professionele handelsorganisatie die veel invloed heeft op de professionele investeringsgemeenschap.  Het CFA Institute biedt een professionele gedragscode voor vermogensbeheerders waarin zes richtlijnen zijn uiteengezet met betrekking tot het beleggingsproces en de handelingen van de beheerder:

 1. Managers moeten redelijke zorg en een voorzichtig oordeel gebruiken bij het beheer van de activa van klanten. Met andere woorden, investeringsmanagers moeten onderzoek en analyses uitvoeren en beslissingen nemen die logisch zijn voor de klant op basis van hoe de manager ermee instemde om de portefeuille van de klant te beheren.

2. Managers mogen zich niet inlaten met praktijken die bedoeld zijn om prijzen te verstoren of het handelsvolume kunstmatig op te drijven met de bedoeling marktdeelnemers te misleiden. Dit betekent dat managers geen valse geruchten of misleidende informatie over een effect kunnen verspreiden. Evenmin kunnen managers een grote positie in een effect kopen om de prijs te manipuleren of om aan het einde van een kwartaal in illiquide aandelen te handelen om de prijs van het effect op te drijven, zodat de prijs er hoger uitziet wanneer ze hun bezit aan klanten rapporteren. Hoewel veel van deze acties moeilijk te bewijzen zijn, vooral met het toegenomen handelsvolume en de volatiliteit die worden toegeschreven aan hoogfrequente handel, vanuit ethisch oogpunt, zou het proces van de vermogensbeheerder dit soort activiteiten moeten uitsluiten.

3. Beheerders moeten eerlijk en objectief omgaan met alle klanten wanneer ze beleggingsinformatie verstrekken, beleggingsaanbevelingen doen of beleggingsmaatregelen nemen. Cliënten moeten er zeker van zijn dat ze gelijk worden behandeld, dat geen enkele andere cliënt een voorkeursbehandeling krijgt die een negatieve invloed kan hebben op hun portefeuille. Er zijn echter bepaalde gevallen waarin een manager mogelijk meer premiumdiensten of -producten aanbiedt aan een selecte groep klanten (bijvoorbeeld op basis van het niveau van het beheerde vermogen), maar die manager moet deze regelingen bekendmaken en voor iedereen beschikbaar stellen. geschikte klanten.

4. Beheerders moeten een redelijke en adequate basis hebben voor investeringsbeslissingen. Met name deze voorziening raakt de kern van het beleggingsproces. Beheerders kunnen niet willekeurig beleggingen selecteren voor de portefeuille van een klant zonder een ‘redelijke en adequate basis’. Het beleggingsproces moet zo zijn ontworpen dat de beheerder de beleggingskans redelijkerwijs kan analyseren, hetzij met behulp van fundamentele of technische analyse, om een ​​beleggingsbeslissing te formuleren die goed geïnformeerd is, grondig is onderzocht en rekening houdt met veronderstellingen en risico’s met betrekking tot de tijdigheid van informatie, het type instrument en de objectiviteit en onafhankelijkheid van onderzoek door derden (bijvoorbeeld Wall Street-onderzoek).

5. Beheerders hoeven alleen beleggingsmaatregelen te nemen die in overeenstemming zijn met de gestelde doelstellingen en beperkingen van die portefeuille en voldoende openbaarmaking en informatie te verstrekken, zodat beleggers kunnen overwegen of voorgestelde wijzigingen in de beleggingsstijl of -strategie voldoen aan hun beleggingsbehoeften. Het beleggingsproces van de beheerder moet worden gevolgd en klanten moeten erop kunnen vertrouwen dat beheerders trouw blijven aan hun doelstellingen. Managers kunnen echter ook een zekere mate van flexibiliteit krijgen om te profiteren van verschillende marktsituaties, maar ze moeten deze beslissingen met klanten communiceren. Er moet regelmatig worden gecommuniceerd, vooral wanneer managers afwijken van hun strategie. Het is van cruciaal belang om klanten goed te informeren en in staat te stellen om te bepalen of de aangepaste strategie aan hun verwachtingen voldoet.

 6. Beheerders moeten de beleggingsdoelstellingen van de klant evalueren en begrijpen. Managers moeten de doelstellingen van de klant begrijpen om passende maatregelen te nemen namens de klanten. Dit wordt meestal gedaan in een Investment Policy Statement (IPS), waarin wordt nagegaan hoeveel risico klanten willen of kunnen dragen, verwachte rendementsdoelstellingen, tijdsduur totdat de activa nodig zijn, geldbehoeften op korte en lange termijn, verplichtingen ( bijv. autoleningen, hypotheken, enz.), belastinggevolgen en alle wettelijke, regelgevende of andere unieke omstandigheden. Het IPS, dat jaarlijks wordt herzien of wanneer zich een verandering in de omstandigheden voordoet (zoals overlijden of pensionering), zal de manager helpen bij het kiezen van beleggingen die geschikt zijn voor de klant, terwijl ook wordt bepaald hoe de prestaties van de manager zullen worden gemeten. (Zie voor meer informatie: Een voorbeeld van een verklaring over het beleggingsbeleid.)

Het komt neer op

Deze richtlijnen zijn mogelijk niet wettelijk verplicht, maar ze volgen meestal de geest van de wet met betrekking tot de Investment Company Act van 1940 en daaropvolgende wettelijke en regelgevende vereisten.  Wat nog belangrijker is, deze richtlijnen helpen bij het scheppen van verwachtingen voor zowel de cliënt als de kribbe om een ​​duidelijk begrip van de doelen te krijgen en een plan op te stellen om deze op een eerlijke, ethische en voorzichtige manier te bereiken.