Automatische stabilisator

Wat is een automatische stabilisator?

Automatische stabilisatoren zijn een soort fiscaal beleid dat is ontworpen om schommelingen in de economische activiteit van een land te compenseren door middel van hun normale werking zonder aanvullende, tijdige toestemming van de regering of beleidsmakers.

De bekendste automatische stabilisatoren zijn progressief gegradueerde vennootschapsbelastingen en inkomstenbelastingen, en overdrachtssystemen zoals werkloosheidsverzekeringen en sociale voorzieningen. Automatische stabilisatoren worden zo genoemd omdat ze werken om economische cycli te stabiliseren en automatisch worden geactiveerd zonder extra overheidsmaatregelen.

Inzicht in automatische stabilisatoren

Automatische stabilisatoren zijn in de eerste plaats bedoeld om negatieve economische schokken of recessies op te vangen, maar ze kunnen ook bedoeld zijn om een ​​groeiende economie af te koelen of om inflatie tegen te gaan. Door hun normale werking halen deze beleidsmaatregelen meer geld uit de economie als belastingen in perioden van snelle groei en hogere inkomens. Ze stoppen meer geld in de economie in de vorm van overheidsuitgaven of belastingteruggave wanneer de economische activiteit vertraagt ​​of het inkomen daalt. Dit heeft tot doel de economie op te vangen tegen veranderingen in de conjunctuurcyclus. 

Automatische stabilisatoren kunnen het gebruik van een progressieve belastingstructuur omvatten waarbij het aandeel van het inkomen dat aan belastingen wordt onttrokken hoger is wanneer de inkomens hoog zijn. Het bedrag daalt dan wanneer de inkomens dalen als gevolg van een recessie, banenverlies of falende investeringen. Als een individuele belastingbetaler bijvoorbeeld een hoger loon verdient, kan zijn aanvullende inkomen worden onderworpen aan hogere belastingtarieven op basis van de huidige gelaagde structuur. Als de lonen dalen, blijft het individu in de lagere belastingniveaus, zoals bepaald door zijn verdiende inkomen.

Ook werkloosheidsverzekering betalingen dalen wanneer de economie zich in een expansiefase omdat er minder werklozen indienen van claims. De werkloosheidsuitkeringen stijgen wanneer de economie vastzit in een recessie en de werkloosheid hoog is. Wanneer een persoon werkloos wordt op een manier die hem in aanmerking komt voor een werkloosheidsverzekering, hoeft hij alleen een aanvraag in te dienen om de uitkering aan te vragen. De hoogte van het geboden voordeel wordt bepaald door verschillende nationale en nationale voorschriften en normen, waardoor er geen tussenkomst van grotere overheidsinstanties vereist is, behalve de verwerking van aanvragen.

Automatische stabilisatoren en fiscaal beleid

Wanneer een economie in een recessie verkeert, kunnen automatische stabilisatoren per definitie resulteren in hogere begrotingstekorten. Dit aspect van het fiscaal beleid is een instrument van de keynesiaanse economie dat overheidsuitgaven en belastingen gebruikt om de totale vraag in de economie tijdens economische neergang te ondersteunen.

Door minder geld uit particuliere bedrijven en huishoudens te halen voor belastingen en ze meer te geven in de vorm van betalingen en belastingteruggaven, moet het fiscale beleid hen aanmoedigen om hun consumptie- en investeringsuitgaven te verhogen, of in ieder geval niet te verminderen. In dit geval is het doel van het begrotingsbeleid om te helpen voorkomen dat een economische tegenslag zich verdiept.

Voorbeelden uit de praktijk van automatische stabilisatoren

Automatische stabilisatoren kunnen ook worden gebruikt in combinatie met andere vormen van fiscaal beleid waarvoor mogelijk specifieke wettelijke toestemming vereist is. Voorbeelden hiervan zijn eenmalige belastingverlagingen of terugbetalingen, overheidsinvesteringen, of rechtstreeks door de overheid subsidie betalingen aan een bedrijf of huishouden.

Enkele voorbeelden hiervan in de Verenigde Staten waren de eenmalige belastingverlagingen van 2008 onder de Economic Stimulus Act en de 831 miljard dollar aan federale directe subsidies, belastingvoordelen en infrastructuuruitgaven onder de American Reinvestment and Recovery Act van 2009.12

In 2020 werd deCoronavirus Aid, Relief, and Economic Security (CARES) Act het grootste stimuleringspakket in de geschiedenis van de VS. Het verschafte meer dan $ 2 biljoen aan overheidssteun in de vorm van uitgebreide werkloosheidsuitkeringen, rechtstreekse betalingen aan gezinnen en volwassenen, leningen en subsidies aan kleine bedrijven, leningen aan het Amerikaanse bedrijfsleven en miljarden dollars aan nationale en lokale overheden.

Speciale overwegingen

Aangezien ze vrijwel onmiddellijk reageren op veranderingen in inkomen en werkloosheid, zijn automatische stabilisatoren bedoeld als eerste verdedigingslinie om milde negatieve economische trends te keren. Regeringen wenden zich echter vaak tot andere soorten grotere fiscale beleidsprogramma’s om ernstigere of blijvende recessies aan te pakken of om zich te richten op specifieke regio’s, industrieën of politiek begunstigde groepen in de samenleving voor extra-economische noodhulp.