Blue Chip Swap

Wat is een Blue Chip Swap?

Blue chip-swap beschrijft een soort internationale handel in activa waarbij een belegger een buitenlands actief koopt, meestal tegen een afgeschreven lokale prijs, en dat actief vervolgens verhandelt in een binnenlandse transactie, meestal met gebruikmaking van een gedeprecieerde wisselkoers.

Blue chip-swaps kunnen voor sommige beleggers buitengewoon winstgevend zijn wanneer er een onbalans is in wisselkoersen of in een wisselkoers waartegen het aanbod van valuta voldoet aan de vraag.

Blue Chip Swaps begrijpen

Een blue chip-swap vindt plaats wanneer een binnenlandse belegger een buitenlands actief koopt, inclusief obligaties of valuta, en het gekochte actief vervolgens overbrengt naar een offshore binnenlands bankfiliaal. In de meeste gevallen werkt de binnenlandse investeerder samen met een partner die namens hem activa overdraagt ​​aan het buitenlandse bijkantoor. De Amerikaanse investeerder kreeg waarschijnlijk een verlaagde prijs op het actief, plus hij profiteerde ook van gedeprecieerde wisselkoersen, waardoor hij winst maakte bij de overdracht naar Amerikaanse dollars. Historisch gezien werden blue chip-swaps gebruikt om legaal geld in en uit landen als Brazilië en Argentinië te verplaatsen.

De term “blue chip swap” wordt in de gewone en financiële pers gebruikt om een ​​soort internationale handel in activa aan te duiden die in de jaren negentig en het begin van de jaren 2000 prominent aanwezig was in Zuid-Amerika, met name in Brazilië en Argentinië.  Dit type handel werd populair toen Argentinië te maken kreeg met hyperinflatie en wetten voor kapitaalcontrole instelde. Toen Argentinië in 1991 van zijn vaste wisselkoers afkwam, bond het zijn peso aan de Amerikaanse dollar.  De wisselkoers kelderde, waardoor het een perfect moment was voor blue chip-swaps.4

Geschiedenis van Blue Chip Swaps in Argentinië

Blue chip-swaps werden aanvankelijk mogelijk vanwege Braziliaanse en Argentijnsewetten inzake kapitaalcontrole die de hoeveelheid kapitaal naar en uit het land verminderden.  Hoewel met name de Argentijnse wetgeving directe buitenlandse investeringen in de derivatenmarkten van de landen verbood, konden via blue chip-swaps investeringen in derivaten worden voortgezet.

Dergelijke transacties waren jarenlang ongereguleerd, maar er kwamen controleregels op, die minimumtermijnen oplegden voor obligaties die naar het buitenland werden overgedragen. Volgens de vroegere Argentijnse wet moest de verkoper van een obligatie deze 72 uur of langer op voorraad hebben.

Dit type uitwisseling werd prominent in Argentinië vanwege de economische geschiedenis van dat land van het sparen van zijn rijkdom in Amerikaanse dollars, als reactie op een lange geschiedenis van inflatiecrises in Argentinië die teruggaat tot de jaren zeventig.3 Door  deze crises is het vertrouwen in de Argentijnse peso afgenomen en is in Argentinië tussen 1989 en 1990 een bijzonder ernstige periode van hyperinflatie begonnen.

Als reactie daarop voerde Argentiniëin 1991een vaste wisselkoers in. Dit tarief wordt ook wel het convertibiliteitsplan genoemd en verbond de Argentijnse peso met de Amerikaanse dollar in een één-op-één-relatie.  Dit plan verhoogde de rentetarieven en leidde tot periodes van recessie die tot het begin van de jaren 2000 duurden.7

Voor het volgende decennium verliet Argentinië het plan met vaste rente ten gunste van een beheerd floatplan dat de wisselkoers van de peso deed dalen ten opzichte van de dollar en zo de ‘blue chip swap’-markt veroorzaakte.  Argentinië legde in 2011 opnieuw controles op de wisselkoersschommelingen op. Deze werden in 2015 versoepeld en in het verkiezingsjaar 2019 nog eens aangescherpt.10  Blue chip swaps blijven altijd winstgevend voor handelaren.