Buste-out
Wat is een bust-out?
Een bust-out is een soort van credit card fraude waarbij een persoon een aanvraag voor een creditcard, wordt een normaal gebruikspatroon en solide aflossing geschiedenis, dan rekken tot tal van kosten, en de bovengrens van de kaart zonder de bedoeling om de rekening te betalen.
Belangrijkste leerpunten
- Een bust-out is een vorm van creditcardfraude waarbij een persoon een creditcard aanvraagt, een normale betalingsgeschiedenis opbouwt en deze vervolgens maximaliseert zonder de bedoeling te hebben de rekening te betalen.
- Een bust-out bestaat uit een eerste fase waarin een individu een goede relatie ontwikkelt met een kaartuitgever door een sterk kredietprofiel op te bouwen, zodat hij talloze rekeningen kan openen en zijn limieten kan verhogen.
- De tweede fase van een bust-out bestaat uit het maximaliseren van de nieuwe kaarten en hogere limieten zonder de intentie om het kaartsaldo terug te betalen.
- Een bust-out betreft meestal gewone creditcards, maar kan ook worden uitgevoerd met een gesloten winkelcreditcard, een home equity-kredietlijn (HELOC) of een andere vorm van doorlopend krediet.
- Fraudeurs gebruiken hun creditcards meestal vier maanden tot twee jaar voordat ze ‘kapot gaan’.
- Na te zijn uitgeschakeld, zou de fraudeur het plan moeten voortzetten met gestolen identiteiten, omdat ze nu een slechte kredietwaardigheid zouden hebben omdat ze hun saldo niet betaalden.
- Creditcardmaatschappijen hebben methoden om uitval te detecteren voordat ze zich voordoen, waardoor aanzienlijke verliezen worden voorkomen.
Een bust-out begrijpen
Een bust-out bestaat uit een eerste fase waarin het individu werkt aan het ontwikkelen van het vertrouwen van de kaartuitgever en een sterk kredietprofiel met als doel talloze rekeningen te openen en kredietlimietverhogingen te ontvangen. Zodra dit gebeurt, is er meer geld beschikbaar voor de tweede fase van de fraude, waar het individu transacties uitvoert die hij niet van plan is terug te betalen.
Een bust-out betreft meestal gewone creditcards, maar kan ook worden uitgevoerd met een gesloten winkelcreditcard, een doorlopend krediet. Volgens het kredietbureau Experian gebruiken fraudeurs hun kaart doorgaans vier maanden tot twee jaar voordat ze ‘kapot gaan’; accumuleren van de laatste kosten die ze niet van plan zijn terug te betalen. Dit wordt ook wel “slaperfraude” genoemd.
Personen met de intentie om dit soort fraude te plegen, zouden gewoonlijk geleidelijk een groot aantal rekeningen openen – met een maximum van gemiddeld ongeveer 10 – die ze uiteindelijk zouden maximaliseren en ongeveer tegelijkertijd delinquent zouden worden.
Zodra ze delinquent worden, kunnen ze geen extra krediet krijgen, maar ze kunnen de fraude met gestolen identiteiten herhalen. Aan het einde van een dergelijk fraudeschema kan de fraudeur te veel betalen met slechte cheques om de kredietlimiet voor een korte periode te verhogen voordat het gedrag wordt betrapt.
Gevolgen van bust-outfraude
Een bust-out resulteert in aanzienlijke verliezen voor creditcardmaatschappijen, maar fraudedetectie-algoritmen kunnen patronen in het gedrag van een fraudeur identificeren om een bust-out te voorspellen voordat deze plaatsvindt. Voorbeelden van activiteiten die erop kunnen duiden dat er een bust-out gaande is, zijn onder meer:
- Een plotseling groot bedrag aan aankopen bij een handelaar waar de kaarthouder normaal gesproken alleen kleine aankopen doet
- Een kredietrapportgeschiedenis van frequente verzoeken van consumenten om nieuwe creditcards of hogere kredietlimieten
- Een kredietrapportgeschiedenis die niet erg ver teruggaat in de tijd en geen mix van verschillende soorten krediet heeft, zoals hypotheken naast de creditcards.
Er zijn ook legitieme redenen waarom consumenten dit soort activiteiten zouden kunnen ondernemen, maar het nader bestuderen van de verschillende creditcards van een consument van verschillende uitgevers en het vergelijken van de activiteit van die kaarten kan aangeven of er een bust-out heeft plaatsgevonden of dreigend zou kunnen zijn.
Automatisering van bust-outs
Automatisering leidt ertoe dat uitval een nog groter probleem wordt dan ze al zijn. Fraudeurs gebruiken bots en andere emulator-apparaten om in een zeer korte periode honderden tot duizenden creditcardtoepassingen te maken. Dit gebeurt zo snel dat het financiële instellingen niet toestaat om fraude op te sporen en zodra de rekeningen geopend zijn, gebruiken fraudeurs bots om het normale kredietgedrag op deze rekeningen na te bootsen.
Veel faillissementen worden niet door één persoon uitgevoerd, maar door grote criminele kringen waarbij veel mensen betrokken zijn om zo veel mogelijk voordeel te halen uit financiële instellingen.