De Calmar-verhouding
Wat is de Calmar-ratio?
De Calmar-ratio is een graadmeter voor de prestaties van beleggingsfondsen zoals hedgefondsen en commodity trading advisors (CTA’s). Het is een functie van het gemiddelde samengestelde jaarlijkse rendement van het fonds versus de maximale opname. Hoe hoger de Calmar-ratio, hoe beter deze presteerde op een voor risico gecorrigeerde basis gedurende het gegeven tijdsbestek, dat meestal wordt vastgesteld op 36 maanden.
Belangrijkste leerpunten
- De Calmar-ratio is een maatstaf voor voor risico gecorrigeerde rendementen voor beleggingsfondsen, gecreëerd door fondsbeheerder Terry Young in 1991.
- De Calmar-ratio gebruikt de maximale opname van een fonds als enige risicomaatstaf, wat het uniek maakt. Dit kan ook als een van de zwakke punten worden beschouwd.
Calmar Ratio Geschiedenis
De Calmar-ratio werd in 1991 ontwikkeld en geïntroduceerd door Terry W. Young, een in Californië gevestigde fondsbeheerder. Hij voerde aan dat de ratio een meer actuele lezing van de prestaties van een fonds bood dan de Sterling- of Sharpe ratio’s, andere veelgebruikte maatstaven, omdat deze maandelijks werd berekend terwijl ze jaarlijks werden gedaan. De maandelijkse update maakte de Calmar-ratio ook soepeler dan wat Young de “bijna te gevoelige” Sterling-ratio noemde.
De Calmar-ratio is in feite een aangepaste versie van de Sterling-ratio. De naam is een afkorting voor California Managed Account Reports. Young noemde de Calmar-ratio ook wel de Drawdown-ratio.
De sterke en zwakke punten van de Calmar-ratio
Een sterk punt van de Calmar-ratio is het gebruik van de maximale opname als maatstaf voor het risico. Ten eerste is het begrijpelijker dan andere, meer abstracte risicomaatstaven, en dit maakt het voor sommige beleggers de voorkeur. Bovendien, hoewel het maandelijks wordt bijgewerkt, maakt het standaard driejarige tijdsbestek van de Calmar-ratio het betrouwbaarder dan andere meters met kortere tijdsbestekken die mogelijk meer worden beïnvloed door natuurlijke marktvolatiliteit.
Aan de andere kant betekent de focus van de Calmar-ratio op drawdown dat het risico op risico eerder beperkt is in vergelijking met andere meters, en dat het de algemene volatiliteit negeert. Dit maakt het statistisch gezien minder significant en bruikbaar.
Toch maakt de voor risico gecorrigeerde aard van de Calmar-ratio deze tot een van de vele mogelijke prestatiemaatstaven voor beleggingen, hoewel het een van de minder bekende maatstaven is voor voor risico gecorrigeerde rendementen. In feite, William Sharpe, de maker van de Sharpe, won de Nobelprijs voor de Economie in 1990 voor zijn werk aan capital asset pricing theorie.