Kunnen infrastructuuruitgaven de economie echt stimuleren?

Transport, stroom- en watervoorzieningen zijn publieke goederen waarvan iedereen in de economie profiteert, en de voorziening van deze goederen door de overheid is van cruciaal belang voor de economie. Dat is geen controversiële conclusie. Echter, de infrastructuur zijn projecten vaak aangeprezen als een uitstekende methoden om de fiscale stimulus, ongeacht de voordelen van de eindproducten die zij produceren. Deze claim vereist meer onderzoek omdat de effectiviteit van infrastructuurprojecten als economische stimulans lang niet zo duidelijk is als de voordelen van de infrastructuur die ze produceren.

Deze controle is dubbel zo belangrijk omdat infrastructuurprojecten vooral aantrekkelijk zijn voor politici als een vorm van fiscale stimulering. De uitgestrekte bouwplaatsen die de infrastructuuruitgaven creëren, zijn een zichtbare herinnering aan de kiezers dat de regering werkt aan het aanpakken van een crisis. Dit betekent dat bezorgde burgers zich bewust moeten zijn van de sterke en zwakke punten van infrastructuur als een vorm van stimulans, omdat politici hier mogelijk in gebreke blijven vanwege de macht ervan als politiek signaal.

Het is ook belangrijk om in gedachten te houden dat de vraag niet is of infrastructuuruitgaven de economie een boost geven, maar of ze dat beter doen dan alternatieve vormen van fiscale stimulering.

Over het algemeen is het empirische bewijs dat infrastructuuruitgaven een stimulerend effect hebben op het bruto binnenlands product (bbp) dat groter is dan sommige andere soorten uitgaven. De effectiviteit ervan als stimulans is echter niet zonder voorbehoud. In de praktijk kan het dit niveau van effectiviteit alleen in zeer specifieke omstandigheden bereiken, waardoor het gebruik tot bepaalde gevallen wordt beperkt.

Theory of Infrastructure Stimulus

Het idee van infrastructuuruitgaven als economische stimulans is geworteld in de keynesiaanse economie. In de keynesiaanse theorie kan de economie, wanneer zich een recessie voordoet, gedurende een langere periode vastlopen met aanhoudende hoge werkloosheid en een stagnerend bbp als gevolg van een tekort aan totale vraag. Wanneer consumenten en bedrijven minder spullen kopen, verliezen bedrijven verkoopbrandweerlieden, kopen die arbeiders minder en gaat de cyclus op een zelfvoorzienende manier verder.

Volgens de keynesianen is een van de opties om met deze situatie om te gaan, dat de overheid het gebrek aanvraagvan de particuliere sector direct compenseert door het te vervangen door vraag van de openbare sector die wordt gefinancierd met tekorten. In de breedste zin van het woord kunnen deze uitgaven werkelijk van alles zijn. Keynes bedacht een gedachte-experiment om zijn standpunt te bewijzen dat, als de werkloosheid extreem genoeg zou zijn, het een nuttige stimulans voor de economie zou zijn om flessen geld gewoon in een kolenmijn te begraven en mensen ze te laten opgraven. Hoewel dit vaak verkeerd wordt geïnterpreteerd als een letterlijke suggestie, was het bedoeld om aan te tonen dat elke vorm van fiscale stimuleringsmaatregelen een positief effect zou kunnen hebben op het dichten van de output gap in de economie. Zoals Keynes zelf zei: “Het zou inderdaad verstandiger zijn om huizen en dergelijke te bouwen.”

Hoe effectief de stimulans is om de output gap te dichten, hangt af van het multiplicatoreffect. Het multiplicatoreffect is een naam voor het feit dat elke dollar aan overheidsuitgaven een extra bedrag aan uitgaven van de particuliere sector creëert. De overheid huurt bijvoorbeeld iemand in om een ​​weg aan te leggen, die persoon gaat naar buiten en geeft geld uit in een winkel, waarvan de eigenaar meer arbeiders inhuurt met het geld, enzovoort. De grootte van dit effect hangt af van waar die dollars worden uitgegeven, als dollars worden gegeven aan mensen die ze gaan sparen, dan zal het multiplicatoreffect klein zijn, maar als de overheid die dollars geeft aan mensen die ze zullen uitgeven, om in de economie te stromen, dan zal de vermenigvuldiger groter zijn. Hierdoor kan een fiscale stimulans een aanzienlijk groter effect hebben op de economie dan alleen het aantal dollars dat door de overheid wordt uitgegeven, waardoor de economie uit de recessie kan worden gehaald terwijl de tekortuitgaven tot een minimum worden beperkt.

Economische impact van infrastructuurstimulans

Recente schattingen van het Congressional Budget Office en een meta-analyse van empirische resultaten van economisch onderzoek suggereren dat overheidsinvesteringen leiden tot een stimulerend effect op de particuliere bestedingscomponenten van het bbp en een grotere impact hebben op het bbp via het multiplicatoreffect dan andere soorten uitgaven.2  Op papier lijkt het totale effect van infrastructuuruitgaven dus een aantrekkelijke optie voor fiscale stimulering.

Als het doel echter is om de effecten van een negatieve economische schok te keren door het stimuleren van de economie, dan zijn voorstanders van economische stimuleringsmaatregelen het in het algemeen eens over drie principes van hoe stimuleringsuitgaven eruit zouden moeten zien, verder dan alleen de omvang van de multiplicator onder de beste omstandigheden. Om het meest effectief te zijn, zou een stimulus moeten zijn:

• Tijdig – Om een ​​economie te stoppen die zich in een snelle neerwaartse spiraal bevindt, moeten stimuleringsuitgaven snel in de economie komen. Bestedingsprogramma’s die maanden of jaren in beslag nemen, kunnen te lang duren voordat ze op tijd effect hebben. Vertragingen in de uitgaven kunnen niet alleen de impact op een huidige economische crisis verminderen, maar kunnen zelfs contraproductief zijn als ze te laat komen en bijdragen aan oververhitting van de economie.
• Gericht – Om de economie te stimuleren, moeten de uitgaven in handen komen van mensen die ze snel zullen uitgeven om de impact ervan te vergroten. Gewoonlijk betekent dit huishoudens met een lager inkomen en mensen die economisch het meest door de economische neergang worden getroffen. Ontvangers die het geld sparen of het gebruiken om bestaande schulden af ​​te betalen, kunnen het doel van het stimuleren van nieuwe uitgaven verslaan, en het multiplicatoreffect van de stimulans neemt af.
• Tijdelijk – Uitgaven voor stimuleringsmaatregelen moeten worden beperkt tot de periode waarin ze nodig zijn om een ​​recessie het hoofd te bieden. Anders kunnen permanente stijgingen van de tekortuitgaven leiden tot onhoudbare overheidsschulden, het verdringen van particuliere investeringsuitgaven of tot ongewenste micro-economische verstoringen in de economie.

Hoe stapelen infrastructuurprikkels zich hier op? Hoewel empirisch onderzoek suggereert dat uitgaven aan infrastructuur over het algemeen onder de beste omstandigheden een sterk multiplicatoreffect kunnen hebben, kan het een uitdaging zijn om aan deze criteria te voldoen.

Het kan enkele kwartalen of zelfs jaren duren voordat bouwprojecten van infrastructuur van de grond komen als gevolg van een achterstand in de uitvoering. Dit betekent dat de stimulus mogelijk niet op tijd komt, ongeacht de totale impact. De bouwuitgaven hebben de neiging om jaren na de start van een project te piekeren, tegen die tijd is de economie vaak al aan het herstellen. Dit kan een procylisch patroon creëren, waarbij de uitgaven worden opgehouden in de tijd dat de economie het moeilijk heeft en later de economie overprikkelt in tijden dat dit niet nodig is. In dit geval kan het grote multiplicatoreffect dat met dit soort uitgaven gepaard gaat, contraproductief zijn, eerder overdrijven dan dat het economische cycli gladstrijkt. Hoewel er ten tijde van de crisis wellicht infrastructuurprojecten klaar staan ​​om volledig te financieren, zijn er slechts een beperkt aantal. Dit betekent dat er maar een beperkt aantal infrastructuurprojecten zijn die als stimulans kunnen dienen.

Omdat infrastructuuruitgaven meestal voor een specifiek begroot bedrag zijn om specifieke projecten te financieren, voldoet het op het eerste gezicht vaak aan het criterium van tijdelijk zijn, hoewel kostenoverschrijdingen en andere problemen dit kunnen slepen. Een voorbehoud is dat de infrastructuur de regionale economische ontwikkelingspatronen sterk beïnvloedt. Als de infrastructuur uitsluitend wordt aangelegd om economische stimulansen te bieden, niet omdat het zorgt voor veranderingen in de gewenste regionale economische ontwikkeling, kan dit aanzienlijke negatieve langetermijneffecten hebben. Dit is dubbel belangrijk om in gedachten te houden, aangezien de infrastructuur kan worden overhaast om tijdige stimulansen te bieden op een manier die geen rekening houdt met de gevolgen op de langere termijn. Dit beperkt de stimulering van de infrastructuur verder tot projecten die al aanzienlijk ontwikkeld zijn.

Ten slotte kan het problematisch zijn om de infrastructuuruitgaven effectief te richten om macro-economische doelen te bereiken. Dergelijke uitgaven zijn onvermijdelijk gericht op de zware bouwsector, die in een bepaalde recessie al dan niet bijzonder zwaar wordt getroffen. Bovendien zijn investeringen in vast kapitaal, zoals infrastructuur, noodzakelijkerwijs zeer lokaal; er is geen reden om te verwachten dat de regionale spreiding van de infrastructuurbehoeften zal samenvallen met de geografische spreiding van de gevolgen van een recessie.

Hierdoor kan een spanning ontstaan ​​tussen het doel van economische stimulering en de daadwerkelijke publieke behoefte aan de infrastructuur. Bovendien hebben verschillende onderzoeken aangetoond dat de verdeling van stimuleringsgerelateerde infrastructuuruitgaven in de praktijk vaak sterk wordt beïnvloed door politieke en electorale overwegingen in plaats van door een van deze twee doelen.67  Hoewel dit de uitgaven aan infrastructuur erg aantrekkelijk kan maken voor beleidsmakers en politici, kan het in strijd zijn met de economische doelstellingen van het beleid.

Infrastructuur: krachtige stimulans, maar slechts in sommige gevallen

Het komt erop neer dat infrastructuuruitgaven onder bepaalde omstandigheden inderdaad brede, macro-economische aggregaten zoals het bbp of de totale werkgelegenheid kunnen stimuleren. Omdat infrastructuurprojecten er echter lang over doen om op gang te komen, kunnen ze niet altijd tijdig een stimulans geven om te helpen tijdens een recessie. Ten tweede, als de infrastructuur wordt gehaast en planningsfasen worden overgeslagen om te proberen een meer tijdige stimulans te geven, kan dit langdurige negatieve gevolgen hebben voor regionale economieën die lang na het einde van de recessie blijvende schade aanrichten. De overheid zou financiering moeten verstrekken voor projecten die al zijn gepland en gestart, waarvan er maar een beperkt aantal zijn. Hierdoor wordt de infrastructuur als stimuleringsinstrument verder beperkt, omdat die bestaande projecten moeten worden gesitueerd in regio’s die het zwaarst door de recessie zijn getroffen, waardoor de mogelijkheden verder worden beperkt. Ten slotte moet de recessie industrieën hebben getroffen zoals de bouw en zware productie die betrokken zijn bij het creëren van infrastructuur, anders zal de stimulans niet gericht zijn op de mensen die het het meest nodig hebben. Door het sterke multiplicatoreffect kan stimulering een krachtig stimuleringsmiddel zijn, maar deze overwegingen betekenen dat deze slechts op zeer beperkte wijze effectief kan worden ingezet. Als deze overwegingen worden genegeerd, wordt infrastructuur een minder dan ideaal instrument voor fiscaal beleid, of mogelijk zelfs een contraproductief instrument.