Chicago School of Economics
Wat is de Chicago School of Economics?
Chicago School is een economische school, opgericht in de jaren dertig door Frank Hyneman Knight, die de deugden van vrijemarktprincipes promootte voor een betere samenleving.
Belangrijkste leerpunten
- Chicago School is een economische school, opgericht in de jaren dertig door Frank Hyneman Knight, die de deugden van vrijemarktprincipes promootte voor een betere samenleving.
- De Chicago School omvat monetaristische opvattingen over de economie en stelt dat de geldhoeveelheid in evenwicht moet worden gehouden met de vraag naar geld.
- De meest prominente alumnus van de Chicago School was Nobelprijswinnaar Milton Friedman, wiens theorieën drastisch verschilden van de keynesiaanse economie.
Inzicht in de Chicago School of Economics
Chicago School is een neoklassieke economische denkrichting die in de jaren dertig van de vorige eeuw aan de Universiteit van Chicago is ontstaan. De belangrijkste principes van de Chicago School zijn dat vrije markten middelen het beste toewijzen in een economie en dat minimale of zelfs geen overheidsingrijpen het beste is voor economische welvaart. De Chicago School omvat monetaristische opvattingen over de economie en stelt dat de geldhoeveelheid in evenwicht moet worden gehouden met de vraag naar geld. Chicago School-theorie wordt ook toegepast op andere disciplines, waaronder financiën en recht.
De meest prominente alumnus van de Chicago School was Nobelprijswinnaar Milton Friedman, wiens theorieën drastisch verschilden van de keynesiaanse economie, de toen heersende school van het economisch denken. De daar ontwikkelde theorieën waren gebaseerd op intensieve wiskundige modellen om uiteenlopende hypothesen te testen.
Een van de fundamentele aannames van de Chicago School is het concept van rationele verwachtingen. Friedmans kwantiteitstheorie stelt dat algemene prijsniveaus in de economie worden bepaald door de hoeveelheid geld die in omloop is. Door algemene prijsniveaus te beheren, kan de economische groei beter worden beheerst in een wereld waarin individuen en groepen rationeel beslissingen nemen over economische allocatie.
Ook gunstig voor een economie is volgens de Chicago School de vermindering of afschaffing van bedrijfsregels. George Stigler, een andere Nobelprijswinnaar, ontwikkelde theorieën over de impact van overheidsregulering op bedrijven. Chicago School is in de kern libertair en laissez-faire en verwerpt keynesiaanse opvattingen over regeringen die de totale economische vraag beheren om groei te bevorderen.
Belangrijke bijdragen
De Chicago School staat ook bekend om zijn bijdragen aan de financiële theorie. Eugene Fama won in 2013 de Nobelprijs voor de Herdenking van de Economische Wetenschappen voor zijn werk op basis van zijn bekende efficiënte markthypothese (EMH). Bij het uitreiken van de prijzen zei de Koninklijke Zweedse Academie van Wetenschappen: “In de jaren zestig toonde Eugene Fama aan dat koersbewegingen op korte termijn onmogelijk te voorspellen zijn en dat nieuwe informatie de prijzen vrijwel onmiddellijk beïnvloedt, wat betekent dat de markt efficiënt is.. De impact van Eugene Fama’s resultaten reikte verder dan het onderzoeksgebied. Zijn resultaten waren bijvoorbeeld van invloed op de ontwikkeling van indexfondsen. “
Kritiek op Chicago School of Economics
De Chicago School genoot aanzien en loyale aanhangers vóór de financiële crisis en de Grote Recessie. Voormalig Fed-voorzitter Alan Greenspan werd beschouwd als een voorstander van de Chicago School – een monetarist in zijn gedachten over de geldhoeveelheid, en een aanhanger van het libertarisme in de stijl van Ayn Rand. In dezelfde geest kan de efficiënte markthypothese de opvattingen van voormalig Fed-voorzitter Ben Bernanke hebben gekleurd toen hij op 28 maart 2007 voor het Amerikaanse Congres verscheen en verklaarde dat ‘de impact op de bredere economie en financiële markten van de problemen in de subprime-markt lijkt waarschijnlijk te worden ingesloten. “
Als markten zich efficiënt gedragen, zo luidt de theorie van de Chicago School, dan zouden er waarschijnlijk geen grote onevenwichtigheden zijn, laat staan een crisis zoals die zich de laatste jaren van dat decennium heeft voltrokken. Tijdens de brand van de financiële crisis waren er vragen waarom voorzitter Bernanke en anderen in topposities de bankensector niet adequaat reguleerden. Andere academici keerden zich tegen de Chicago School. Paul Krugman, zelf een Nobelprijswinnaar, was kritisch over de basisprincipes van de Chicago School. Een andere opmerkelijke econoom, Brad DeLong van de University of California, Berkeley, zei dat de Chicago School een “intellectuele ineenstorting” had geleden.