Klassieke groeitheorie

Wat is de klassieke groeitheorie?

De klassieke groeitheorie stelt dat de economische groei zal afnemen of eindigen vanwege een toenemende bevolking en beperkte middelen. Economen uit de klassieke groeitheorie waren van mening dat tijdelijke stijgingen van het reële BBP per persoon een bevolkingsexplosie zouden veroorzaken die bijgevolg het reële BBP zou verlagen.

Inzicht in klassieke groeitheorie

Economen achter de klassieke groeitheorie ontwikkelden een idee van een “bestaansminimum” om de theorie te modelleren. Levensonderhoud verwijst naar het minimale inkomen dat nodig is om te overleven. Inkomen boven het bestaansminimum omgezet in winst. Gerelateerd aan dit concept was de manier waarop verschillende klassen binnen de samenleving hun loon gebruikten. Werknemers gaven bijvoorbeeld hun loon uit aan hun levensonderhoud, landeigenaren gaven hun verdiensten uit aan “losbandige levensonderhoud” en industrieën herinvesteerden hun winsten in hun ondernemingen.

De economen waren van mening dat als het reële BBP boven dit bestaansminimum zou stijgen, dit de bevolking zou doen toenemen en het reële BBP terug zou brengen tot het bestaansminimum. Het was in wezen een evenwichtsniveau waarnaar het reële BBP in deze theorie altijd zou terugkeren. Als alternatief, als het reële bbp onder dit bestaansminimum zou vallen, zouden delen van de bevolking afsterven en zou het reële inkomen weer stijgen tot het bestaansminimum.

Moderne vooruitgang heeft bewezen dat de klassieke groei-economen ongelijk hebben. Zelfs als de bevolking is vermenigvuldigd, zijn de lonen en de economische groei tegelijkertijd gestegen. Critici van de klassieke groei-economische theorie zeggen dat de auteurs ervan geen rekening hebben gehouden met de rol van technologie bij het verbeteren van het moderne leven. Andere auteurs, zoals Karl Marx, wezen ook op andere tekortkomingen met de kapitalistische theorie die ten grondslag ligt aan de klassieke groeitheorie.

Geschiedenis van de klassieke groeitheorie

De klassieke groeitheorie werd ontwikkeld naast de opkomende omstandigheden die werden veroorzaakt door de industriële revolutie in Groot-Brittannië. Bij het formuleren van de theorie probeerden klassieke economen een verklaring te geven van de brede krachten die de economische groei beïnvloedden en van de mechanismen die aan het groeiproces ten grondslag liggen. Accumulatie en productieve investeringen, in de vorm van winst, werden gezien als de belangrijkste drijvende kracht. De evolutie van de winstvoet was dan ook een doorslaggevend referentiepunt voor een analyse van de langetermijnevolutie van de economie. Analyse van het proces van economische groei was een centraal aandachtspunt van Engelse klassieke economen, met name Adam Smith, Thomas Malthus en David Ricardo.

Leven in de 18e en 19e eeuw, aan de vooravond of midden van de industriële revolutie, het doel van deze economen was om een ​​wetenschappelijke verklaring te ontwikkelen van de krachten die bepaalden hoe hun economische systemen destijds functioneerden, van de feitelijke processen die daarbij betrokken waren. in waargenomen veranderingen en van de langetermijntendensen en resultaten waartoe ze leidden. Ze probeerden het idee aan te tonen en te promoten dat individueel initiatief, onder vrij concurrerende voorwaarden om individuele doelen te bevorderen, gunstige resultaten zou opleveren voor de samenleving als geheel.

Ondertussen zouden tegenstrijdige economische belangen kunnen worden verzoend door de werking van concurrerende marktkrachten en de beperkte activiteit van verantwoord bestuur. Gewapend met hun erkenning dat accumulatie en productieve investering van een deel van het sociale product de belangrijkste drijvende kracht is achter economische groei en dat dit onder het kapitalisme voornamelijk de vorm aanneemt van de herinvestering van winsten, was hun kritiek op de feodale samenleving gebaseerd op de observatie onder andere dat een groot deel van het sociale product niet zo goed werd geïnvesteerd, maar onproductief werd geconsumeerd.