Contactloze betaling

Wat is contactloos betalen?

De term contactloze betaling verwijst naar een veilige methode voor consumenten om producten of diensten te kopen met behulp van een bankpas, creditcard, smartcard of een ander betaalapparaat door middel van radiofrequentie-identificatie (RFID) -technologie en Near Field Communication (NFC). Deze betaalmethode werkt door met een betaalkaart of ander apparaat in de buurt van een betaalautomaat te tikken die is uitgerust met contactloze betaaltechnologie. Contactloos betalen wordt door sommige banken en winkeliers ook wel tap-and-go of tap genoemd.

Hoe contactloos betalen werkt

Met contactloze betaling kunnen consumenten voor goederen en diensten betalen met hun chipkaarten genoemd) of andere betaalapparaten zonder te hoeven vegen, een persoonlijk identificatienummer (PIN) in te voeren en / of te tekenen voor een transactie. Verkopers die contactloos betalen accepteren, hebben verkooppuntterminals met een speciaal symbool dat de technologie identificeert, vergelijkbaar met het wifi-logo maar op zijn kant gedraaid.

Dit is hoe het werkt. Wanneer het systeem van de handelaar de klant vraagt ​​om te betalen, brengen ze de kaart tussen dicht bij het symbool voor contactloos betalen op de terminal. Informatie wordt elektronisch verzonden met behulp van informatie van de chip van de kaart naar de bank. Wanneer het systeem de tik accepteert, signaleert het de klant met een pieptoon, groen licht of vinkje. Zodra de goedkeuring is ontvangen, is de transactie voltooid.

Met de opkomst van draadloze technologie en de populariteit van slimme apparaten, kunnen consumenten hun creditcard ook verbindenmet een apparaat – een smartphone, smartwatch of fitnesstracker – om ook met het contactloze systeem te betalen. Dit wordt gedaan door een betaalapp zoals Apple Pay te downloaden, waarmee consumenten creditcard- en betaalpasinformatie veilig kunnen opslaan om aankopen te doen door op een smartphone of Apple iWatch te tikken.

In de meeste gevallen zijn de transactiegroottes op kaarten beperkt voor contactloze betalingen. Het toegestane bedrag voor een contactloze transactie verschilt per land en per bank. Sommige handelaars en detailhandelaren stellen mogelijk een lage limiet voor hun tapsysteem om fraude verder te voorkomen, terwijl andere nog steeds grote transacties toestaan. Voor grote bedragen in dollars is mogelijk een handtekening vereist voordat ze kunnen worden goedgekeurd.

Voordelen en nadelen van contactloos betalen

Fraudeurs kunnen informatie stelen en klonen van magnetische strepen op de achterkant van betaalkaarten. Hierdoor kunnen ze de informatie klonen en nieuwe kaarten maken, wat leidt tot fraude en identiteitsdiefstal. Contactloos betalen verkleint het risico voor zowel de consument als de handelaar. Dat komt omdat ze veiliger zijn dan magnetische strepen op de achterkant van betaalkaarten. Informatie die via de handelaarsterminal wordt verzonden via contactloze betaling, is daarentegen gecodeerd, wat betekent dat deze moeilijk te onderscheppen en te stelen is.

Ondanks deze beveiligingsfuncties, criminelen zijn nog steeds in staat om te romen kaarten in de portemonnee van de consument met behulp van smartphones te lezen. Het bereik waarop een kaart kan worden gelezen is erg kort en zelfs als de dief dichtbij genoeg is om gegevens te bemachtigen, kan hij geen kopie van de kaart maken. Dit geldt niet voor kaarten met magnetische strepen. Dat gezegd hebbende, zijn chip- en pinpassen nog steeds het veiligst, omdat ze niet kunnen worden gedupliceerd en gegevens nodig hebben die nergens anders op de kaart staan.

Consumenten kunnen nu frauduleuze transacties betwisten en vervangende kaarten krijgen. Er zijn ook beschermende kaarthoezen en portefeuilles die ervoor zorgen dat lezers überhaupt niet bij uw kaartgegevens kunnen komen. Vanaf 2015 werden handelaren en creditcardmaatschappijen aansprakelijk voor elke frauduleuze activiteit die via hun systemen plaatsvond als ze geen chiptechnologie hadden.

Geschiedenis van contactloos betalen

Contactloos betalen bestaat al sinds de jaren negentig, waarbij slechts een handvol handelaren en detailhandelaren de technologie in die periode gebruikten. Sindsdien heeft het zich verspreid naar duizenden banken, creditcardmaatschappijen, handelaren en detailhandelaren over de hele wereld.

De doorvoerautoriteit van Zuid-Korea in Seoul bood een van ’s werelds eerste contactloze betalingssystemen aan. Het systeem, dat in 1995 werd gelanceerd, werd later bekend als UPass, en bood rijders een snelle en gemakkelijke manier om busreizen te betalen met behulp van het contactloze systeem.  Mobil bood in 1997 een van de eerste contactloze betalingssystemen aan, Speedpass genaamd, waarmee klanten hun gas konden betalen met een speciale fob die met contant geld werd geladen bij deelnemende benzinestations.  Het contactloze systeem werd populair in het Verenigd Koninkrijk nadat het Londense vervoersbedrijf het voorafbetaalde contactloze Oyster Card-systeem had geïmplementeerd dat reizigers in het openbaar vervoer in de metro konden gebruiken.  In 2014 begon het agentschap forenzen de mogelijkheid te bieden om contactloze creditcards en betaalpassen te gebruiken voor het openbaar vervoer.

De Amerikaanse markt is aanzienlijk traag geweest om contactloos te betalen. Volgens een rapport uit 2018 van adviesbureau AT Kearney wordt ongeveer 20% van de transacties die plaatsvinden in Australië, Canada, Zuid-Korea en het Verenigd Koninkrijk uitgevoerd met behulp van contactloze betaalmethoden. Volgens het rapport gebruiken Amerikanen nog steeds fysiek contant geld meer dan betaalkaarten, wat neerkomt op bijna 50 miljard contante transacties per jaar, of 26% van alle betalingstransacties van consumenten. Door het grote aantal winkeliers en banken is de Amerikaanse markt meer gefragmenteerd.