Mate van relatieve liquiditeit (DRL)
Wat is de mate van relatieve liquiditeit?
De mate van relatieve liquiditeit (DRL) is een liquiditeitsmaatstaf die het vermogen van een bedrijf onderzoekt om kortetermijnuitgaven te ondersteunen. De mate van relatieve liquiditeit wordt bepaald door te kijken naar het totale percentage contanten dat een bedrijf voorhanden heeft.
Het geld moet worden verdiend door middel van reguliere operaties en moet gedurende een bepaalde periode kunnen worden besteed aan uitgaven en kortlopende schuldverplichtingen. Bedrijven met een hogere relatieve liquiditeit zullen waarschijnlijk minder moeite hebben om geld terug te krijgen voor betalingen.
Belangrijkste leerpunten
- De mate van relatieve liquiditeit is een maatstaf die het vermogen van een bedrijf onderzoekt om kosten op korte termijn te betalen.
- De mate van relatieve liquiditeit is vergelijkbaar met de huidige ratio, aangezien beide het gemak meten waarmee de cashflow of activa van een bedrijf kunnen worden gebruikt om aan verplichtingen te voldoen.
- Beleggers dienen liquiditeitsstatistieken in de gaten te houden, omdat deze aangeven of een bedrijf mogelijk te maken heeft met financiële problemen op de lange termijn.
Inzicht in de mate van relatieve liquiditeit (DRL)
Zoals bij alle liquiditeitsstatistieken, kunnen indicaties dat een bedrijf nauwelijks in staat is om kortetermijnbetalingen te doen, een teken zijn dat het bedrijf op lange termijn met ernstige financiële problemen te maken kan krijgen. Financiële problemen als gevolg van het onvermogen om schulden af te lossen, kunnen tot een faillissement leiden.
De mate van relatieve liquiditeit is vergelijkbaar met de huidige ratio. Beide maatstaven geven een indicatie van het relatieve gemak waarmee cashflow of activa kunnen worden gebruikt om aan verplichtingen te voldoen.
Kasstroom uit normale bedrijfsactiviteiten is nogal subjectief van aard. Verschillende bedrijven zullen en zouden inkomstenbronnen anders moeten erkennen. Een widgetfabrikant mag bijvoorbeeld inkomsten uit aanvullende bronnen – zoals de verkoop van activa – niet als gewone of standaardinkomsten erkennen. Terwijl een museum dat toegang vraagt maar een cadeauwinkel runt, inkomsten uit de verkoop van koopwaar zal erkennen, aangezien dit zou worden beschouwd als onderdeel van een typisch exploitatiemodel voor een museum.
Dit betekent dat geen twee bedrijfstakken (en soms zelfs bedrijven uit dezelfde bedrijfstak) dezelfde methoden voor omzetverantwoording en kostenverantwoording hebben. Daarom zou het voor een analist niet ongebruikelijk zijn om financiële items aan te passen om de mate van relatieve liquiditeitsratio te standaardiseren.
Afgezien van de standaard interne beslissingen, kunnen externe factoren soms – zoals tijdens een economische vertraging – leiden tot een verslechtering van de financiële omstandigheden bij een bedrijf. Dit kan op zijn beurt de relatieve liquiditeit van een bedrijf verzwakken, ook al heeft het management daar grotendeels geen controle over.