Wet economische terugvordering van 1981 (ERTA)

Wat was de wet op de economische herstelbelasting van 1981?

De Economic Recovery Tax Act van 1981 (ERTA) was de grootste belastingverlaging in de geschiedenis van de VS. Ondertekend door president Ronald Reagan, ongeveer zes maanden na zijn aantreden, verlaagde ERTA het hoogste tarief voor de inkomstenbelasting en maakte het een snellere lastenboeking van af te schrijven activa mogelijk. Het omvatte prikkels voor kleine bedrijven en pensioensparen, en een inflatie-indexering van belastingschijven.

Inzicht in de Economic Recovery Tax Act van 1981

ERTA stond ook bekend als de Kemp-Roth-belastingverlaging naar zijn Republikeinse sponsors, vertegenwoordiger Jack Kemp uit New York en senator William V. Roth uit Delaware. De grootste belastingverlagingen waren voor rijke Amerikanen, waarbij het hoogste tarief in drie jaar tijd werd verlaagd van 70% naar 50%. De trapas werd teruggebracht van 14% naar 11%.

Naast de belastingverlagingen en versnelde afschrijving aftrek, andere kenmerken van de wetgeving opgenomen eenvoudiger regels voor het vaststellen van aandeelhoudende werknemers plannen (ESOP); meer geschiktheid voor individuele pensioenrekeningen (IRA’s); een verlaging van de vermogenswinstbelasting van 28% naar 20%; en een hogere vrijstelling van successierechten. De indexering van belastingschijven was een belangrijke voorziening gezien de jaarlijkse inflatie met dubbele cijfers van het tijdperk, die zelfs gezinnen uit de lagere en middenklasse in hogere schijven duwde.

ERTA geïnspireerd door aanbodeconomie

Het wetsvoorstel was geïnspireerd door theorieën over de economie aan de aanbodzijde, naar voren gebracht door econoom en Reagan-adviseur Arthur Laffer. Het basisidee was dat het verlagen van de belastingen voor de rijken meer kapitaalinvesteringen en innovatie zou stimuleren, waarbij de voordelen voor de gemiddelde burger zouden ‘ doorsijpelen ‘ door banengroei en hogere consumentenbestedingen. In ruil daarvoor zouden de belastinginkomsten stijgen naarmate de economie een hoge vlucht nam.

Maar ERTA bracht de economie niet meteen op gang zoals voorstanders hadden verwacht. De kapitaalinvesteringen van bedrijven bleven zwak, de werkloosheid bleef hoog en de consumentenuitgaven namen niet toe. Ondertussen, in het jaar na de goedkeuring van het wetsvoorstel, piekte het federale tekort als gevolg van de drastische daling van de belastinginkomsten.

Het congres botst ERTA een jaar later af

Tegen de tijd dat ERTA wet werd, begon de tweede helft van de “dubbele dip” -recessie in de VS, deels omdat de voorzitter van de Federal Reserve, Paul Volcker, vastbesloten was de inflatie de kop in te drukken, met een referentierente van maar liefst 20%. Nu de economie tankt en de belastinginkomsten dalen, begint het Amerikaanse tekort te stijgen. Een gealarmeerd congres reageerde door in september 1982 enkele bepalingen in de ERTA terug te draaien met de Tax Equity and Fiscal Responsibility Act, geleid door de voorzitter van de Senaatscommissie voor Financiën Robert Dole. Het herstel begon vrijwel onmiddellijk.

De ERTA blijft controversieel. De groei herstelde zich halverwege en eind jaren tachtig en voorstanders noemden de belastingverlagingen en beweerden dat ze uiteindelijk de belastinginkomsten met 6% verhoogden. Hoewel dit waarschijnlijk niet het laatste woord is, heeft de onpartijdige Congressional Research Service in 2012 de belastingtarieven en hun economische effecten van 1940 tot 2010 geanalyseerd en geconcludeerd dat het verlagen van de hoogste belastingtarieven geen effect heeft op de economische groei of productiviteit, maar wel grotere ongelijkheid in rijkdom. Onder Reagan verdrievoudigde de Amerikaanse staatsschuld tot 2,6 biljoen dollar.