Overtollige opbrengsten

Wat zijn overtollige opbrengsten?

Overtollige opbrengsten zijn opbrengsten die worden behaald boven en buiten de teruggave van een volmacht. Overtollige opbrengsten zullen voor analyse afhangen van een aangewezen vergelijking van het beleggingsrendement. Enkele van de meest elementaire rendementsvergelijkingen zijn onder meer een risicovrije rente en benchmarks met een vergelijkbaar risiconiveau als de investering die wordt geanalyseerd. 

Inzicht in overtollige opbrengsten

Overtollige opbrengsten zijn een belangrijke maatstaf die een belegger helpt om prestaties te meten in vergelijking met andere beleggingsalternatieven. Over het algemeen hopen alle investeerders op een positieve excess return, omdat het een investeerder meer geld oplevert dan hij had kunnen bereiken door elders te investeren.

Excess return wordt geïdentificeerd door het rendement van de ene investering af te trekken van het totale rendementspercentage van een andere investering. Bij het berekenen van overrendement kunnen meerdere retourmaatregelen worden gebruikt. Sommige beleggers zouden een hoger rendement willen zien als het verschil in hun belegging ten opzichte van een risicovrije rente. Andere keren kan het extra rendement worden berekend in vergelijking met een sterk vergelijkbare benchmark met vergelijkbare risico- en rendementskenmerken. Het gebruik van sterk vergelijkbare benchmarks is een rendementsberekening die resulteert in een excess return-maatstaf die bekend staat als alpha.

Over het algemeen kunnen rendementsvergelijkingen zowel positief als negatief zijn. Een positief excess return laat zien dat een belegging beter presteerde dan zijn vergelijking, terwijl er een negatief verschil in rendement optreedt wanneer een belegging ondermaats presteert. Beleggers dienen in gedachten te houden dat het puur vergelijken van beleggingsrendementen met een benchmark een extra rendement oplevert dat niet noodzakelijkerwijs rekening houdt met alle potentiële handelskosten van een vergelijkbare proxy. Als u bijvoorbeeld de S&P 500 als benchmark gebruikt, wordt een extra rendement berekend waarbij doorgaans geen rekening wordt gehouden met de werkelijke kosten die nodig zijn om in alle 500 aandelen in de Index te beleggen, of met de beheerskosten voor het beleggen in een door de S&P 500 beheerd fonds.

Risicovrije tarieven

Risicovrije beleggingen en beleggingen met een laag risico worden vaak gebruikt door beleggers die kapitaal willen behouden voor verschillende doelen. Amerikaanse staatsobligaties worden doorgaans beschouwd als de meest basale vorm van risicovrije effecten. Beleggers kunnen Amerikaanse staatsobligaties kopen met looptijden van één maand, twee maanden, drie maanden, zes maanden, één jaar, twee jaar, drie jaar, vijf jaar, zeven jaar, 10 jaar, 20 jaar en 30 jaar. Elke looptijd heeft een ander verwacht rendement dat wordt gevonden langs de rentecurve van de Amerikaanse staatsobligaties. Andere soorten beleggingen met een laag risico zijn onder meer depositocertificaten, geldmarktrekeningen en gemeentelijke obligaties.

Beleggers kunnen overtollige rendementen bepalen op basis van vergelijkingen met risicovrije effecten. Als de schatkist van één jaar bijvoorbeeld 2,0% heeft geretourneerd en de technologieaandeel Facebook 15% heeft geretourneerd, is het extra rendement dat wordt behaald door te investeren in Facebook 13%.

Alpha

Vaak zal een belegger willen kijken naar een beter vergelijkbare belegging bij het bepalen van het overrendement. Dat is waar alfa om de hoek komt kijken. Alpha is het resultaat van een meer eng gerichte berekening die alleen een benchmark omvat met vergelijkbare risico- en rendementskenmerken voor een belegging. Alpha wordt in het beheer van beleggingsfondsen gewoonlijk berekend als het extra rendement dat een fondsbeheerder behaalt ten opzichte van de vermelde benchmark van een fonds. Bij een brede analyse van het aandelenrendement kan worden gekeken naar alfaberekeningen in vergelijking met de S&P 500 of andere brede marktindexen zoals de Russell 3000. Bij het analyseren van specifieke sectoren zullen beleggers referentie-indexen gebruiken die aandelen in die sector omvatten. De Nasdaq 100 kan bijvoorbeeld een goede alfa-vergelijking zijn voor largecap-technologie.

Over het algemeen proberen actieve fondsbeheerders voor hun klanten wat alfa te genereren die hoger is dan de vermelde benchmark van een fonds. Passieve fondsbeheerders zullen proberen om de posities en het rendement van een index te evenaren.

Overweeg een Amerikaans beleggingsfonds met een grote kapitalisatie   dat hetzelfde risiconiveau heeft als de S&P 500-index. Als het fonds een rendement van 12% genereert in een jaar waarin de S&P 500 slechts 7% is gestegen, wordt het verschil van 5% beschouwd als de  alpha  die door de fondsbeheerder wordt gegenereerd .

Excess Return en risicoconcepten

Zoals besproken, heeft een belegger de mogelijkheid om meer rendement te behalen dan een vergelijkbare proxy. Het bedrag van het extra rendement wordt echter meestal in verband gebracht met risico. De beleggingstheorie heeft vastgesteld dat hoe meer risico een belegger wil nemen, hoe groter de kans op een hoger rendement is. Als zodanig zijn er verschillende marktstatistieken die een belegger helpen te begrijpen of het rendement en het extra rendement dat ze behalen de moeite waard zijn.

Bèta

Bèta is een risicomaatstaf die wordt gekwantificeerd als een coëfficiënt in regressieanalyse die de correlatie biedt tussen een individuele investering en de markt (meestal de S&P 500). Een bèta van één betekent dat een belegging hetzelfde niveau van volatiliteit van het rendement van systematische marktbewegingen zal ervaren als een marktindex. Een bèta boven één geeft aan dat een belegging een hogere volatiliteit van het rendement zal hebben en daarom een ​​groter potentieel voor winsten of verliezen. Een bèta lager dan één betekent dat een belegging minder volatiliteit in het rendement heeft en dus minder beweging door systematische markteffecten met minder kans op winst maar ook minder kans op verlies.

Beta is een belangrijke statistiek die wordt gebruikt bij het genereren van een Efficient Frontier-grafiek met als doel een Capital Allocation Line te ontwikkelen die een optimale portefeuille definieert. Het vermogensrendement op een Efficient Frontier wordt berekend aan de hand van het volgende Capital Asset Pricing Model:

Bèta kan een nuttige indicator zijn voor beleggers bij het begrijpen van hun overtollige rendementniveaus. Schatkistpapier heeft een bèta van ongeveer nul. Dit betekent dat marktveranderingen geen effect hebben op het rendement van een schatkist en dat de 2,0% verdiend met de schatkist van één jaar in het bovenstaande voorbeeld risicoloos is. Facebook daarentegen heeft een bèta van ongeveer 1,30, dus systematische marktbewegingen die positief zijn, zullen leiden tot een hoger rendement voor Facebook dan de algemene S&P 500 Index en vice versa.

Jensen’s Alpha

Bij actief beheer kan de alfa van fondsbeheerder worden gebruikt als een maatstaf voor het evalueren van de prestaties van een beheerder in het algemeen. Sommige fondsen bieden hun beheerders een prestatievergoeding die fondsbeheerders extra stimuleert om hun benchmarks te overtreffen. Bij investeringen is er ook een maatstaf die bekend staat als Jensen’s Alpha. Jensen’s Alpha streeft naar transparantie over hoeveel van het extra rendement van een beheerder gerelateerd was aan risico’s buiten de benchmark van een fonds.

Jensen’s Alpha wordt berekend door:

Jensen’s Alpha=Rik-(Rf+β(Rm-Rf))where:Rik=Realized return of the portfolio or investmentRf=Risk-free rate of return for the time periodβ=Beta of the portfolio of investmentwith respect to the chosen market indexRm=Realized return of the appropriate market index\ begin {uitgelijnd} & \ text {Jensen’s Alpha} = R_i – (R_f + \ beta (R_m – R_f)) \\ & \ textbf {waarbij:} \\ & R_i = \ text {Gerealiseerd rendement van de portefeuille of investering} \\ & R_f = \ text {Risicovrij rendement voor de periode} \\ & \ beta = \ text {Beta van de beleggingsportefeuille} \\ & \ text {met betrekking tot de gekozen marktindex} \\ & R_m = \ text {Gerealiseerd rendement van de juiste marktindex} \\ \ end {uitgelijnd}​Jensen’s Alpha=Rik​-(R.f​+β(Rm​-Rf​))waar:Rik​=Gerealiseerd rendement van de portefeuille of investeringRf​=Risicovrij rendement voor de periodeβ=Bèta van de investeringsportefeuillemet betrekking tot de gekozen marktindexRm​=Gerealiseerd rendement van de juiste marktindex​

Een Jensen’s Alpha van nul betekent dat de behaalde alpha de belegger exact compenseerde voor het extra risico dat in de portefeuille werd genomen. Een positieve Jensen’s Alpha betekent dat de fondsbeheerder zijn beleggers overcompenseerde voor het risico en een negatieve Jensen’s Alpha zou het tegenovergestelde zijn.

Sharpe-verhouding

Bij fondsbeheer is de Sharpe-ratio een andere maatstaf die een belegger helpt om zijn extra rendement in termen van risico te begrijpen.

De Sharpe-ratio wordt berekend door:

Hoe hoger de Sharpe-ratio van een belegging, hoe meer een belegger wordt gecompenseerd per eenheid risico. Beleggers kunnen Sharpe-ratio’s van beleggingen met gelijk rendement vergelijken om te begrijpen waar het overtollige rendement voorzichtiger wordt bereikt. Twee fondsen hebben bijvoorbeeld een rendement over één jaar van 15% met een Sharpe-ratio van 2 vs. 1. Het fonds met een Sharpe-ratio van 2 genereert meer rendement per eenheid risico.

Overtollig rendement van geoptimaliseerde portefeuilles

Critici van beleggingsfondsen en andere actief beheerde portefeuilles beweren dat het vrijwel onmogelijk is om op lange termijn op consistente basis alfa te genereren, waardoor beleggers theoretisch beter af zijn om te beleggen in aandelenindexen of geoptimaliseerde portefeuilles die hen een niveau bieden. van verwacht rendement en een hoger rendement dan de risicovrije rente. Dit helpt om te pleiten voor beleggen in een gediversifieerde portefeuille die voor risico is geoptimaliseerd om het meest efficiënte niveau van extra rendement te behalen ten opzichte van de risicovrije rente op basis van risicotolerantie.

Dit is waar de Efficient Frontier en Capital Market Line een rol kunnen spelen. The Efficient Frontier zet een grens van opbrengsten en risiconiveaus uit voor een combinatie van activapunten die worden gegenereerd door het Capital Asset Pricing Model. An Efficient Frontier houdt rekening met datapunten voor elke beschikbare investering waarin een investeerder zou willen investeren. Zodra een efficiënte grens is getekend, wordt de kapitaalmarktlijn getrokken om de efficiënte grens op het meest optimale punt te raken.

Met dit door financiële academici ontwikkelde portefeuilleoptimalisatiemodel, kan een belegger een punt langs de kapitaalallocatielijn kiezen om te beleggen op basis van zijn risicovoorkeur. Een belegger zonder risicovrije voorkeur zou 100% beleggen in risicovrije effecten. Het hoogste risiconiveau zou 100% investeren in de combinatie van activa die op het snijpunt worden voorgesteld. 100% beleggen in de marktportefeuille zou een bepaald niveau van verwacht rendement opleveren, waarbij het extra rendement dient als het verschil met de risicovrije rente.

Zoals geïllustreerd door het Capital Asset Pricing Model, Efficient Frontier en Capital Allocation Line, kan een belegger het extra rendement kiezen dat hij wil behalen boven de risicovrije rente op basis van de hoeveelheid risico die hij wil nemen.