Blootstelling bij standaard (EAD)
Wat is de standaard belichting (EAD)?
Exposure at default (EAD) is de totale waarde waaraan een bank wordt blootgesteld wanneer een lening in gebreke blijft. Met behulp van de op interne ratings gebaseerde (IRB) benadering berekenen financiële instellingen hun risico. Banken gebruiken vaak standaardmodellen voor intern risicobeheer om respectieve EAD-systemen in te schatten. Buiten de banksector staat EAD bekend als kredietrisico.
Inzicht in standaardbelichting
EAD is de voorspelde hoeveelheid verlies waaraan een bank kan worden blootgesteld wanneer een debiteur een lening niet nakomt. Banken berekenen vaak een EAD-waarde voor elke lening en gebruiken deze cijfers vervolgens om hun algehele wanbetalingsrisico te bepalen. EAD is een dynamisch getal dat verandert naarmate een lener een geldschieter terugbetaalt.
Er zijn twee methoden om de standaardblootstelling te bepalen. Regelgevende instanties gebruiken de eerste benadering, die op basis van interne beoordelingen (F-IRB) wordt genoemd. De tweede methode, geavanceerde interne ratings-gebaseerde (A-IRB) genaamd, is flexibeler en wordt gebruikt door bankinstellingen. Banken moeten hun risicoblootstelling bekendmaken. Een bank baseert dit cijfer op data en interne analyse, zoals lenerskenmerken en producttype. EAD, samen met verlies bij wanbetaling (LGD) en de waarschijnlijkheid van wanbetaling (PD), worden gebruikt om het kredietrisicokapitaal van financiële instellingen te berekenen.
Banken berekenen vaak een EAD-waarde voor elke lening en gebruiken deze cijfers vervolgens om hun algehele wanbetalingsrisico te bepalen.
Speciale overwegingen
De kans op wanbetaling en verlies bij wanbetaling
PD-analyse is een methode die door grotere instellingen wordt gebruikt om hun verwachte verlies te berekenen. Aan elke risicomaatstaf wordt een PD toegewezen die als percentage de kans op wanbetaling vertegenwoordigt. Een PD wordt doorgaans gemeten door achterstallige leningen te beoordelen. Het wordt berekend door een migratieanalyse uit te voeren van leningen met een vergelijkbare rating. De berekening is voor een specifiek tijdsbestek en meet het percentage leningen dat in gebreke blijft. De PD wordt vervolgens toegewezen aan het risiconiveau en elk risiconiveau heeft één PD-percentage.
LGD, uniek voor de banksector of het segment, meet het verwachte verlies en wordt weergegeven als een percentage. LGD vertegenwoordigt het bedrag dat niet is teruggevorderd door de kredietverstrekker na verkoop van het onderliggende actief als een kredietnemer in gebreke blijft bij het aflossen van een lening. Een nauwkeurige LGD-variabele kan moeilijk te bepalen zijn of portefeuilleverliezen verschillen van wat werd verwacht. Een onnauwkeurige LGD kan ook worden veroorzaakt doordat het segment statistisch klein is. LGD’s uit de branche zijn doorgaans verkrijgbaar bij externe kredietverstrekkers.
Ook zijn PD- en LGD-nummers meestal geldig gedurende een economische cyclus. Kredietverstrekkers zullen echter opnieuw evalueren met veranderingen in de markt of de samenstelling van de portefeuille. Veranderingen die tot herevaluatie kunnen leiden, zijn onder meer economisch herstel, recessie en fusies.
Een bank kan haar verwachte verlies berekenen door de variabele EAD te vermenigvuldigen met de PD en de LGD:
- EAD x PD x LGD = verwacht verlies
Waarom standaardbelichting belangrijk is
Als reactie op de kredietcrisis van 2007-2008 heeft de banksector internationale regelgeving aangenomen om de kans op wanbetaling te verkleinen. Het doel van het Bazels Comité voor bankentoezicht is het verbeteren van het vermogen van de banksector om met financiële stress om te gaan. Door het risicobeheer en de transparantie van banken te verbeteren, hoopt het internationale akkoord een domino-effect van falende financiële instellingen te voorkomen.
Belangrijkste leerpunten
- Blootstelling bij wanbetaling (EAD) is de voorspelde hoeveelheid verlies waaraan een bank kan worden blootgesteld wanneer een debiteur een lening niet nakomt.
- Blootstelling bij wanbetaling, verlies bij wanbetaling en de kans op wanbetaling worden gebruikt om het kredietrisicokapitaal van financiële instellingen te berekenen.