Advanced Internal Rating-Based (AIRB)

Wat is Advanced Internal Rating-Based (AIRB)?

Een geavanceerde, op interne ratings gebaseerde (AIRB) benadering van kredietrisicometing is een methode die vereist dat alle risicocomponenten intern binnen een financiële instelling worden berekend. Advanced Internal Rating Based (AIRB) kan een instelling helpen haar kapitaalvereisten en kredietrisico te verminderen.

Naast de basale schattingen op basis van interne ratings (IRB), beoordeelt de geavanceerde benadering het risico van wanbetaling met behulp van verlies bij wanbetaling (LGD), exposure bij wanbetaling (EAD) en de waarschijnlijkheid van wanbetaling (PD). Deze drie elementen helpen bij het bepalen van de risicogewogen activa (RWA) die worden berekend op een procentuele basis voor het totale vereiste kapitaal. “

Inzicht in geavanceerde op interne classificatie gebaseerde systemen

Het implementeren van de AIRB-benadering is een stap in het proces om een ​​Basel II-compatibele instelling te worden. Een instelling mag de AIRB-benadering echter alleen implementeren als ze voldoet aan bepaalde toezichtnormen die zijn uiteengezet in het Bazel II akkoord.

Basel II is een set van de internationale bancaire regelgeving, uitgevaardigd door het Bazelse Comité voor het banktoezicht in juli 2006, dat uit te breiden op de voorstellen uit Basel I. Deze regelgeving voorzag in uniforme regels en richtlijnen om het internationale bankwezen te egaliseren. Bazel II breidde de regels voor minimumkapitaalvereisten uit die onder Bazel I waren opgesteld, bood een kader voor toezicht door toezichthouders en stelde openbaarmakingsvereisten vast voor de beoordeling van de kapitaaltoereikendheid. Bazel II houdt ook rekening met het kredietrisico van institutionele activa.

Geavanceerde op interne beoordelingen gebaseerde systemen en empirische modellen

Met de AIRB-benadering kunnen banken veel interne risicocomponenten zelf inschatten. Hoewel de empirische modellen tussen instellingen verschillen, is een voorbeeld het Jarrow-Turnbull-model. Oorspronkelijk ontwikkeld en gepubliceerd door Robert A. Jarrow (Kamakura Corporation en Cornell University), samen met Stuart Turnbull, (Universiteit van Houston), is het Jarrow-Turnbull-model een “gereduceerd” kredietmodel. Kredietmodellen met gereduceerde vorm concentreren zich op het beschrijven van faillissementen als een statistisch proces, in tegenstelling tot een micro-economisch model van de kapitaalstructuur van het bedrijf. (Dit laatste proces vormt de basis van algemene “structurele kredietmodellen”.) Het Jarrow-Turnbull-model maakt gebruik van een willekeurig rentekader. Financiële instellingen werken vaak met zowel structurele kredietmodellen als die van Jarrow-Turnbull bij het bepalen van het risico op wanbetaling.

Geavanceerde systemen op basis van interne ratings helpen banken ook bij het bepalen van de verlies bij wanbetaling (LGD) en de blootstelling bij wanbetaling (EAD). Verlies bij wanbetaling is het geldbedrag dat verloren gaat in het geval een lener in gebreke blijft; terwijl exposure at default (EAD) de totale waarde is waaraan een bank wordt blootgesteld op het moment dat deze in gebreke blijft.

Geavanceerde systemen op basis van interne ratings en kapitaalvereisten

Vastgesteld door regelgevende instanties, zoals de  Bank for International Settlements, de  Federal Deposit Insurance Corporation en de  Federal Reserve Board, bepalen de kapitaalvereisten de hoeveelheid liquiditeit die  nodig is voor een bepaald niveau van activa bij veel financiële instellingen. Ze zorgen er ook voor dat banken en deposito-instellingen voldoende kapitaal hebben om zowel  exploitatieverliezen te dragen  als opnames te honoreren. AIRB kan financiële instellingen helpen bij het bepalen van deze niveaus.