Franco Modigliani

Wie was Franco Modigliani?

Franco Modigliani was een neo-keynesiaanse econoom die de Nobelprijs ontving in 1985. Modigliani werd geboren in 1918 in Rome, Italië en kwam later naar de Verenigde Staten bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Hij is vooral bekend om zijn bijdragen aan de consumptietheorie, financiële economie en voor de theorie die hij ontwikkelde, de zogenaamde Modigliani-Millert-theorie van bedrijfsfinanciering.

Leven en carrière

Modigliani studeerde aanvankelijk rechten aan de Sapienza Universiteit van Rome. Nadat hij naar de Verenigde Staten was geëmigreerd, behaalde hij zijn doctoraat in de economie aan de New School for Social Research. Hij doceerde aan Bard College aan de Columbia University voordat hij professor werd aan de University of Illinois in Urbana-Champaign, Carnegie Mellon University en het Massachusetts Institute of Technology. Modigliani was voorzitter van de American Economic Association, de American Finance Association en de American Econometric Society. Hij werkte ook als adviseur van Italiaanse banken en politici, de Amerikaanse schatkist, het Federal Reserve System en een aantal Europese banken. Hij ontving in 1985 de Nobelprijs voor de economie voor zijn ontwikkeling van modellen voor particuliere consumptie en bedrijfsfinanciering. 

Bijdragen

Modigliani’s vroege bijdragen waren op het gebied van socialisme en centraal geleide economieën, waarvoor hij een onderscheiding ontving van de Italiaanse fascistische dictator Benito Mussolini. Zijn meest opmerkelijke bijdragen aan de economie omvatten zijn levenscyclusconsumptietheorie en de Modigliani-Miller-stelling van bedrijfsfinanciering. Hij leverde ook belangrijke bijdragen aan de theorieën van rationele verwachtingen en de niet-versnellende inflatie van werkloosheid (NAIRU). 

Socialistische en fascistische economie

In zijn vroege carrière in Italië, en daarna in de Verenigde Staten, schreef Modigliani uitgebreid over de mogelijkheid van een rationeel beheer van een commando-economie door een centrale planner. Als student in Rome won hij een nationale opstelwedstrijd voor een paper waarin hij pleitte voor controle van de economie door de overheid. Hij schreef voor de Tweede Wereldoorlog een reeks artikelen ten gunste van de fascistische principes van economisch beheer door de staat, en later in een artikel uit 1947 de overgang naar de markt, een centrale planning van prijzen en productie in socialistische stijl. Dit werk werd in het Italiaans gepubliceerd en was minder invloedrijk dan zijn andere werk totdat het halverwege de jaren 2000 in het Engels werd vertaald. 

Levenscyclusconsumptietheorie

Een van Modigliani’s vroege bijdragen aan de economie was de levenscyclusconsumptietheorie, die zegt dat individuen in de eerste plaats geld sparen tijdens hun vroege jaren om hun latere jaren te betalen. Het idee is dat mensen de voorkeur geven aan een relatief stabiel consumptieniveau, lenen (of besparingen die aan hen worden doorgegeven) terwijl ze jong zijn, sparen op middelbare leeftijd wanneer de inkomsten hoog zijn en sparen als ze met pensioen gaan. Dit introduceert leeftijdsdemografie als een factor die helpt om een ​​keynesiaanse consumptiefunctie voor de economie te bepalen.

Stelling van Modigliani-Miller

Zijn andere belangrijke bijdrage, in samenwerking met Merton Miller, was de stelling van Modigliani-Miller, die de basis vormde voor de analyse van de kapitaalstructuur in corporate finance. Kapitaalstructuuranalyse helpt bedrijven bij het bepalen van de meest effectieve en voordelige manieren om hun bedrijven te financieren met een combinatie van eigen vermogen en schulden. De stelling van Modigilani-Miller stelt dat als financiële markten efficiënt zijn, dit mengsel geen verschil zal maken voor de waarde van het bedrijf. Deze stelling zou de basis gaan vormen van een groot deel van de moderne bedrijfsfinanciering.

Rationele verwachtingen

Modigliani leverde een fundamentele bijdrage aan de theorie van rationele verwachtingen in een paper uit 1954, waarin werd gesteld dat mensen hun economisch gedrag aanpassen op basis van de impact die ze verwachten dat het overheidsbeleid op hen zal hebben. Ironisch genoeg zou de rationele verwachtingstheorie door andere economen worden ontwikkeld tot een grote en brede kritiek op de effectiviteit van keynesiaans macro-economisch beleid (waar Modigliani voor stond).

NAIRU

In een paper uit 1975 betoogde Modigliani dat monetairbeleidsmakers zich bij het bepalen van hun beleid moesten richten op output en werkgelegenheid. Het juiste doel, zo stelde hij, zou het niet-inflatoire werkloosheidspercentage zijn, dat hij schatte op ongeveer 5,5%. Ironisch genoeg, hoewel zijn paper expliciet tegen het monetarisme en in het voordeel van het keynesianisme was, zou zijn idee verder worden ontwikkeld tot de theorie van de NAIRU, die een krachtige kritiek zou worden op het keynesiaanse macro-economische beleid.