Hoe heeft George Soros de Bank of England gebroken?
In Groot-Brittannië staat Black Wednesday, die plaatsvond op 16 september 1992, nu bekend als de dag waarop speculanten ‘het pond braken’, wat een eufemisme is dat wordt gebruikt om het moment te beschrijven waarop de marktkrachten samenkwamen om de Britse regering te dwingen te vertrekken. het Europees wisselkoersmechanisme (ERM) door zijn munt uit die overeenkomst te schrappen. Toetreding tot de ERM maakte deel uit van de poging van Groot-Brittannië om de eenmaking van de Europese economieën te helpen. Het werd echter al snel duidelijk dat Groot-Brittannië zich niet kon houden aan de overeengekomen voorwaarden die leidden tot de schrapping van zijn valuta, het Britse pond ( GBP ), uit de overeenkomst.
Belangrijkste leerpunten
- 16 september 1992, bekend als Black Wednesday, was de dag waarop speculanten de Britse regering dwongen om het pond uit het Europese wisselkoersmechanisme (ERM) te halen.
- Groot-Brittannië sloot zich aan bij de ERM in een geconcentreerde poging om de eenwording van de Europese economieën te stimuleren – een poging die helaas mislukte.
- In de aanloop naar de jaren negentig had het Britse pond de Duitse Duitse mark overschaduwd, wat het schadelijke effect had dat de inflatie in Groot-Brittannië sterk opliep.
Hoewel het zich onderscheidde van de Europese valuta, had het Britse pondin de aanloop naar de jaren negentigde Duitse mark (DEM)overschaduwd, waardoor Groot-Brittannië met lage rentetarieven en hoge inflatie bleef. Groot-Brittannië trad toe tot het wisselkoersarrangement in de hoop zijn valuta boven 2,7 DEM tot GBP te houden. Dit was fundamenteel ondeugdelijk, voornamelijk vanwege het feit dat de inflatie in Groot-Brittannië vele malen hoger was dan die van Duitsland.
De onderliggende problemen die inherent waren aan de opname van het pond in het WKM werden verergerd door de aanzienlijke economische spanning als gevolg van de hereniging van Duitsland. Dit zette op zijn beurt de Duitse mark onder druk als de kernvaluta voor het ERM. De drang naar Europese eenwording trof ook hobbels op de weg tijdens de totstandkoming van het Verdrag van Maastricht, dat bedoeld was om de euro tot stand te brengen. Speculanten begonnen het WKM onder de loep te nemen, waardoor ze zich afvroegen hoe lang vaste wisselkoersen de natuurlijke marktkrachten konden bestrijden.
Het Verdrag van Maastricht is in het leven geroepen als vervolg op eerdere verdragen tot oprichting van de Europese Gemeenschappen (EG), de eerste pijler van de EU.
Toen Groot-Brittannië het schrift aan de muur zag, verhoogde het zijn rentetarieven voor de tieners in een poging meer mensen naar het pond te trekken. Echter, speculanten zoals George Soros begon zwaar te kort de munt. Bijgevolg heeft de Britse regering gaf in en trok zich terug uit het ERM, nadat duidelijk werd dat het miljarden ponden verloor in zijn poging om zijn munt kunstmatig boei naar hogere niveaus.
Hoewel dit een moeilijke beslissing was, kwam het pond sterker terug naarmate de Britse economie sterker werd toen de inflatie onder controle was en de hoge rentetarieven werden verlaagd. Soros verdiende voor zijn aandeel in het “afdwingen” van de marktdynamiek $ 1 miljard aan de deal en versterkte zijn reputatie als de belangrijkste valutaspeculant ter wereld. (Voor meer informatie over de prestatie van Soros ten opzichte van het Britse pond, bekijk The Greatest Currency Trades Ever Made.)