Gibson’s paradox

Wat is de paradox van Gibson?

De paradox van Gibson is gebaseerd op een economische observatie van de Britse econoom Alfred Herbert Gibson over de positieve correlatie tussen rentetarieven en groothandelsprijsniveaus. John Maynard Keynes noemde deze relatie later een paradox omdat hij beweerde dat deze niet kon worden verklaard door bestaande economische theorieën.

Inzicht in Gibson’s paradox

De basis van Gibsons paradox is het jarenlange empirische bewijs, verzameld door Alfred Gibson, dat een positieve correlatie aantoonde tussen het rendement van British Consols (eeuwigdurende obligaties uitgegeven door de Bank of England) en een Wholesale Index-nummer (een vroege versie van een modern prijsniveau index) over een periode van meer dan 100 jaar. Eerder onderzoek door andere economen had deze relatie ook beschreven, maar Keynes was de eerste die dit de Gibson-paradox noemde. Keynes geloofde dat Gibson deze relatie had ontdekt en wijdde een hele sectie in zijn boek “A Treatise on Money” aan Gibsons cijfers. 

Keynes geloofde niet dat de neiging van prijzen en rente om samen te stijgen en te dalen tijdens cycli van kredietexpansie en deflatie de sterke, langdurige, positieve correlatie verklaarde. Hij wees er specifiek op dat hij niet dacht dat het bekende Fisher-effect de positieve correlatie van prijzen en rentetarieven kan verklaren, omdat hij (ten onrechte) geloofde dat het Fisher-effect alleen van toepassing zou kunnen zijn op nieuwe leningen en niet op obligatierendementen op de secundaire markt.. Hij besloot het in plaats daarvan een paradox te noemen en een manier te vinden om het in zijn eigen nieuwe theorie in te passen.

Om dit te doen, beweerde Keynes dat de marktrente plakkerig is en zich niet snel genoeg aanpast om sparen en beleggen in evenwicht te brengen. Daarom, zo betoogde hij, zullen de besparingen de investeringen overtreffen in perioden waarin de rentetarieven dalen en de investeringen de sparen overtreffen wanneer de rentetarieven stijgen. Volgens zijn theorie over hoe prijsniveaus worden bepaald, zegt Keynes dat dit impliceert dat wanneer de rente daalt, het prijsniveau zal dalen en wanneer de rente stijgt, het prijsniveau zal stijgen. Dit, zei Keynes, verklaart de paradox. 

Geschiedenis van Gibson’s Paradox

De relevantie van de zogenaamde Gibson-paradox in de moderne economie is twijfelachtig omdat de monetaire en financiële omstandigheden waaronder deze plaatsvond, en die de basis vormden van de correlatie – namelijk de gouden standaard en rentetarieven die meestal door markten werden bepaald – niet langer bestaan. In plaats daarvan bepalen de centrale banken het monetaire beleid zonder verwijzing naar een grondstofstandaard en manipuleren ze routinematig het niveau van de rentetarieven. 

Onder de paradox van Gibson was de correlatie tussen rentetarieven en prijzen een marktgedreven fenomeen, dat niet kan bestaan ​​wanneer rentetarieven kunstmatig worden gekoppeld aan inflatie door tussenkomst van de centrale bank. Gedurende de periode die Gibson bestudeerde, werden de rentetarieven bepaald door de natuurlijke relatie tussen spaarders en leners om vraag en aanbod in evenwicht te brengen. Het monetaire beleid van de afgelopen decennia heeft die relatie onderdrukt.

Economen hebben mogelijke verklaringen aangedragen om de paradox van Gibson in de afgelopen decennia op te lossen. Maar zolang de relatie tussen rentetarieven en prijzen kunstmatig losgekoppeld blijft, is er misschien niet genoeg belangstelling van de huidige macro-economen om het verder na te streven. Uiteindelijk was Gibsons paradox noch die van Gibson (die eerder door anderen was ontdekt) noch een echte paradox (aangezien plausibele verklaringen al bestonden op het moment van Keynes ‘schrijven en sindsdien zijn er meer onderzocht) en is van weinig belang behalve dat het een historische voetnoot is. naar het gouden standaardtijdperk.