De geschiedenis van verzekeringen

Wat is de verzekeringsgeschiedenis?

Als risico is als een smeulende steenkool die op elk moment brand kan veroorzaken, is verzekering de brandblusser van de beschaving. Het belangrijkste concept van verzekering – het spreiden van risico’s over velen – is zo oud als het menselijk bestaan. Of het nu ging om het jagen op reuzenelanden in een groep om het risico te spreiden om te worden doodgeslagen of om vracht te verschepen in verschillende caravans om te voorkomen dat de hele lading aan een plunderende stam verloren ging, mensen zijn altijd op hun hoede geweest voor risico’s. Landen en hun burgers moeten risico’s over grote aantallen mensen spreiden en risico’s verplaatsen naar entiteiten die ermee om kunnen gaan. Dit is hoe de verzekering is ontstaan.

Inzicht in de geschiedenis van verzekeringen

Het concept van verzekering dateert uit ten minste de 18e eeuw voor Christus, met de code van Hammurabi.

King Hammurabi’s Code en Early Insurance

Volgens sommige verslagen verscheen de vroegste geschreven verzekeringspolis in de oudheid op een Babylonische monument met de code van koning Hammurabi erin gegraveerd. De code van Hammurabi was een van de eerste voorbeelden van geschreven wetten.

Deze oude wetten waren in de meeste opzichten extreem, maar een ervan bood een basisverzekering in die zin dat een schuldenaar zijn leningen niet hoefde terug te betalen als een persoonlijke catastrofe het onmogelijk maakte (handicap, overlijden, overstroming, enz.).

Middeleeuwse gilden zorgden voor groepsdekking

In de middeleeuwen werden de meeste ambachtslieden opgeleid via het gildesysteem. Leerlingen brachten hun jeugd door met werken voor meesters voor weinig of geen loon. Toen ze zelf meester werden, betaalden ze contributie aan het gilde en leidden ze hun eigen leerlingen op.

De rijkere gilden hadden grote schatkisten die als een soort verzekeringsfonds fungeerden. Als de praktijk van een meester afbrandde – wat vaak voorkomt in de grotendeels houten steden van middeleeuws Europa – zou het gilde het herbouwen met geld uit eigen middelen. Als een meester werd beroofd, zou het gilde hun verplichtingen nakomen totdat er weer geld binnenstroomde. Als een meester plotseling werd uitgeschakeld of vermoord, zou het gilde hen of hun overlevende gezin ondersteunen.

Dit vangnet moedigde meer mensen aan om de landbouw te verlaten om een ​​beroep te doen. Als gevolg hiervan nam het aantal goederen dat beschikbaar was voor de handel toe, evenals het aanbod aan goederen en diensten. De basisverzekering die door gilden wordt gebruikt, bestaat nog steeds in de vorm van groepsdekking.

Risico’s verspreiden in gevaarlijke wateren

Aan het einde van de 17e eeuw begon de scheepvaart tussen de Nieuwe Wereld en de Oude, toen er koloniën werden opgericht en exotische goederen werden teruggevoerd. De acceptatiepraktijk ontstond in dezelfde Londense koffiehuizen die fungeerden als de onofficiële effectenbeurs van het Britse rijk. Een koffiehuis dat eigendom was van Edward Lloyd, later van Lloyd’s of London, was de belangrijkste ontmoetingsplaats voor kooplieden, reders en anderen die op zoek waren naar verzekering.

Er werd een basissysteem opgezet om reizen naar de Nieuwe Wereld te financieren. In de eerste fase zochten kooplieden en bedrijven financiering bij de risicokapitalisten van die tijd. Ze zouden op hun beurt mensen helpen vinden die kolonisten wilden worden, meestal uit de meer wanhopige delen van Londen, en ze zouden proviand voor de reis kopen.

In ruil daarvoor kregen de durfkapitalisten een deel van de opbrengst van de goederen die de kolonisten zouden produceren of vinden in Amerika. Algemeen werd aangenomen dat je in Amerika geen twee afslagen naar links kon nemen zonder een aanbetaling van goud of andere edelmetalen te vinden. Toen bleek dat dit niet helemaal waar was, financierden durfkapitalisten nog steeds reizen voor een deel van het nieuwe bumpergewas: tabak. 

Nadat een reis was verzekerd door durfkapitalisten, gingen de kooplieden en reders naar Lloyd’s om een ​​kopie van het vrachtformulier van het schip te overhandigen, zodat de investeerders en verzekeraars die daar bijeen waren gekomen, het konden lezen. Degenen die geïnteresseerd waren in het nemen van het risico getekend onderaan het manifest onder het cijfer dat aangeeft voor welk deel van de lading zij de verantwoordelijkheid namen (vandaar, onderschrijven). Op deze manier zou een enkele reis meerdere verzekeraars hebben, die probeerden hun eigen risico te spreiden door aandelen te nemen in verschillende reizen.

Tegen 1654 ontdekten Blaise Pascal, de Fransman die ons de eerste rekenmachine gaf, en zijn landgenoot Pierre de Fermat een manier om waarschijnlijkheden uit te drukken en de risiconiveaus beter te begrijpen. Die doorbraak begon de acceptatiepraktijk te formaliseren en verzekeringen betaalbaarder te maken..

Brandverzekering komt uit de as

In 1666 verwoestte de Grote Brand van Londen meer dan 13.000 gebouwen. Londen was nog steeds aan het herstellen van de pest die het een jaar eerder begon te verwoesten, en veel overlevenden zaten zonder huis. Als reactie op de chaos en verontwaardiging die volgden op het platbranden van Londen, vormden groepen verzekeraars die zich uitsluitend met maritieme verzekeringen hadden beziggehouden, nu bedrijven die brandverzekeringen aanboden.

Geschiedenis van levensverzekeringen

Levensverzekeringen ontstonden in de 16e en 17e eeuw in Engeland, Frankrijk en Nederland. De eerste bekende levensverzekeringspolis in Engeland werd uitgegeven in 1583. Maar bij gebrek aan de instrumenten om het risico goed in te schatten, faalden veel van de groepen die verzekeringen aanboden uiteindelijk. Dat begon te veranderen in 1693, toen de eerste moderne sterftetafel was ontwikkeld door de astronoom en wiskundige Edmund Halley, tegenwoordig vooral bekend als de naamgenoot van Halley’s Comet.

Verzekering emigreert naar Amerika… langzaam

Verzekeringsmaatschappijen floreerden in Europa, vooral na de industriële revolutie. Aan de overkant van de Atlantische Oceaan, in Amerika, was het verhaal heel anders. Het leven van kolonisten was beladen met gevaren die geen enkele verzekeringsmaatschappij zou aanraken. Zo hebben honger en aanverwante ziekten tussen 1609 en 1610 bijna drie van de vier kolonisten in de nederzetting Jamestown gedood, een sombere periode die bekend werd als “The Starving Time”.

Uiteindelijk heeft het meer dan 100 jaar geduurd voordat verzekeringen zich in Amerika vestigden en toen het eindelijk zover was, beginnend rond de jaren 1750, bracht het de volwassenheid in zowel de praktijk als de polissen die in diezelfde periode in Europa werden ontwikkeld. Zie ” The History of Insurance in America ” voor meer informatie hierover.