De geschiedenis van de T-Bill Auction
Tegen het einde van de Eerste Wereldoorlog hadden de VS een staatsschuld van ongeveer $ 27 miljard opgebouwd. Om dat aantal in context te plaatsen: bedenk dat de schuld in 1914 minder dan $ 3 miljard bedroeg. Factor in de lasten van een oorlogstoeslag die president Woodrow Wilson op de Amerikaanse inkomens heeft geplaatst en een belastingtarief voor de personenbelasting tot 73%, en het is duidelijk dat 1920 een somber jaar was voor de Amerikaanse economie.
De VS konden hun schuld niet aflossen door de verkoop van Liberty- en Victory obligaties en kortlopende schuldinstrumenten, zogenaamde schuldbewijzen. Bovendien kon de Schatkist niet meer aan Schatkistrente uitkeren dan via inkomstenbelastingen, vooral wanneer het publiek die tarieven verlaagd wilde hebben.
Dit is wat leidde tot de eerste T-bill-veiling in 1929.
Geldproblemen
President Warren Harding ondertekende de Revenue Act van 1921 en verlaagde het hoogste tarief van de inkomstenbelasting van 73 naar 58%, in combinatie met een kleine verlaging van de belasting op het inkomen. Het wetsvoorstel verhoogde ook de vermogenswinstbelasting van 10 naar 12,5%. Doordat de totale inkomsten daalden, werd de Schatkist gedwongen tot een serieuze manier van schuldbeheer, vooral op korte termijn.
Tijdens de oorlogsjaren gaf de regering kortlopende, maandelijkse en tweewekelijkse inschrijvingen uit op schuldbewijzen met een looptijd van één jaar of minder. Tegen het einde van de oorlog in 1919 overschreed het uitstaande bedrag van de federale schuld wat comfortabel kon worden terugbetaald.
De Schatkist stelde de couponrente vast op een vaste prijs en verkocht de certificaten tegen nominale waarde. De couponrente lag net boven de geldmarktrente . Instellingen hebben overtekend op deze beleggingsopties. De regering betaalde geld uit overschotten, niet wetende wat het overschot zou zijn of zelfs of er een zou bestaan.
De geboorte van T-Bills
De Amerikaanse schatkist had niet de bevoegdheid om de financiële structuren van de overheid te veranderen of nieuwe te introduceren. Dus werd er formele wetgeving ondertekend door president Herbert Hoover om een nieuwe beveiliging op te nemen met nieuwe marktafspraken.
Er werden nulcouponobligaties voorgesteld met een looptijd tot één jaar, die zouden worden uitgegeven met een korting op de nominale waarde. Nulcouponobligaties zouden vanwege hun kortlopende karakter bekend komen te staan als schatkistpapier.
De wetgeving veranderde het aanbod van de Schatkist op abonnementen met een vaste prijs in een veilingsysteem op basis van concurrerende biedingen om de laagste markttarieven te garanderen. Alle deals zouden contant worden afgehandeld en de overheid zou T-bills mogen verkopen als er geld nodig was.
Tijdens de eerste uitgifte, eind 1929, bood de Amerikaanse schatkist de eerste uitgifte van 13-weekse rekeningen aan.
De regering had nu een manier om goedkoop geld te krijgen om haar activiteiten te financieren.
T-Bill-progressie
In 1930 verkocht de regering rekeningen op veilingen in de tweede maand van elk kwartaal om de leningen te beperken en de rentekosten te verlagen. Alle vier veilingen in 1930 zagen kopers herfinancieren met nieuwere rekeningen.
In 1934, en als gevolg van het succes van eerdere veilingen van rekeningen, werden schuldbewijzen geëlimineerd. Eind 1934 waren T-bills de enige financieringsmechanismen op korte termijn voor de overheid.
In 1935 ondertekende president Franklin Delano Roosevelt de Baby Bonds Bill die de regering later in staat zou stellen om Series HH, EE en I-obligaties uit te geven als andere mechanismen om haar activiteiten te financieren.
Tegenwoordig houdt de Amerikaanse regering elke maandag of zoals gepland marktveilingen. Maandelijks worden vierwekelijkse, 28-daagse T-bills geveild; T-bills van 13 weken en 91 dagen worden elke drie maanden geveild; T-Bills van 26 weken en 182 dagen worden om de zes maanden geveild.
Het komt neer op
Het debat over de vraag of schulden moeten of kunnen worden overgedragen aan toekomstige generaties eindigde in de jaren twintig toen de overheid, door middel van bekwaam schuldenbeheer, een continu overschot produceerde. Ondanks vroege en aanhoudende problemen van te veel abonnementen en inconsistente prijsmechanismen voor aanbiedingen met vaste prijzen, slaagde de regering er toch in haar behoeften te financieren.
Bij de totstandkoming van het T-Bill-systeem zijn een aantal financiële problemen weggenomen. Die markt is tegenwoordig een van de grootste ter wereld, en sommige beleggers kunnen zelfs staatsobligaties rechtstreeks van de Fed kopen.