Hoe lang heeft de VS fiscale tekortkomingen?
De Verenigde Staten begonnen hun geschiedenis met een schuldenlast van meer dan $ 70 miljoen aan de Fransen en de Nederlanders na het einde van de Revolutionaire Oorlog in 1783. Het eerste feitelijke begrotingstekort in het federale grootboek liep echter pas tegen het einde van dat decennium.
Een geschiedenis van begrotingstekorten
In september 1789 onderhandelde Alexander Hamilton, de toenmalige minister van Financiën, over voorwaarden met de Bank of New York en de Bank of North America om $ 19.608,81 te lenen om tekorten binnen de Amerikaanse begroting aan te pakken.
Het begin van de tekortuitgaven
Hamilton was een groot voorstander van een grote, machtige federale regering, in tegenstelling tot zijn rivaal, Thomas Jefferson. Hij was van mening dat lopende begrotingstekorten het jonge land zouden kunnen helpen zich te vestigen en wilde actief staatsobligaties uitgeven, gedekt door inkomsten uit tarieven. Hamilton’s plan was gebaseerd op de obligaties uitgegeven door de Bank of England na de oprichting in 1694, waardoor Groot-Brittannië tijdens hun conflicten meer geld kon inzamelen dan de Fransen.
De Amerikaanse regering voelde zich gemachtigd om vanaf dat moment te lenen, en na de oorlog van 1812 bedroeg de totale overheidsschuld meer dan $ 115 miljoen.
Toen de schuld daadwerkelijk werd afbetaald
Andrew Jackson, de zevende president van de VS, vond dat lopende tekorten immoreel waren en dat het dragen van schulden de natie verzwakte. In 1835, minder dan zes jaar na zijn aantreden, betaalde Jackson de volledige staatsschuld af door de overheidsuitgaven te beperken en federale gronden te verkopen. Dit is de enige keer in de geschiedenis van de VS dat de totale schuld van het land volledig is afbetaald.
De grote depressie en financieringsoorlogen
Vóór 1930 waren bijna alle begrotingstekorten van de Amerikaanse regering het resultaat van oorlogen. De burgeroorlog veroorzaakte enorme tekorten op de lopende rekening waardoor de natie na 1865 meer dan $ 2,5 miljard verschuldigd was. De aard van de schulden veranderde na de Grote Depressie en de opkomst van de Keynesiaanse economie.
De mate waarin de Britse econoom John Maynard Keynes de overheidsuitgaven in de 20e eeuw heeft beïnvloed, kan moeilijk genoeg worden benadrukt. Terwijl zowel de Hoover- als de Roosevelt-administratie projecten voor openbare werken uitbreidden en experimenteerde met begrotingstekorten in het licht van de Grote Depressie, was het Keynes die de macro-economische rechtvaardiging verschafte voor het maken van grote begrotingstekorten om de totale vraag te stimuleren en recessies te bestrijden.
De VS kampten met ernstige begrotingstekorten tijdens de Grote Depressie en de Tweede Wereldoorlog. In de jaren veertig zorgden de uitgaven voor oorlogsinspanningen voor de grootste tekorten als percentage van het totale bruto binnenlands product of het bbp in de Amerikaanse geschiedenis. Een meer terughoudend bestedingsbeleid vond plaats in de jaren vijftig en ging min of meer door tot het begin van de oorlog in Vietnam en Lyndon Johnson’s Great Society.
Moderne tekortuitgaven
Sinds 1970 heeft de federale regering gedurende elk boekjaar alle jaren op vier na, van 1998 tot 2001, tekorten opgelopen. Het effect van deze cumulatieve begrotingstekorten wordt besproken door politieke analisten en economen, maar hun oorsprong is veel minder controversieel.
Sinds de tijd van Alexander Hamilton is de Amerikaanse regering overgestapt op begrotingstekorten als middel om oorlogen te financieren, de federale invloed te vergroten en openbare diensten te verlenen zonder belasting te hoeven heffen of bestaande programma’s te moeten verlagen.