Industrialisatie van importvervanging – ISI
Wat is importvervangende industrialisatie (ISI)?
Importsubstitutie-industrialisatie (ISI) is een theorie van de economie die doorgaans wordt gevolgd door ontwikkelingslanden of opkomende marktlanden die proberen hun afhankelijkheid van ontwikkelde landen te verminderen. De aanpak is gericht op de bescherming en incubatie van nieuw gevormde binnenlandse industrieën om sectoren volledig te ontwikkelen, zodat de geproduceerde goederen concurrerend zijn met geïmporteerde goederen. Volgens de ISI-theorie maakt het proces lokale economieën en hun naties zelfvoorzienend.
Belangrijkste leerpunten
- Importsubstitutie-industrialisatie is een economische theorie die wordt gevolgd door ontwikkelingslanden die hun afhankelijkheid van ontwikkelde landen willen verminderen.
- ISI richt zich op de bescherming en incubatie van nieuw gevormde binnenlandse industrieën om sectoren volledig te ontwikkelen, zodat de geproduceerde goederen concurrerend zijn met geïmporteerde goederen.
- In de jaren tachtig en negentig begonnen ontwikkelingslanden het ISI-beleid af te wijzen.
Inzicht in importvervangende industrialisatie (ISI)
Het primaire doel van de geïmplementeerde substitutie-industrialisatietheorie is het beschermen, versterken en laten groeien van lokale industrieën met behulp van een verscheidenheid aan tactieken, waaronder tarieven, importquota en gesubsidieerde staatsleningen. Landen die deze theorie toepassen, proberen productiekanalen te ondersteunen voor elke fase van de ontwikkeling van een product.
ISI druist rechtstreeks in tegen het concept van comparatieve voordelen dat optreedt wanneer landen gespecialiseerd zijn in het produceren van goederen tegen lagere alternatieve kosten en deze exporteren.
The History of Import Substitution Industrialisatie (ISI) Theory
ISI verwijst naar het beleid van ontwikkelingseconomie van de 20 ste eeuw. De theorie zelf wordt echter al sinds de 18e eeuw bepleit en werd gesteund door economen zoals Alexander Hamilton en Friedrich List.
Landen implementeerden aanvankelijk ISI-beleid in het mondiale zuiden (Latijns-Amerika, Afrika en delen van Azië), waar het de bedoeling was zelfvoorziening te ontwikkelen door binnen elk land een interne markt te creëren. Het succes van het ISI-beleid werd mogelijk gemaakt door het subsidiëren van vooraanstaande industrieën, zoals energieopwekking en landbouw, en het aanmoedigen van nationalisatie en protectionistisch handelsbeleid.
Niettemin begonnen ontwikkelingslanden ISI langzaam af te wijzen in de jaren tachtig en negentig na de opkomst van de wereldwijde marktgestuurde liberalisering, een concept gebaseerd op het Internationaal Monetair Fonds en de structurele aanpassingsprogramma’s van de Wereldbank.
The Theory of Import Substitution Industrialisatie (ISI)
ISI-theorie is gebaseerd op een groep ontwikkelingsbeleid. De basis voor deze theorie wordt gevormd door het argument van de jonge industrie, de Singer-Prebisch-thesis en de keynesiaanse economie. Vanuit deze economische perspectieven kan een groep praktijken worden afgeleid: een werkend industriebeleid dat de productie van strategische substituten subsidieert en organiseert, handelsbelemmeringen zoals tarieven, een overgewaardeerde valuta die fabrikanten helpt bij het importeren van goederen, en een gebrek aan steun voor directe buitenlandse investeringen.
Gerelateerd aan en verweven met ISI is de school van de structuralistische economie. Geconceptualiseerd in het werk van idealistische economen en financiële professionals zoals Hans Singer, Celso Furtado en Octavio Paz, benadrukt deze school het belang om bij economische analyse rekening te houden met structurele kenmerken van een land of een samenleving. Dat zijn politieke, sociale en andere institutionele factoren.
Een cruciaal kenmerk is de afhankelijke relatie die opkomende landen vaak hebben met ontwikkelde landen. Structuralistische economietheorieën kregen verder bekendheid via de Economische Commissie voor Latijns-Amerika van de Verenigde Naties (ECLA of CEPAL, het acroniem in het Spaans). In feite is het Latijns-Amerikaanse structuralisme een synoniem geworden voor het tijdperk van ISI dat bloeide in verschillende Latijns-Amerikaanse landen van de jaren vijftig tot de jaren tachtig.
Voorbeeld uit de praktijk van industrialisatie van importvervanging (ISI)
Dat tijdperk begon met de oprichting van ECLA in 1950, met de Argentijnse centrale bankier Raul Prebisch als uitvoerend secretaris. Prebish schetste in een rapport een interpretatie van de ontluikende transitie van Latijns-Amerika van primaire exportgeleide groei naar intern georiënteerde stedelijk-industriële ontwikkeling. Dat rapport werd ” het stichtingsdocument van het Latijns-Amerikaanse structuralisme ” (om een academische paper te citeren) en een virtuele handleiding voor de industrialisatie van importvervanging.
Geïnspireerd door Prebisch ‘oproep tot bewapening, maakten de meeste Latijns-Amerikaanse landen in de daaropvolgende jaren een of andere vorm van ISI door. Ze breidden de productie van niet-duurzame consumptiegoederen uit, zoals voedsel en dranken, en breidden vervolgens uit naar duurzame goederen, zoals auto’s en apparaten. Sommige landen, zoals Argentinië, Brazilië en Mexico, ontwikkelden zelfs binnenlandse productie van meer geavanceerde industriële producten zoals machines, elektronica en vliegtuigen.
Hoewel de implementatie van ISI op verschillende manieren succesvol was, leidde het tot hoge inflatie en andere economische problemen. Toen deze werden verergerd door stagnatie en buitenlandse schuldencrises in de jaren zeventig, zochten veel Latijns-Amerikaanse landen leningen bij het IMF en de Wereldbank. Op aandringen van deze instellingen moesten deze landen hun ISI-protectionistische beleid laten vallen en hun markten openstellen voor vrijhandel.