Internationale Arbeidsorganisatie (ILO)
Wat is de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO)?
De Internationale Arbeidsorganisatie (ILO) is eenagentschap van de Verenigde Naties (VN). Het doel van de IAO is om sociale en economische rechtvaardigheid te bevorderen door internationale arbeidsnormen vast te stellen. De IAO heeft 187 lidstaten en het hoofdkantoor is gevestigd in Genève, Zwitserland, met ongeveer 40 veldkantoren over de hele wereld. De normen die door de IAO worden gehandhaafd, zijn in grote lijnen bedoeld om wereldwijd toegankelijk, productief en duurzaam werk te garanderen in omstandigheden van vrijheid, gelijkheid, veiligheid en waardigheid.12
Belangrijkste leerpunten
- De Internationale Arbeidsorganisatie (ILO) is een agentschap van de Verenigde Naties (VN).
- Het doel van de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO) is om sociale en economische rechtvaardigheid te bevorderen door internationale arbeidsnormen vast te stellen.
- De conventies en protocollen van de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO) leveren een belangrijke bijdrage aan het internationale arbeidsrecht.
Inzicht in de IAO
De Internationale Arbeidsorganisatie (ILO) werd opgericht in 1919 onder de Volkenbond en werd in 1946 opgenomen in de VN als een gespecialiseerd agentschap. De ILO is het eerste en oudste gespecialiseerde agentschap van de VN. Het doel van de organisatie isom te dienen als een verenigende kracht onder regeringen, bedrijven en arbeiders. Het benadrukt de noodzaak voor werknemers om door hun werk te genieten van voorwaarden van vrijheid, gelijkheid, veiligheid en menselijke waardigheid.
De IAO bevordert internationale arbeidsnormen via haar veldkantoren in Afrika, Latijns-Amerika en het Caribisch gebied, de Arabische staten, Azië en de Stille Oceaan, en Europa en Centraal-Azië. De organisatie geeft training over eerlijke arbeidsnormen, biedt technische samenwerking voor projecten in partnerlanden, analyseert arbeidsstatistieken en publiceert gerelateerd onderzoek, en organiseert regelmatig evenementen en conferenties om kritieke sociale en arbeidskwesties te onderzoeken. De IAO ontving in 1969 de Nobelprijs voor de Vrede. De organisatie werd erkend voor het verbeteren van broederschap en vrede tussen naties, het nastreven van fatsoenlijk werk en gerechtigheid voor arbeiders, en het verlenen van technische bijstand aan ontwikkelingslanden.5
De arbeidsnormen van de ILO zijn gepubliceerd in 190 verdragen en zes protocollen. Deze normen erkennen het recht op collectieve onderhandelingen, proberen gedwongen of verplichte arbeid uit te bannen en kinderarbeid af te schaffen, en maken een einde aan discriminatie met betrekking tot werk en beroep. Hierdoor leveren de protocollen en conventies van de ILO een belangrijke bijdrage aan het internationale arbeidsrecht.
De organisatie heeft een drieledige structuur die regeringen, werkgevers en werknemers samenbrengt. De drie belangrijkste organen van de IAO zijn de Internationale Arbeidsconferentie, het Besturende Lichaam en het Internationaal Arbeidsbureau. De Internationale Arbeidsconferentie komt jaarlijks bijeen om internationale arbeidsnormen te formuleren;het bestuursorgaan komt drie keer per jaar bijeen, fungeert als uitvoerende raad en bepaalt het beleid en de begroting van het agentschap;en het Internationaal Arbeidsbureau is het permanente secretariaat dat de organisatie bestuurt en activiteiten uitvoert.
ILO-lijst van internationale arbeidsnormen
Dit zijn juridische instrumenten die zijn gecreëerd door regeringen, werkgevers en werknemers die basisprincipes en rechten op het werk vastleggen. Ze nemen de vorm aan van verdragen / protocollen, die juridisch bindende internationale verdragen zijn die door de lidstaten zijn geratificeerd, of aanbevelingen, die niet-bindende richtlijnen zijn. De eerste worden gecreëerd en aangenomen op de jaarlijkse Internationale Arbeidsconferentie, waarna ze moeten worden bekrachtigd door de bestuursorganen, zoals een parlement of congres, van de lidstaten. Er zijn acht fundamentele conventies:
- Verdrag inzake vrijheid van vereniging en bescherming van het recht zich te organiseren, 1948 (nr.87)
- Verdrag betreffende het recht op organisatie en collectieve onderhandelingen, 1949 (nr.98)
- Verdrag inzake gedwongen arbeid, 1930 (nr. 29) (en het bijbehorende protocol van 2014)
- Verdrag betreffende de afschaffing van gedwongen arbeid, 1957 (Nr.105)
- Conventie over minimumleeftijd, 1973 (nr.138)
- Verdrag betreffende de ergste vormen van kinderarbeid, 1999 (nr.182)
- Verdrag inzake gelijke beloning, 1951 (Nr.100)
- Verdrag inzake discriminatie in arbeid en beroep, 1958 (nr.111)
Er zijn ook vier bestuursconventies die als belangrijk worden beschouwd voor “de werking van het internationale arbeidsnormenstelsel”:
- Arbeidsinspectie Verdrag, 1947 (Nr.81)
- Verdrag inzake werkgelegenheidsbeleid, 1964 (nr.122)
- Verdrag inzake arbeidsinspectie (landbouw), 1969 (nr.129)
- Verdrag inzake tripartiet overleg (internationale arbeidsnormen), 1976 (nr.144)
IAO-programma’s
De IAO heeft haar huidige technische projecten samengevoegd in vijf “vlaggenschipprogramma’s die zijn ontworpen om de efficiëntie en impact van haar ontwikkelingssamenwerking met kiezers op wereldschaal te vergroten.”Deze programma’s zijn:
BetterWork
Dit programma is gericht op het verbeteren van de arbeidsomstandigheden in de fabrieken van de kleding- en schoenenindustrie en wordt samen met de International Finance Corporation van de Wereldbankgroep uitgevoerd. De nadruk ligt op “blijvende verbeteringen in plaats van snelle oplossingen” en omvat acht landen op drie continenten, die hands-on werken met 1.250 fabrieken en meer dan 1,5 miljoen arbeiders. Het doel van het programma is “te bewijzen dat veilig, waardig werk productievere fabrieken betekent en een winstgevender bedrijfsmodel dat zowel werknemers, managers, landen als consumenten ten goede komt.”
Wereldwijd vlaggenschipprogramma voor het bouwen van speciale beschermingsvloeren (SPF’s) voor iedereen
Dit programma werd gelanceerd in 2016 en heeft op lange termijn de bedoeling “om de sociale bescherming uit te breiden tot de vijf miljard mensen die gedeeltelijk gedekt zijn of zonder sociale bescherming leven en de waardigheid die het biedt.”
Volgens de IAO heeft 73% van de wereldbevolking geen sociale bescherming, met vijf miljard mensen die dagelijks met angst leven. De IAO hoopt daar verandering in te brengen door “nationaal passende socialebeschermingssystemen en maatregelen voor iedereen, inclusief vloeren” te creëren. Het zal “regeringen, arbeiders- en werkgeversfederaties en maatschappelijke organisaties in 21 landen ondersteunen, in samenwerking met andere VN-agentschappen.”
Het eerste doel van het Global Flagship Program was om “130 miljoen levens te veranderen tegen 2020 door het opzetten van uitgebreide socialebeschermingssystemen in 21 landen en het voeren van een wereldwijde kennisontwikkelings- en onderwijscampagne.” Vanaf april 2021 geeft de website geen indicatie of dat doel al dan niet is behaald.
Met de komst van de COVID-19-pandemie is het ook de uitdaging aangegaan om de reacties van landen op de pandemie op te nemen in zijn missie om werknemers te beschermen.
Internationaal programma voor de uitbanning van kinderarbeid en dwangarbeid (IPEC +)
Volgens de IAO zijn er 152 miljoen kinderen die kinderarbeid verrichten, 40 miljoen mannen, vrouwen en kinderen in “moderne slavernij”, 24,9 miljoen mensen dwangarbeid en 15,4 miljoen mensen gedwongen huwelijken. Dit programma hoopt een einde te maken aan deze plagen. Het is een relatief nieuw programma dat twee oudere combineert op het gebied van kinderarbeid en dwangarbeid. IPEC + werkt samen met overheden, werkgevers en werknemers om:
- Versterk de technische en bestuurlijke capaciteit om transformatieve veranderingen in openbare instellingen, wetten en praktijken op alle niveaus te creëren
- Stimuleer effectieve betrokkenheid en samenwerking tussen de achterban en andere belanghebbenden
- Aanzienlijke uitbreiding van kennis en beleidsgerichte advisering en informatie
De doelstellingen zijn om kinderarbeid tegen 2025 uit te bannen en tegen 2030 een einde te maken aan dwangarbeid en mensenhandel, in overeenstemming met de VN-agenda voor duurzame ontwikkeling 2030, die in 2015 is aangenomen.
Veiligheid + gezondheid voor iedereen
Oorspronkelijk bekend als het Global Action for Prevention on Occupational Safety and Health (GAP-OSH) -programma, was dit bedoeld om “de gezondheid en veiligheid van werknemers in kleine en middelgrote ondernemingen te verbeteren door een wereldwijde preventiecultuur te bevorderen.”Het werd opgericht in 2016 en is actief in 15 landen en wereldwijd.
Volgens de IAO sterven elk jaar 2,78 miljoen werknemers aan werkgerelateerde verwondingen en ziekten en lijden 374 miljoen meer aan niet-fatale verwondingen. De verloren werkdagen zijn goed voor bijna 4% van het jaarlijkse bruto binnenlands product (bbp) van de wereld. De specifieke doelstellingen zijn:
- Gevaarlijke sectoren, zoals landbouw en bouw
- Werknemers die kwetsbaarder zijn voor arbeidsongevallen en beroepsziekten, waaronder jonge werknemers (15-24 jaar), vrouwen en migrerende werknemers
- Midden-en kleinbedrijf
- Wereldwijde toeleveringsketens
Met de komst van COVID-19 is het herbestemd om “een reeks op maat gemaakte interventies aan te bieden om tegemoet te komen aan de veiligheids- en gezondheidsbehoeften op korte en langere termijn van bestanddelen die verband houden met COVID-19.”
Banen voor vrede en veerkracht
Dit programma richt zich op het creëren van banen in landen waar conflicten en rampen plaatsvinden, met de nadruk op werkgelegenheid voor jongeren en vrouwen. De belangrijkste doelstellingen, die het hoopt te bereiken door instellingen op te bouwen, een sociale dialoog te voeren en fundamentele principes en rechten op het werk vast te stellen, zijn:
- Directe banencreatie en inkomenszekerheid bieden
- Verbetering van vaardigheden voor inzetbaarheid
- Ondersteuning van zelfstandigen, ondernemingen en coöperaties
- Overbrugging van vraag en aanbod van arbeidskrachten
24 miljoen
Het aantal nieuwe banen dat wereldwijd zou kunnen worden gecreëerd door over te schakelen naar een groene economie.
De toekomst van de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO)
In 2019 kwam de IAO bijeen voor de Global Commission on the Future of Work. Ter voorbereiding op de conferentie namen ongeveer 110 landen deel aan dialogen op regionaal en nationaal niveau. Het daaropvolgende rapport deed aanbevelingen voor regeringen over hoe de uitdagingen van de 21e-eeuwse arbeidsomgeving het beste kunnen worden aangepakt. Tot deze aanbevelingen behoorden een universele arbeidsgarantie, sociale bescherming van geboorte tot ouderdom en het recht op levenslang leren.
De IAO heeft ook onderzocht welke impact een overgang naar een groene economie zou hebben op de werkgelegenheid. Volgens de IAO zoueen overgang naar een groenere economie tegen 2030 wereldwijd 24 miljoen nieuwe banen kunnen creërenals het juiste beleid wordt ingevoerd.