Kenney-regel
Wat is de Kenney-regel?
De Kenney-regel verwijst naar een verhouding die een doel stelt van niet-verdiende premies ten opzichte van het overschot van polishouders van een verzekeraar van 2 tegen 1. Het is ontwikkeld door Roger Kenney en helpt het risico op insolventie van een verzekeringsmaatschappij te bepalen en te verminderen. De regel wordt vaak gebruikt door bedrijven die eigendoms- en ongevallenverzekeringen schrijven. Regelgevers kunnen de Kenney-regel gebruiken om een verzekeraar in staat te stellen claims uit te betalen en solvabel te blijven.
Belangrijkste leerpunten
- De Kenney-regel stelt een doel van niet-verdiende premies voor het overschot van polishouders van een verzekeraar van een 2-op-1-ratio.
- De Kenny-regel stelt dat de verhouding tussen het overschot van polishouders en de niet-verdiende premiereserve de sterkte aangeeft van de ene verzekeringsmaatschappij ten opzichte van de andere.
- Een hoger overschot van polishouders in vergelijking met niet-verdiende premies betekent dat een verzekeraar financieel sterk is.
De Kenney-regel begrijpen
The Kenney regel is genoemd naar Roger Kenney, een expert in verzekering financiën die het boek gepubliceerd Fundamentals of Fire en ongevallenverzekeringen Sterkte in 1949. Terwijl Kenney’s focus lag op het overnemen van eigendom verzekeringen, de regel is aangepast aan verzekeraars die onderschrijven andere soorten polissen, inclusief aansprakelijkheidsverzekering.
Deze regel, ook wel de Kenney-ratio genoemd, is een leidend principe dat door verzekeringsmaatschappijen wordt gehanteerd. De ratio varieert naargelang de verzekeringslijnen en wordt nog steeds veel gebruikt in het eigendoms- en ongevalsegment van de branche. De gemeenschappelijke ratio wordt traditioneel beschouwd als 2-op-1 van de netto premies ten opzichte van het overschot. Specifieke segmenten, zoals aansprakelijkheidsverzekeringen, gebruiken een iets andere verhouding: 3-op-1.
Maar wat betekent dit allemaal? De Kenney-regel stelt dat de verhouding tussen het overschot van polishouders en de niet-verdiende premiereserve een indicator is van de sterkte van de ene verzekeringsmaatschappij ten opzichte van de andere. Het overschot van de polishouders vertegenwoordigt het nettovermogen van de verzekeraar, bestaande uit kapitaal, reserves en overschot.
De niet-verdiende premie vertegenwoordigt de verplichting die nog steeds niet wordt verantwoord door de verzekeraar. Het hebben van een hoger overschot aan polishouders ten opzichte van de onverdiende premie betekent dat de verzekeraar financieel robuuster is. Een lager overschot aan niet-verdiende premies voor polishouders impliceert het tegenovergestelde: het bedrijf is financieel instabiel.
Als de ratio te hoog is, kan dit erop wijzen dat een verzekeringsmaatschappij niet genoeg omzet genereert.
Speciale overwegingen
Er is geen eenduidige standaard voor een Kenney-regelverhouding die als goed of acceptabel wordt beschouwd. Het type beleid bepaalt wat wordt beschouwd als een gezonde Kenney rule ratio. Polissen die geen uitgebreide dekking bieden of die geen aangepaste dekkingsdatum hebben, zijn gemakkelijker te verantwoorden omdat incidenten die vóór of na de effectieve periode van de polissen plaatsvinden, niet langer worden gedekt.
Verzekeringsmaatschappijen willen ervoor zorgen dat ze voldoende buffer hebben om eventuele verplichtingen te dekken die verband houden met de polissen die ze onderschrijven. Maar dat betekent niet dat een hoge Kenney-ratio altijd een goed idee is. Dat komt omdat een zeer hoge verhouding tussen overschot en aansprakelijkheid een alternatieve kostenpost is – de voordelen die het bedrijf kan mislopen door te veel contanten in de reserves te hebben. Dit is waarom.
Als de verzekeraar zich in een omgeving met een relatief laag risico bevindt en niet veel polissen onderschrijft, kan hij een hoge ratio hebben en toekomstige toevoegingen aan zijn overschot achterwege laten. Dit komt omdat het geen nieuwe klanten op zich neemt.
Idealiter zou een verzekeraar moeten streven naar een verhouding die de perfecte balans tussen beide biedt, business genereert en operationele groei handhaaft, terwijl hij toch een voldoende buffer opbouwt om hen te beschermen tegen mogelijke claims. Nogmaals, de exacte verhouding varieert afhankelijk van het type beleid dat erbij betrokken is.