L-vormig herstel
Wat is een L-vormig herstel?
Een L-vormig herstel is een soort herstel dat wordt gekenmerkt door een traag herstel, met aanhoudende werkloosheid en stagnerende economische groei. L-vormig herstel vindt plaats na een economische recessie die wordt gekenmerkt door een min of meer scherpe terugval van de economie, maar zonder een navenant sterk herstel. Wanneer ze worden weergegeven als een lijndiagram, kunnen grafieken van belangrijke economische prestaties in deze periode visueel lijken op de vorm van de letter “L”.
Wanneer ze verwijzen naar recessies en de perioden van herstel die erop volgen, verwijzen economen vaak naar de algemene vorm die verschijnt bij het in kaart brengen van relevante maatstaven voor economische gezondheid. Zo zijn de werkgelegenheidscijfers, het bruto binnenlands product en de industriële output indicaties van de huidige toestand van de economie. Bij een L-vormig herstel is er een scherpe daling als gevolg van een sterk dalende economische groei, gevolgd door een meer ondiepe opwaartse helling die duidt op een lange periode van stagnerende groei. In een L-vormige recessie kan herstel soms meerdere jaren duren.
Herstellingen kunnen ook V-vormig, W-vormig, K-vormig en U-vormig zijn. Net als bij een L-vormig herstel zijn deze namen gebaseerd op de vorm die te zien is op een grafiek met relevante economische gegevens.
Belangrijkste leerpunten
- Een L-vormig herstel is wanneer, na een steile recessie, de economie een langzaam herstel ervaart, dat lijkt op de vorm van de letter “L” wanneer deze als een lijngrafiek in kaart wordt gebracht.
- Herstel in L-vorm wordt gekenmerkt door aanhoudend hoge werkloosheid, een traag herstel van de investeringsactiviteit van bedrijven en een trage groei van de economische output, en gaat gepaard met enkele van de ergste economische periodes in de geschiedenis.
- Een rode draad in L-vormige herstelacties is een massale fiscale en monetaire beleidsreactie op de voorgaande recessie, die het herstelproces van de economie kan vertragen.
Inzicht in het L-vormige herstel
Een L-vormig herstel is de meest schadelijke vorm van recessie en herstel. Omdat de economische groei drastisch terugloopt en de economie zich gedurende een significante periode niet herstelt, wordt een L-vormige recessie vaak een depressie genoemd.
Het belangrijkste kenmerk dat een L-vormig herstel definieert, is het falen van de economie om na een recessie terug te keren naar volledige werkgelegenheid. Tijdens een L-vormig herstel past de economie de middelen niet opnieuw aan en wijst deze niet opnieuw toe om werknemers aan het werk te krijgen en de bedrijfsactiviteiten zeer snel op te voeren. Grote aantallen werknemers kunnen langdurig werkloos blijven of zelfs het personeelsbestand volledig verlaten. Evenzo kunnen kapitaalgoederen zoals fabrieken en apparatuur ook gedurende langere tijd inactief of onderbenut blijven.
Er zijn enkele economische theorieën ontwikkeld over waarom en hoe dit kan gebeuren. Keynesiaanse economen beweren dat aanhoudend pessimisme, onderconsumptie en buitensporige besparingen een langdurige periode van subnormale economische activiteit kunnen veroorzaken, en zelfs dat dit normaal is en dat er geen sterke reden is om te verwachten dat de economie zichzelf kan aanpassen en herstellen.. Anderen wijzen erop dat herstel in L-vorm typisch kan worden gekarakteriseerd als herstelmaatregelen waarbij monetaire en fiscale beleidsinterventies actief verhinderen dat de economie zich aanpast aan en herstelt van de verliezen van de voorgaande recessie. Dit beleid lijkt de aanvankelijke pijn van de recessie te verzachten en de financiële sector te beschermen, maar vertraagt het aanpassingsproces van de economie.
L-vormige herstelvoorbeelden
Drie belangrijke voorbeelden van L-vormig herstel vallen op in de laatste eeuw van economische cycli: het herstel van de Grote Depressie van de jaren 1930, het Verloren Decennium in Japan en de Grote Recessie na de financiële crisis van 2008. Alle drie deze periodes staan bekend om de enorme campagnes van expansief fiscaal en monetair beleid die destijds werden gevoerd.
De grote Depressie
Na de beurscrash van 1929 belandden de VS in de Grote Depressie, de ergste recessie ooit. Het reële bbp van de VS kromp sterk en de werkloosheid steeg tot een piek van 23%. De stagnerende groei en de hoge werkloosheid hielden meer dan een decennium aan.
Als reactie op de crash en recessie heeft president Hoover zowel de uitgaven als de belastingen verhoogd en ongekende federale tekorten in vredestijd opgevoerd, met een tekort van 2,74% van het bbp aan het einde van zijn ambtstermijn. Hoover leidde een gecoördineerde federale campagne om te voorkomen dat lonen en prijzen dalen door nieuwe federale leensubsidies, arbeidswetgeving, federale financiering voor werkloosheidsuitkeringen en invloedrijke, maar technisch niet afdwingbare eisen dat bedrijven hun loon niet verlagen. Na deze maatregelen bleef de recessie zich verdiepen.
Gedurende deze periode werd ook een expansief monetair beleid gevoerd. De Federal Reserve verlaagde de discontovoet en kocht grote hoeveelheden schatkistpapier om nieuwe liquiditeit in het banksysteem te injecteren. Uiteindelijk zouden de VS de radicale stap nemen om de gouden standaard onder president Franklin D. Roosevelt los te laten om de belangen van het financiële systeem te beschermen en een meer inflatoir monetair beleid mogelijk te maken.
Na de verkiezingen van 1932 breidde FDR het beleid van Hoover uit en verdubbelde het met fiscaal beleid met aanhoudende jaarlijkse federale tekorten van 2-4% van het BBP om enorme openbare werken te financieren en de federale regulering van economische activiteit drastisch uit te breiden. In de nasleep van dit beleid, gezamenlijk bekend als de New Deal, zouden hoge werkloosheid en matige groei het L-vormige herstel gedurende het hele decennium van de jaren dertig verlengen.
Het verloren decennium
Wat in Japan bekend staat als het verloren decennium, wordt algemeen beschouwd als een voorbeeld van een L-vormig herstel. In de aanloop naar de jaren negentig maakte Japan een opmerkelijke economische groei door. In de jaren tachtig stond het land op de eerste plaats wat betreft de bruto nationale productie per hoofd van de bevolking. Gedurende deze tijd stegen de vastgoed- en aandelenmarktprijzen snel. Bezorgd over een zeepbel in de activaprijzen, verhoogde de Bank of Japan de rente in 1989. Een beurscrash volgde en de jaarlijkse economische groei vertraagde van 3,89 procent tot gemiddeld 1,14 procent tussen 1991 en 2003.
Als reactie op de crisis zou de Japanse regering het afgelopen decennium tien rondes van tekortuitgaven en economische stimuleringsprogramma ’s aangaan voor in totaal meer dan 100 biljoen yen. Op monetair vlak verlaagde de Bank of Japan de rente keer op keer, tot bijna 0% in 1999, en versnelde de levering van nieuwe reserves aan het bankwezen. Gedurende deze tijd beleefde Japan wat nu bekend staat als het verloren decennium. Het herstelde zich tien jaar lang niet van de crash en ondervond daarna de gevolgen van een traag herstel gedurende nog een decennium.
De grote recessie
Met de ineenstorting van de Amerikaanse huizenzeepbel en de financiële crisis van 2008 zijn de VS de inmiddels bekende Grote Recessie ingegaan. Terwijl de kredietmarkten opdroogden, faalden bedrijven en schoten executies en faillissementen omhoog. In het najaar van 2008 stortte de aandelenmarkt in en een jaar later liep de werkloosheid op tot een piek van 10,0%.
Als reactie op de steile recessie die gaande was, voerde de regering-Bush een door de belastingbetaler gefinancierde reddingsoperatie van 700 miljard dollar uit in de vorm van het Troubled Asset Relief Program. De Federal Reserve heeft een ongekende en massale golf van expansief monetair beleid geïnitieerd, waaronder een alfabetische soep van nieuwe kredietfaciliteiten en verschillende opeenvolgende rondes van kwantitatieve versoepeling die $ 4 biljoen aan nieuwe bankreserves in het financiële systeem hebben geïnjecteerd. Wat het fiscaal beleid betreft, heeft de regering-Obama de aftrap gegeven voor de Amerikaanse herstel- en herinvesteringswet, die $ 831 miljard aan nieuwe federale uitgaven opbracht.
Na deze enorme campagnes van monetaire expansie en tekortuitgaven beleefde de Amerikaanse economie het traagste herstel van het post-WW2-tijdperk. De werkloosheid bleef tot begin 2016 boven de 5% en de reële bbp-groei bedroeg in het daaropvolgende decennium gemiddeld een trage 2,3%.