Vakbond
Wat is een vakbond?
Een vakbond is een organisatie die wordt gevormd door werknemers in een bepaalde branche, bedrijfstak of bedrijf met als doel het loon, de secundaire arbeidsvoorwaarden en de arbeidsomstandigheden te verbeteren. Officieel bekend als een “arbeidsorganisatie”, en ook wel een “vakbond” of een “arbeidersvakbond” genoemd, selecteert een vakbond vertegenwoordigers om met werkgevers te onderhandelen in een proces dat bekend staat als collectieve onderhandelingen. Als de onderhandelingen succesvol zijn, resulteert dit in een overeenkomst waarin de arbeidsvoorwaarden voor een bepaalde periode zijn vastgelegd.
Belangrijkste leerpunten
- Een vakbond vertegenwoordigt de collectieve belangen van werknemers en onderhandelt met werkgevers over zaken als lonen en arbeidsomstandigheden.
- Vakbonden zijn specifiek voor industrieën en werken als een democratie.
- Vakbonden hebben lokale afdelingen, die elk een handvest krijgen van de nationale organisatie.
Hoe een vakbond werkt
Vakbonden hebben een democratische structuur en houden verkiezingen om functionarissen te kiezen die belast zijn met het nemen van beslissingen die gunstig zijn voor de leden. Werknemers betalen contributie aan de vakbond en in ruil daarvoor treedt de vakbond op als belangenbehartiger namens de werknemers. Vakbonden zijn vaak branchespecifiek en komen tegenwoordig het meest voor bij werknemers in de publieke sector (overheids) en bij transport en nutsbedrijven.2
Om een vakbond te vormen, krijgt een lokaal gevestigde groep werknemers een charter van een nationale arbeidsorganisatie. Twee grote organisaties houden toezicht op de meeste vakbonden in de VS: de Change to Win Federation (CtW) en de American Federation of Labor and Congress of Industrial Organisations (AFL-CIO). De AFL-CIO werd opgericht in 1955 nadat de twee groepen waren samengevoegd. De CtW is in 2005 afgesplitst van de AFL-CIO.3
Bijna alle vakbonden zijn gestructureerd en werken op vergelijkbare manieren. Volgens de Amerikaanse wet moet een werkgever te goeder trouw actief onderhandelen met een vakbond. De werkgever hoeft echter niet akkoord te gaan met specifieke voorwaarden. Er worden meerdere onderhandelingsrondes gehouden tussen de onderhandelingseenheid van de vakbond – een groep leden wiens taak het is ervoor te zorgen dat haar leden naar behoren worden beloond en vertegenwoordigd – en de werkgever. Een collectieve arbeidsovereenkomst (CAO) wordt uiteindelijk overeengekomen en ondertekend. In de cao staan salarisschalen op hoofdlijnen en zijn ook overige arbeidsvoorwaarden opgenomen, zoals vakantie- en ziektedagen, toeslagen, werktijden en arbeidsomstandigheden.
Na ondertekening van de cao kan een werkgever de overeenkomst niet wijzigen zonder goedkeuring van een vakbondsvertegenwoordiger. KBA’s lopen echter uiteindelijk af, waarna de vakbond en het management moeten onderhandelen en een nieuwe overeenkomst moeten ondertekenen.
Ondanks dat het een zegen is voor arbeiders, hebben vakbonden het lidmaatschap aanzienlijk zien afnemen sinds hun hoogtijdagen in het midden van de 20e eeuw.
Voorbeeld van een vakbond
De National Education Association (NEA) vertegenwoordigt leraren en andere onderwijsprofessionals en is met bijna drie miljoen leden de grootste vakbond in de Verenigde Staten. Het vertegenwoordigt leraren op openbare scholen, plaatsvervangende leraren, faculteitsleden van het hoger onderwijs, onderwijsondersteuners, beheerders, gepensioneerde leraren en studenten die leraren willen worden. De NEA werkt samen met lokale en landelijke onderwijssystemen om onder meer adequate lonen en arbeidsomstandigheden voor haar leden vast te stellen.
Geschiedenis van vakbonden
Weigering om zwarte mensen, vrouwen en immigrantengroepen toe te laten wasgebruikelijk in vakbonden in de 19e en het begin van de 20e eeuw, en uitgesloten groepen vormden hun eigen vakbonden. Tegenwoordig is het lidmaatschap van een vakbond zeer divers, met inbegrip van meer vrouwen en zwarte en Latijns-Amerikaanse mensen dan ooit tevoren, hoewel Aziatische arbeiders ondervertegenwoordigd zijn.
Het recht om vakbonden op te richten werd in 1935 ingesteld door de National Labour Relations Act, ook wel bekend als de “Wagner Act”. Het gaf werknemers die bij een vakbond waren aangesloten het recht om te staken en gezamenlijk te onderhandelen over arbeidsomstandigheden. De wet moedigde collectieve onderhandelingen aan, stopte oneerlijke tactieken door werkgevers en zette handhaving op in een nieuw onafhankelijk bureau, de National Labour Relations Board.
In de afgelopen jaren hebben wetgeving en rechterlijke uitspraken het vermogen van vakbonden om zich te organiseren verzwakt. Tegenwoordigverbieden wetten op het recht op werk in 27 staten contracten die vereisen dat werknemers lid worden van een vakbond om een baan te krijgen of te behouden. Overheidsmedewerkers kunnen niet worden verplicht om contributie te betalen aan een vakbond om haar collectieve onderhandelingsactiviteiten namens hen te ondersteunen, volgens een uitspraak van het Amerikaanse Hooggerechtshof uit 2018 inJanus v. American Federation of State, County, and Municipal Employees.
In maart 2021 keurde het Huis van Afgevaardigden de Protecting the Right to Organize Act (PRO Act) goed. De pro-vakbondswetgeving zou het gemakkelijker maken om vakbonden te vormen en heeft voorrang op de wetten op het recht op werk. De wetgeving staat voor een zware strijd in de Senaat, aangezien de meeste Republikeinen ertegen zijn.
14,3 miljoen
Het aantal Amerikaanse loonarbeiders dat lid was van een vakbond in 2020.
Kritiek op vakbonden
Sommige bedrijfseigenaren, brancheverenigingen en denktanks steunen wetten op het werk met als argument dat lidmaatschap van een vakbond vereist is om een baan te krijgen, de concurrentie in de vrijemarkteconomie vermindert. Sommige vakbondsovereenkomsten, zoals die van de leraren- en politiebonden, zijn bekritiseerd omdat ze het te moeilijk maken om incompetente, beledigende en gewelddadige werknemers te ontslaan.13
Volgens een studie uit 2019 van 656 vakbondscontracten in het hele land omvatte 73% een beroepsprocedure waarin de definitieve beslissingen over het ontslaan en bestraffen van functionarissen in handen waren van arbiters die gedeeltelijk door de lokale politiebond waren geselecteerd. Het resultaat is dat veel disciplinaire maatregelen en ontslagen van beledigende politieagenten zijn vernietigd.
Sommigen van de arbeidersbeweging hebben opgeroepen tot de uitzetting van politiebonden omdat ze gewelddadige agenten beschermen. De aanbevelingen van de AFL-CIO in 2020 over politiehervorming zeiden echter dat de beste manier om politiegeweld aan te pakken, was door politieleden in te schakelen, niet door ze te isoleren.
Soms zijn vakbonden medeplichtig bevonden aan georganiseerde criminele activiteiten. Zo leidde het oplichting van vakbondspensioenfondsen in 2017 tot de arrestaties van New Yorkse onderaannemers die verbonden waren aan de Teamsters-vakbond.
Politieke rol van vakbonden
Vakbonden hebben ook een belangrijke politieke rol gespeeld door kandidaten bij lokale en nationale verkiezingen te steunen en de belangen van hun leden bij de veiligheidskwesties van de dag te vertegenwoordigen. In het COVID-19-tijdperk hebben lerarenvakbonden bijvoorbeeld vocale standpunten ingenomen en in 2020 dreigden met stakingen over de kwestie van de heropening van scholen.
De Democratische Partij betuigt in haar platform steun aan de arbeidersbeweging en wint in het algemeen de goedkeuring van de vakbond. Sommige vakbonden, zoals wetshandhavingsgroepen, steunen Republikeinse kandidaten. Traditioneel beschouwt de Republikeinse Partij vakbonden als een bedreiging voor de vrijheid op de werkplek en verzet ze zich tegen wetgeving die het voor vakbonden gemakkelijker maakt zich te organiseren, zoals de PRO Act.