Kredietgever van het laatste redmiddel
Wat is de geldschieter van het laatste redmiddel?
Een lender of last resort (LoR) is een instelling, meestal de centrale bank van een land, die leningen verstrekt aan banken of andere in aanmerking komende instellingen die in financiële moeilijkheden verkeren of die als zeer riskant worden beschouwd of bijna instorten. In de Verenigde Staten fungeert de Federal Reserve als de geldschieter in laatste instantie voor instellingen die geen andere middelen hebben om te lenen, en waarvan het niet verkrijgen van krediet een dramatische impact zou hebben op de economie.
Belangrijkste leerpunten
- Een geldschieter in laatste instantie verstrekt noodkrediet aan financiële instellingen die het financieel moeilijk hebben en op instorten staan.
- De Federal Reserve, of een andere centrale bank, fungeert doorgaans als de geldschieter in laatste instantie voor banken die niet langer over andere beschikbare middelen beschikken om te lenen en wiens gebrek aan krediet de economie dramatisch zou beïnvloeden.
- Sommigen beweren dat het hebben van een kredietverstrekker in laatste instantie moreel risico in de hand werkt: dat banken buitensporige risico’s kunnen nemen wetende dat ze zullen worden gered.
Inzicht in Lender of Last Resort
De lender of last resort functioneert om personen die geld hebben gestort te beschermen – en om te voorkomen dat klanten zich uit paniek terugtrekken bij banken met tijdelijk beperkte liquiditeit. Commerciële banken proberen meestal niet te lenen bij de kredietverstrekker in laatste instantie, omdat een dergelijke actie erop wijst dat de bank in een financiële crisis verkeert.
Critici van de lender-of-last-resort-methodologie vermoeden dat de veiligheid die deze biedt onbedoeld in aanmerking komende instellingen verleidt om meer risico te nemen dan nodig is, aangezien zij de potentiële gevolgen van risicovolle acties eerder als minder ernstig zullen beschouwen.
Lender of Last Resort en het voorkomen van bankruns
Een bankrun is een situatie die zich voordoet tijdens periodes van de financiële crisis, wanneer bankklanten, zich zorgen maken over de solvabiliteit van een instelling, massaal op de bank neerstrijken en geld opnemen. Omdat banken slechts een klein percentage van de totale deposito’s in contanten houden, kan een bankrun de liquiditeit van een bank snel aftappen en, in een perfect voorbeeld van een self-fulfilling prophecy, ervoor zorgen dat de bank insolvent wordt.
Bankruns en daaropvolgende bankfaillissementen kwamen veel voor na de beurscrash van 1929 die leidde tot de Grote Depressie. De Amerikaanse regering reageerde met nieuwe wetgeving die reserveverplichtingen oplegde aan banken, die hen verplichten om meer dan een bepaald percentage van hun verplichtingen aan te houden als kasreserves.
In een situatie waarin de reserves van een bank er niet in slagen een bankrun te voorkomen, kan een kredietverstrekker in laatste instantie het geld in een noodsituatie injecteren, zodat klanten die geld willen opnemen, hun geld kunnen ontvangen zonder een bankrun te creëren die de instelling tot insolventie dwingt.
Kritiek op geldschieters van laatste redmiddel
Critici van de praktijk van het hebben van een geldschieter in laatste instantie beweren dat het banken aanmoedigt om onnodige risico’s te nemen met het geld van klanten, wetende dat ze in een mum van tijd kunnen worden gered. Dergelijke claims werden gevalideerd toen grote financiële instellingen, zoals Bear Stearns en American International Group, Inc., midden in de financiële crisis van 2008 werden gered. Voorstanders stellen dat de mogelijke gevolgen van het niet hebben van een kredietverstrekker in laatste instantie veel gevaarlijker zijn dan het nemen van buitensporige risico’s door banken.