Lombard tarief
Wat is het Lombardtarief?
De Lombard rate is de rente die door de centrale banken bij verstrekken van kortlopende leningen aan commerciële banken. Traditioneel verwijst het naar leningen die worden gedekt door specifiek onderpand. De term is afkomstig uit de regio Lombardije in Italië, die een rijke geschiedenis van bankhuizen heeft die teruggaat tot de middeleeuwen. Tegenwoordig wordt het voornamelijk geassocieerd met de Bundesbank, de centrale bank van Duitsland.
Belangrijkste leerpunten
- De Lombard-rente is het rentetarief van de centrale bank dat wordt gebruikt voor kortlopende leningen met onderpand aan centrale banken.
- Het vindt zijn oorsprong in de middeleeuwen uit de activiteiten van Italiaanse banken.
- Tegenwoordig komt de term minder vaak voor, maar wordt hij nog steeds af en toe gebruikt in Europese en internationale bankcontexten.
Hoe de Lombard-koers werkt
Historisch gezien werd de Lombard-rente geassocieerd met de bankenhuizen in de Italiaanse regio Lombardije, die beroemd waren om hun onderpandleningen. Sommige bronnen verbinden de geschiedenis van de term met de bankfamilie Bardi, die begon in Lombardije en het bankhuis Compagnia dei Bardi bouwde. Deze familie had ook een kantoor in Parijs, het Maison de Lombard genaamd, dat gespecialiseerd was in verpande leningen. Deze leningen werden populair in heel Europa, waardoor de Lombard-rente een gangbare term werd onder de bankwereld van het continent.
In Duitsland kwam de Lombard-rente bekend te staan als de “lombardsatz” en werd deze beschouwd als een belangrijke indicator voor de financiële markt. Naarmate het economische belang van Duitsland in Europa toenam, werd de Lombard-rente een van de belangrijkste financiële maatstaven van Europa.
In de afgelopen tijd zijn verwijzingen naar de Lombard-rente minder gebruikelijk geworden, vervangen door de rentetarieven die zijn gepubliceerd door de Europese Centrale Bank (ECB). De oude terminologie wordt echter nog steeds gebruikt door sommige Europese landen. Polen blijft bijvoorbeeld op verschillende manieren verwijzen naar de Lombardische banktraditie, waarbij termen als “Lombardleningen”, “Lombardrente” en “Lombardfaciliteit” algemeen worden gebruikt.
Tegenwoordig is de Lombard-rente voornamelijk van toepassing op Europese banken, waar hij een vergelijkbare rol vervult als de disconteringsvoet die wordt gebruikt door de Federal Reserve in de VS. In Europa wordt de Lombard-rente doorgaans vastgesteld op ongeveer 0,50% boven de discontovoet van de Bundesbank.
Voorafgaand aan de totstandkoming van de euro had Duitsland de bevoegdheid om zijn eigen monetaire beleid te beheersen door de Lombardkoers naar eigen goeddunken te verhogen of te verlagen. Dit is niet langer het geval, aangezien de ECB de bevoegdheid heeft om de rentetarieven vast te stellen en het monetaire beleid te sturen.
Voorbeeld van de Lombardkoers
De term Lombard-rente werd vroeger gebruikt om specifiek te verwijzen naar de rentetarieven op leningen die de Duitse Bundesbank, de centrale bank van Duitsland, aan haar kredietklanten verstrekte. Net als bij de Italiaanse bankenhuizen uit de Middeleeuwen, moesten banken zekerheden in onderpand verpanden om een Lombardische lening te ontvangen.
In 1999 nam de ECB echter de taak over om de Lombard-rente voor banken in de Europese Unie (EU) vast te stellen. De term Lombard-rente werd verlaagd ten gunste van “rente op basisherfinancieringstransacties” (MRO). Niettemin bleven sommige landen de term Lombard-rente gebruiken om te verwijzen naar de rentevoet voor kortlopende leningen van hun centrale bank aan commerciële banken, zowel binnen als buiten de EU.