Wet compensatie Longshore en havenarbeiders

Wat is de Longshore and Harbor Workers ‘Compensation Act

De Longshore and Harbor Workers ‘Compensation Act (LHWCA) is een federale wet die medische en andere voordelen, zoals beroepsrevalidatie, geeft aan bepaalde maritieme werknemers. De LHWCA omvat dokwerkers, havenarbeiders en vele andere maritieme medewerkers. Andere werknemers zijn onder meer degenen die schepen laden en lossen, vrachtwagenchauffeurs die zeecontainers uit de haven slepen en ook civiele werknemers op militaire bases als onderdeel van de Defence Base Act.

Inzicht in de wet op de compensatie van Longshore en Harbor Workers ‘

De compensatiewet betaalt uitkeringen aan benadeelde werknemers met tijdelijke of permanente gedeeltelijke of totale handicap. De betaalde vergoedingen dekken een deel van het gederfde loon, alle redelijke en noodzakelijke medische behandelingen en reiskosten die verband houden met het ontvangen van die medische behandelingen. Als een werknemer na een blessure niet kan terugkeren naar maritiem werk, voorziet de wet ook in gratis omscholing van een baan. De LHWCA dekt ook overlevende echtgenoten van werknemers die zijn overleden aan werkgerelateerde verwondingen.

Het congres keurde in 1927 de Longshore and Harbor Workers ‘Compensation Act (LHWCA) goed, omdat rechtbanken volgens staatswetten geen schadevergoeding voor werknemers toekenden aan gewonde maritieme werknemers.  Zelfs toen de LHWCA van kracht was, klaagden veel maritieme werknemers nog steeds scheepseigenaren aan voor verwondingen. Als gevolg hiervan begonnen reders van hun werknemers te eisen dat ze hen onschadelijk hielden in geval van letsel. De LHWCA is in 1972 en opnieuw in 1984 gewijzigd om de voorwaarden voor geschiktheid te specificeren en te voorkomen dat uitkeringen te breed of te eng worden beheerd. De wijzigingen garanderen bescherming in verhouding tot het risiconiveau dat de baan van een werknemer met zich meebrengt.

LHWCA-kwalificaties en uitsluitingen

Als maritieme werknemers tijdens het werk gewond raken, moeten ze voldoen aan status- en situstests om in aanmerking te komen voor LHWCA-voordelen. Werknemers die niet aan de criteria voldoen, kunnen nog steeds in aanmerking komen voor compensatie uitkeringenvoor overheidswerkers. De overheidsuitkeringen zijn echter meestal minder genereus dan de LHWCA-uitkeringen. Staatsuitkeringen voorzien bijvoorbeeld in 60% van het weekloon van een werknemer als onderdeel van een tijdelijke arbeidsongeschiktheidsuitkering. De LHWCA voorziet in 2 / 3e van het weekloon voor dezelfde uitkering. In sommige staten kunnen werknemers beide soorten claims gelijktijdig indienen. Maar de werknemer moet slechts één type uitkering kiezen, als hij of zij voor beide in aanmerking komt.

De LHWCA-statustest stelt dat in ieder geval een deel van de taken van de benadeelde werknemer gerelateerd moet zijn aan maritieme taken. De situstest stelt dat de werknemer moet werken op, nabij of naast bevaarbare wateren. In aanmerking komende locaties zijn onder meer elk gebied dat wordt gebruikt voor het laden, lossen, bouwen, repareren of ontmantelen van een zeevaartuig, zelfs als dit gebied zich tot anderhalve kilometer van de waterkant bevindt.

De LHWCA verschilt van de Jones Act. De eerste betreft maritieme werknemers en omvat geen “kapitein of lid van de bemanning” voor welk schip dan ook. Aan de andere kant was de Jones Act bedoeld om zeelieden te dekken.

De LHWCA is niet van toepassing op werknemers die geen verhoogd risico lopen op letsel, zoals kantoorpersoneel. De wet heeft ook geen betrekking op specifieke werknemers in de jachthaven, bepaalde werknemers van recreatiewatervoertuigen, werknemers in de aquacultuur of kapiteins en bemanning van boten en schepen. Andere werknemers die niet onder de LHWCA vallen, zijn onder meer degenen die in kustclubs, kampen, restaurants, musea en winkels werken.

Werkgevers die op grond van de LHWCA een compensatieverzekering voor werknemers willen afsluiten, kunnen deze aanschaffen bij particuliere verzekeraars of, indien geweigerd, bij staatsfondsen of toegewezen risicoplannen of pools. Als alternatief kunnen werkgevers ervoor kiezen om zichzelf te verzekeren met een plan dat is goedgekeurd door het Amerikaanse ministerie van Arbeid (DOL).