Forfaitaire drogreden

Wat is de klont van arbeidsfout

Het klompje van arbeidsfout is de verkeerde overtuiging dat er een vaste hoeveelheid werk beschikbaar is in de economie, en dat het verhogen van het aantal werknemers de hoeveelheid werk die voor alle anderen beschikbaar is, vermindert, of omgekeerd.

De misvatting begint met de verkeerde veronderstelling dat een economie slechts een beperkt aantal banen kan ondersteunen – dat wil zeggen een vast stuk arbeid. Het wordt vervolgens toegepast op beleidskwesties zoals immigratie: door meer immigranten toe te staan, worden minder banen voor autochtone werknemers beschikbaar. Economen beschouwen deze redenering als misleidend omdat veel factoren van invloed zijn op het vereiste arbeidsniveau in een economie. Het vergroten van de werkgelegenheid voor arbeidskrachten kan bijvoorbeeld de algehele omvang van de economie vergroten, wat tot meer werkgelegenheid leidt. Daarentegen zou het verminderen van de hoeveelheid aangewende arbeid de economische activiteit doen afnemen, waardoor de vraag naar arbeid verder afneemt.

Het brok van arbeidsfout is ook bekend als de ‘drogreden van arbeidsschaarste’, ‘droefheid van banen’, een ‘vaste taartfout’ of een ‘ nul somfout’.

Het oplossen van een arbeidsfout

De forfaitaire drogreden op het gebied van arbeid is ontstaan om beweringen te weerleggen dat het verminderen van werkuren ook de werkloosheid zou verminderen. Zoals de redenering luidt, zouden bedrijven die uren besparen voor voltijdse werknemers extra werknemers moeten inhuren om de resterende hoeveelheid werk te doen die niet wordt uitgevoerd.

In 1891 merkte de Engelse econoom David Frederick Schloss op dat veel werknemers en werkgevers dachten dat er een vaste hoeveelheid werk te doen was in een economie, en hij beschreef dit denken als de “theorie van de arbeidsklomp”. Toch worden beleidsbeslissingen vaak genomen op basis van de verkeerde redenering dat de hoeveelheid arbeid vaststaat. Met name Frankrijk heeft in 2000 de reguliere werktijd beperkt tot 35 per week, in een poging de werkloosheid te verlichten.

Forfaitaire dwaling van de arbeid en immigratie

Het concept van arbeidsfactor werd oorspronkelijk toegepast op studies naar immigratie en arbeid, met name de veronderstelling dat bij een vast aantal banen, onbelemmerde immigratie zou resulteren in minder kansen voor autochtone werknemers. Toch kan de immigratie van meer geschoolde arbeidskrachten leiden tot de introductie van nieuwe capaciteiten die banen aan een economie kunnen toevoegen, bijvoorbeeld door het openen van nieuwe bedrijven.

Enkele voorbeelden zijn technologie, onderzoek en speciale producten en diensten die zowel door autochtonen als door immigranten worden gebruikt. De oprichting van nieuwe bedrijven heeft tot gevolg dat de vraag naar lokale diensten en arbeidskrachten toeneemt, alleen vanwege hun bestaan, maar ook vanwege een eventuele bevolkingsgroei die het gevolg kan zijn van nieuwe banen.