Verzekering wegens wanpraktijken
Wat is een verzekering tegen wanpraktijken?
De wanpraktijkenverzekering is een soort beroepsaansprakelijkheidsverzekering die wordt afgesloten door zorgprofessionals. Deze verzekeringsdekking beschermt zorgaanbieders tegen patiënten die een rechtszaak tegen hen indienen met de klacht dat ze schade hebben geleden door nalatigheid van de professional of opzettelijk schadelijke behandelingsbeslissingen. De verzekering tegen wanpraktijken dekt ook het overlijden van een patiënt.
Belangrijkste leerpunten
- De verzekering tegen wanpraktijken is een beroepsaansprakelijkheidsverzekering die bedoeld is voor beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg.
- Patiënten kunnen rechtszaken aanspannen tegen beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg die schadevergoeding eisen voor medische nalatigheid die heeft geleid tot verdere gezondheidsproblemen of overlijden.
- Studies tonen aan dat medische nalatigheid de derde belangrijkste doodsoorzaak is in de Verenigde Staten, dus het is waarschijnlijker dat een zorgverlener een verzekering tegen wanpraktijken nodig heeft.
- Een verzekering tegen wanpraktijken kan worden afgesloten via een particuliere verzekeraar, via een werkgever of via organisaties, zoals Medical Risk Retention Groups (RRG’s).
- De twee basistypen van beroepsaansprakelijkheidsverzekeringen zijn claimpolissen of incidentenpolissen.
- Juridische kosten, punitieve schadevergoeding en medische schade worden allemaal gedekt door de wanpraktijkenverzekering.
Inzicht in wanpraktijkenverzekering
De meeste artsen zullen ergens tijdens hun professionele carrière een verzekering tegen wanpraktijken nodig hebben, en daar is een goede reden voor. Een studie van de Johns Hopkins University en opgenomen door het Center for Disease Control and Prevention (CDC) op hun lijst van belangrijkste doodsoorzaken in de VS vermeldt medische nalatigheid als de derde belangrijkste doodsoorzaak in de Verenigde Staten, na hartaandoeningen en kanker.
Medische nalatigheid kan optreden tijdens de diagnose, tijdens de behandeling of als onderdeel van het advies dat wordt gegeven voor behandeling na een ziekte. Jaarlijks zijn er in de VS ongeveer 250.000 sterfgevallen als gevolg van medische fouten.
Sommige onderzoeken tonen aan dat in de Verenigde Staten elk jaar meer dan 17.000 rechtszaken wegens wanpraktijken worden aangespannen bij beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg. Een gemiddelde arts in de VS kan verwachten dat er eens in de zeven jaar een rechtszaak wegens wanpraktijken tegen hen wordt aangespannen. Dit onderstreept het belang van het hebben van een verzekering tegen wanpraktijken voor een zorgverlener.
Staten eisen dat medische professionals de huidige dekking voor wanpraktijken hebben om in ziekenhuizen en andere medische faciliteiten te werken. Premies voor medische wanpraktijken zijn meestal gebaseerd op de specialiteit van de arts en de geografische locatie, niet op claimervaring. Dit betekent dat zelfs als een arts nooit is aangeklaagd, deze uiteindelijk extreem hoge premies kan betalen. De premies kunnen hoog zijn vanwege factoren als de benodigde dekking, de ernst van de claims, de frequentie van claims, de locatie van de praktijk en de wetten in het gebied.
Soorten wanpraktijkenverzekering
Er zijn veel mogelijkheden om een verzekering tegen wanpraktijken af te sluiten. In de meest basale vorm kan een verzekering voor een individu of een groep worden afgesloten door een particuliere verzekeraar. Individuele of groepspolissen kunnen ook worden gekocht door een medische risicobehoudgroep (RRG). Een RRG is een groep medische professionals die is georganiseerd om een verzekering tegen wanpraktijken aan te bieden. Een andere mogelijkheid om een verzekering tegen wanpraktijken af te sluiten, is onder het dekkingsplan van een werkgever, zoals een ziekenhuis.
Personen die als medische professionals onder de overheid werken, hoeven geen wanpraktijkenverzekering af te sluiten, aangezien de federale overheid zich verzekert tegen aansprakelijkheidsclaims. Verzekering kan vaak ook worden verkregen via nationale en lokale instanties als de situatie dit nodig acht.
De twee soorten polissen die een zorgverlener kan aanschaffen, zijn een op claims ingediend beleid of een incidentenbeleid. Een claim-made polis dekt alleen claims als de polis van kracht was toen de behandeling plaatsvond en toen de rechtszaak werd aangespannen. Een incidentenpolis dekt elke claim die is gemaakt op een behandeling die plaatsvond terwijl de polis van kracht was, zelfs als de polis sindsdien is verlopen.
De soorten kosten die onder een wanpraktijkenbeleid vallen, zijn breed. Ze omvatten alle juridische kosten, zoals advocaatkosten, schikkings- en arbitragekosten, medische schade en punitieve schadevergoeding.
Een rechtszaak wegens wanpraktijken bewijzen
In een rechtszaak wegens medische wanpraktijken moet de eiser bewijzen dat een medische professional de algemene zorgstandaard van een patiënt, zoals gedefinieerd door de medische gemeenschap, heeft geschonden. Om succesvol te zijn in een rechtszaak wegens medische wanpraktijken, moeten er in het algemeen drie dingen gebeuren:
- De advocaat van de eiser moet bewijzen dat er sprake was van een schending van het medische protocol waardoor een arts een andere handelwijze koos dan een collega zou hebben genomen.
- De medische professional veroorzaakt lichamelijk of emotioneel letsel.
- Er moet voldoende bewijs zijn waaruit blijkt dat de medische professional de schade heeft veroorzaakt.