Beheervergoeding
Wat is een beheersvergoeding?
Een beheervergoeding is een vergoeding die door een beleggingsbeheerder in rekening wordt gebracht voor het beheer van een beleggingsfonds. De beheervergoeding is bedoeld om de beheerders te vergoeden voor hun tijd en expertise voor het selecteren van aandelen en het beheren van de portefeuille. Het kan ook andere items omvatten, zoals kosten voor investor relations (IR) en de administratiekosten van het fonds.
Belangrijkste leerpunten
- Beheervergoedingen zijn de kosten om een beleggingsfonds professioneel te laten beheren door een beleggingsbeheerder.
- De beheersvergoedingen dekken niet alleen de kosten voor het betalen van de beheerders, maar ook de kosten van investor relations en eventuele administratieve kosten.
- Vergoedingsstructuren zijn meestal gebaseerd op een percentage van het beheerd vermogen (AUM); ze variëren meestal van 0,10% tot meer dan 2% van het beheerd vermogen.
Beheervergoeding uitgelegd
De beheervergoeding is de kostprijs om uw vermogen professioneel te laten beheren. De vergoeding compenseert professionele geldbeheerders om effecten voor de portefeuille van een fonds te selecteren en deze te beheren op basis van de beleggingsdoelstelling van het fonds. De structuur van de beheervergoedingen varieert van fonds tot fonds, maar is doorgaans gebaseerd op een percentage van het beheerd vermogen (AUM). De beheervergoeding van een beleggingsfonds zou bijvoorbeeld kunnen worden uitgedrukt als 0,5% van het beheerd vermogen.
Grote verschillen in beheerkosten
Beheerkosten kunnen variëren van slechts 0,10% tot meer dan 2% van het beheerd vermogen. Dit verschil in de aangerekende vergoedingen wordt doorgaans toegeschreven aan de beleggingsmethode die door de fondsbeheerder wordt gebruikt. Hoe actiever een fonds wordt beheerd, hoe hoger de beheerkosten die in rekening worden gebracht. Een agressief aandelenfonds dat zijn portefeuille bijvoorbeeld meerdere keren per jaar omzet op zoek naar winstkansen, kost veel meer om te beheren dan een meer passief beheerd fonds, zoals een indexfonds dat min of meer op een aandelenmandje zit zonder veel handel.
Actief beheerde fondsen leiden over het algemeen tot hogere beheervergoedingen dan passief beheerde fondsen, maar actief beheerde fondsen behalen niet noodzakelijkerwijs betere rendementen dan die van passief beheerde fondsen en in sommige gevallen zelfs slechtere rendementen.
Zijn hoge beheerskosten de kosten waard?
Actieve fondsbeheerders vertrouwen op inefficiënties en verkeerde prijzen in de markt om aandelen te identificeren die het potentieel hebben om beter te presteren dan de markt. De efficiënte markthypothese (EMH) heeft echter aangetoond dat aandelenkoersen alle beschikbare informatie en verwachtingen volledig weerspiegelen, dus de huidige prijzen zijn de beste benadering van de intrinsieke waarde van een bedrijf. Dit zou voorkomen dat iemand op een consistente basis verkeerd geprijsde aandelen exploiteert, omdat prijsbewegingen grotendeels willekeurig zijn en worden aangedreven door onvoorziene gebeurtenissen. Daarom impliceert de EMH dat geen enkele actieve belegger consequent de markt kan verslaan gedurende lange perioden, behalve bij toeval. Volgens decennia van Morningstar-onderzoek hebben actief beheerde fondsen met hogere kosten de neiging om in alle categorieën slechter te presteren dan passief beheerde fondsen met lagere kosten.
Onderzoek door Nobelprijswinnaar William Sharpe heeft aangetoond dat “Na aftrek van kosten het rendement op de gemiddeld actief beheerde dollar lager zal zijn dan het rendement op de gemiddelde passief beheerde dollar voor een bepaalde periode.” Sharpe concludeerde dat actieve fondsbeheerders slechter presteren dan passieve fondsbeheerders, niet vanwege een tekortkoming in hun strategieën, maar vanwege de wetten van de rekenkunde. Willen actieve fondsbeheerders de markt met slechts 1% verslaan, dan zouden ze een extra rendement van meer dan 2% moeten behalen om de gemiddelde beheervergoeding van 1,19% te verantwoorden.
Vergoedingen voor hedgefondsbeheer
Hedgefondsen rekenen notoir hoge vergoedingen die controversieel zijn geworden omdat de prestaties vaak achterblijven bij de markt. Hun vergoedingsstructuur wordt gewoonlijk ” twee en twintig ” genoemd, omdat deze bestaat uit een vast bedrag van 2% van de totale vermogenswaarde en 20% van alle verdiende winsten. Hoewel het plan vaak wordt bekritiseerd, is het de norm geweest sinds Alfred Winslow Jones in 1949 oprichtte wat vaak wordt beschouwd als het eerste hedgefonds, AW Jones & Co. druk, waardoor managers vaak lagere vergoedingen, prestatiehindernissen en clawbacks implementeren als de prestatie niet wordt gehaald.