Multifiber-opstelling (MFA)
Wat was de Multifiber-regeling (MFA)?
De Multifiber Arrangement (MFA) was een internationale handelsovereenkomst over textiel en kleding die van 1974 tot 2004 van kracht was. Het legde quota op voor de hoeveelheid kleding en textielexport van ontwikkelingslanden naar ontwikkelde landen.
Belangrijkste leerpunten
- De Multifiber Arrangement (MFA) regelde de internationale handel in kleding en textiel van 1974 tot 2004.
- Het doel van de MFB was om quota vast te stellen die de invoer van textiel in ontwikkelingslanden beperken waarvan de binnenlandse industrie ernstige schade ondervond van de snel toenemende invoer.
- Het systeem van importquota dat in deze periode de handel domineerde, is nu afgebouwd.
Inzicht in de Multifiber-regeling
Onder de Multifiber (multifibre) -regeling hebben de Verenigde Staten en de Europese Unie (EU) de invoer uit ontwikkelingslanden beperkt in een poging hun binnenlandse textielindustrie te beschermen. Volgens de overeenkomst kreeg elke ondertekenende ontwikkelingsland quota (numeriek beperkte hoeveelheden) van gespecificeerde artikelen toegewezen die naar de VS en de EU konden worden geëxporteerd. (Merk op dat bij het begin van de overeenkomst de EU niet bestond in haar huidige vorm; de overeenkomst omvatte wat toen de Europese Gemeenschap (EG) en de Europese Vrijhandelsassociatie (EFTA) was.
Geschiedenis van de Multifiber-regeling
De overeenkomst werd voor het eerst tot stand gebracht onder auspiciën van de toen bestaande Algemene Overeenkomst inzake tarieven en handel (GATT). De oorsprong erkende zowel (1) de bedreiging voor ontwikkelde markten door goedkope kleding en textielimport in termen van marktverstoring en de impact op hun eigen producenten, als (2) het belang van deze export voor ontwikkelingslanden in termen van hun eigen economische ontwikkeling en als middel om exportopbrengsten te diversifiëren.
In dat stadium waren ontwikkelingslanden vaak nog sterk afhankelijk van de export van primaire grondstoffen. De overeenkomst probeerde dit potentiële conflict te verzachten om een voortdurende samenwerking in de internationale handel te verzekeren. In deze context werden de quota beschreven als een ordelijk middel om de wereldwijde kleding- en textielhandel op kortere termijn te beheren om marktverstoringen te voorkomen. Het uiteindelijke doel bleef het verminderen van belemmeringen en liberalisering van de handel, waarbij ontwikkelingslanden naar verwachting in de loop van de tijd een steeds grotere rol in deze handel zullen gaan spelen.
Het aantal ondertekenaars van de overeenkomst veranderde lichtjes in de loop van de tijd, maar bedroeg over het algemeen meer dan 40, waarbij de EC als één ondertekenaar meetelde. De handel tussen deze landen domineerde de wereldwijde kleding- en textielhandel, goed voor maar liefst 80%.
De GATT is inmiddels vervangen door de Wereldhandelsorganisatie (WTO) en tijdens de Uruguay-ronde van de GATT is besloten om het toezicht op de wereldwijde textielhandel over te dragen aan de WTO. Ook als resultaat van die onderhandelingsronde begon de afschaffing van de quota voor de wereldwijde kleding- en textielhandel. Het proces werd op 1 januari 2005 voltooid, waarmee feitelijk het einde van de MFB werd ingeluid. De overeenkomst had de industrieën van de ontwikkelde economieën helpen beschermen zoals ze bedoeld was, maar hielp ook bij het stimuleren van de textielproductie in bepaalde landen waar de quota hun toegang gaven die ze voorheen niet hadden.