Onderlinge verzekeringsmaatschappij
Wat is een onderlinge verzekeringsmaatschappij?
Een onderlinge verzekeringsmaatschappij is een verzekeringsmaatschappij die eigendom is van polishouders. Het enige doel van een onderlinge verzekeringsmaatschappij is om verzekeringsdekking te bieden aan haar leden en polishouders, en haar leden krijgen het recht om management te selecteren. Onderlinge verzekeringsmaatschappijen beleggen in portefeuilles zoals een regulier beleggingsfonds, waarbij eventuele winsten aan de leden worden terugbetaald als dividenden of een verlaging van de premies. De federale wet, in plaats van de staatswet, bepaalt of een verzekeraar kan worden aangemerkt als een onderlinge verzekeringsmaatschappij.
Belangrijkste leerpunten
- Een verzekeringsmaatschappij die eigendom is van haar polishouders, is een onderlinge verzekeringsmaatschappij.
- Een onderlinge verzekeringsmaatschappij biedt verzekeringsdekking aan haar leden en polishouders tegen of tegen de kostprijs.
- Eventuele winsten uit premies en investeringen worden via dividenden of premievermindering aan haar leden uitgekeerd.
- Onderlinge verzekeringsmaatschappijen zijn niet beursgenoteerd, maar als ze uiteindelijk besluiten dat wel te doen, worden ze ‘gedemutualiseerd’.
- De federale wet bepaalt of een verzekeraar een onderlinge verzekeringsmaatschappij kan zijn.
Inzicht in een onderlinge verzekeringsmaatschappij
Het doel van een onderlinge verzekeringsmaatschappij is om haar leden een verzekeringsdekking te bieden tegen of tegen de kostprijs. Wanneer een onderlinge verzekeringsmaatschappij winst heeft, wordt die winst via een dividenduitkering of premievermindering aan de leden uitgekeerd.
Onderlinge verzekeringsmaatschappijen worden niet verhandeld op effectenbeurzen, daarom vermijdt hun beleggingsstrategie de druk om winstdoelstellingen op korte termijn te moeten behalen en kunnen ze werken zoals het meest geschikt is voor hun leden met als doel voordelen op lange termijn. Als gevolg hiervan investeren ze in veiligere activa met een laag rendement. Omdat ze echter niet openbaar worden verhandeld, kan het voor polishouders moeilijker zijn om te bepalen hoe financieel solvabel een onderlinge verzekeringsmaatschappij is, of hoe ze de dividenden berekent die ze aan haar leden terugstuurt.
Grote bedrijven kunnen een onderlinge verzekeringsmaatschappij vormen als een vorm van eigenrisicodekking, hetzij door divisies te combineren met aparte budgetten, hetzij door samen te werken met andere vergelijkbare bedrijven. Een groep artsen kan bijvoorbeeld besluiten dat ze een betere verzekeringsdekking en lagere premies kunnen krijgen door fondsen te bundelen om hun vergelijkbare risicotypes te dekken.
Wanneer een onderlinge verzekeringsmaatschappij overschakelt van ledenbezit naar verhandeld worden op de aandelenmarkt, wordt dit “demutualisatie” genoemd en wordt de onderlinge verzekeringsmaatschappij een aandelenverzekeringsmaatschappij. Deze verschuiving kan ertoe leiden dat polishouders aandelen verwerven in de nieuw beursgenoteerde onderneming. Meestal gebeurt dit als een vorm van het aantrekken van kapitaal. Aandelenverzekeraars kunnen kapitaal aantrekken door aandelen uit te keren, terwijl onderlinge verzekeringsmaatschappijen alleen kapitaal kunnen aantrekken door geld te lenen of de rente te verhogen.
Geschiedenis van onderlinge verzekeringsmaatschappijen
Onderlinge verzekering als concept begon in Engeland aan het einde van de 17e eeuw om verliezen als gevolg van brand te dekken. Het begon in de Verenigde Staten in 1752 toen Benjamin Franklin het Philadelphia Contributionship voor de verzekering van huizen tegen verlies door brand oprichtte. Onderlinge verzekeringsmaatschappijen bestaan nu bijna overal ter wereld.
In de afgelopen 20 jaar heeft de verzekeringssector grote veranderingen ondergaan, vooral nadat de wetgeving uit de jaren negentig een aantal barrières tussen verzekeringsmaatschappijen en banken had weggenomen. Als zodanig nam het demutualiseringspercentage toe, aangezien veel onderlinge maatschappijen hun activiteiten buiten verzekeringen wilden diversifiëren en toegang wilden krijgen tot meer kapitaal.
Sommige bedrijven gingen volledig over in aandelenbezit, terwijl andere onderlinge houdstermaatschappijen vormden die eigendom zijn van de polishouders van een omgebouwde onderlinge verzekeringsmaatschappij.