Nettoverplichtingen aan het overschot van polishouders

Wat is de overschotverhouding van de nettoverplichtingen jegens polishouders?

Nettoverplichtingen ten opzichte van het overschot van polishouders is de verhouding tussen de verplichtingen van een verzekeraar, inclusief onbetaalde claims, fouten in de reserveringsschatting en niet-verdiende premies, en het overschot van zijn polishouders. Ook wel de nettoverplichtingsratio genoemd, vertegenwoordigt de verhouding tussen nettoverplichtingen en het overschot van polishouders het risico dat de verliesreserves van een verzekeraar zijn claims niet dekken, waardoor deze in het overschot van polishouders moet duiken. De verhouding wordt meestal uitgedrukt in een percentage.

Hoe de nettoverplichtingen aan het overschot van polishouders werken

Verzekeringsmaatschappijen leggen een reserve aan om verplichtingen te dekken die voortvloeien uit claims op polissen die zij onderschrijven. De reserves zijn gebaseerd op een schatting van de verliezen die een verzekeraar in de loop van de tijd kan lijden, wat betekent dat de reserves toereikend kunnen zijn of niet kunnen voldoen aan zijn verplichtingen. Om het aantal reserves te schatten, zijn actuariële projecties vereist op basis van de soorten verzekeringen die worden onderschreven.

Indicator van solvabiliteit 

De nettoverplichtingen aan het overschot van polishouders verschillen van ratio’s op basis van verliesreserves, omdat verliesreserves niet zozeer verplichtingen vertegenwoordigen als wel een regenachtige dagfonds voor potentiële verplichtingen.

Verzekeraars hebben flexibiliteit als het gaat om de manier waarop ze hun financiën rapporteren en kunnen verliesreserves gebruiken als bron van inkomstenvereffening. Voor sommige verzekeraars bestaat een grote meerderheid van de verplichtingen uit reserves voor verlies- en verliesaanpassingskosten. Schattingen van deze reserves zijn van invloed op de manier waarop de verzekeraar door beleggers wordt gewaardeerd. Verzekeraars kunnen hun verliezen verkeerd inschatten zonder de bedoeling te hebben frauduleus te zijn, maar kunnen de cijfers ook opzettelijk manipuleren.

Regelgevers letten op de overschotverhouding tussen nettoverplichtingen en polishouders, omdat dit een indicator is voor potentiële solvabiliteitsproblemen, vooral als de verhouding hoog is. Volgens de National Association of Insurance Commissioners (NAIC) wordt een ratio van minder dan tweehonderd procent als acceptabel beschouwd. Als een aantal verzekeraars ratio’s heeft die groter zijn dan acceptabel wordt geacht, kan dit een aanwijzing zijn dat de verzekeraars mogelijk te ver in de reserves duiken om winst uit te keren.

Consumenten kunnen deze en andere ratio’s voor verzekeraars vinden in het NAIC Insurance Regulatory Information System (IRIS), een verzameling analytische solvabiliteitstools en databases die zijn ontworpen om staatsverzekeringsafdelingen een geïntegreerde benadering te bieden voor het screenen en analyseren van de financiële toestand van verzekeraars die binnen hun respectieve staten.

IRIS, ontwikkeld door toezichthouders van de staatsverzekeringen die deelnemen aan NAIC-commissies, is bedoeld om de verzekeringsafdelingen van de staat te helpen bij het richten van middelen op die verzekeraars die het meest behoefte hebben aan regelgevende aandacht. IRIS is niet bedoeld ter vervanging van de diepgaande inspanningen van elke staatsverzekeringsafdeling, zoals financiële analyses of onderzoeken.